Αναζητούσα τη ζάχαρη στο σουπερμάρκετ και κοντοστάθηκα στον διάδρομο με τα μακαρόνια. Μια γιαγιά με την εγγονή της τσακώνονταν φωναχτά. Η μικρή έκλαιγε. Η γιαγιά φώναζε. Μου έκανε εντύπωση η ένταση του καυγά και έστησα αυτί (και επειδή είμαι περίεργη, εντάξει). Εμφανίζεται ο παππούς με το καρότσι. Ρωτάει τι συμβαίνει. Η γιαγιά απελπισμένη του λέει: «Θέλει αυτά με την Πέπα, που κάνουν 1,18. Τα άλλα, τα απλά, κάνουν 0,80».

Κοίταξα το ράφι. Μιλούσε για τα μικρά πακέτα με τα ζυμαρικά, αυτά που οριακά φτάνουν για δύο πιάτα, χώρια και λίγο τυράκι που θες να τρίψεις από πάνω.

Συνέχισαν να διαφωνούν μεγαλοφώνως και εγώ έφυγα να αναζητήσω τη ζάχαρη. Σκεφτόμουν διάφορες πιθανές αντιδράσεις. «Ωχου, πάρ’ του το του παιδιού, τσιγκούνα» είναι η μια. «Πώς κάνει έτσι για 30 λεπτά;» είναι η άλλη. Εμένα στο μυαλό μου υπήρχε η τρίτη: «1,18 ή και 0,80 για δύο πιάτα μακαρόνια;»

Βγαίνοντας από το σουπερμάρκετ (ελληνικό και «φθηνό», αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) και έχοντας πληρώσει 12 ευρώ για no name καφέ, ζάχαρη, ένα επίσης no name γάλα, ένα υγρό πιάτων και μια οδοντόπαστα μικρού μεγέθους, αναρωτιόμουν το προφανές: Υπάρχει στ’ αλήθεια κανείς που να πιστεύει ότι αυτή η ακρίβεια είναι βιώσιμη;

Οι τιμές των προϊόντων στο σουπερμάρκετ είναι εξωφρενικές. Βασικά, δεν είναι οι τιμές οι ίδιες εξωφρενικές, όσο θέλουν μπορεί να είναι οι τιμές. Μπορείς να το βάλεις και 20 ευρώ το λίτρο το γάλα, αυτό είναι σχετικό πράγμα. Σχετικό με τι; Με το μέσο εισόδημα. Αυτές οι συγκεκριμένες τιμές, οι σημερινές, σε ποιον απευθύνονται; Στον μέσο Ελληνα αποκλείεται, εκτός αν ο μέσος Ελληνας όσο καιρό έλειπα έγινε Σουηδός στο εισόδημα, που δεν το νομίζω.

Ο μέσος Ελληνας είναι σε απόγνωση με την ακρίβεια, το είδα και το καλοκαίρι. Σε τόπο «οικογενειακών» διακοπών, φθηνών έως πρότινος, οι άνθρωποι έρχονταν φέτος για πρώτη φορά για 4-5 μέρες (ούτε καν εβδομάδα) και δεν ξεμυτούσαν από τα ενοικιαζόμενα ή και από τις σκηνές τους στα κάμπινγκ. Ούτε για μια μπύρα. Στη δε επαρχία το κόστος των βασικών καταναλωτικών αγαθών είναι διαστημικό. Επιστρέφοντας, κατάλαβα ότι δεν ισχύει μόνο για την επαρχία αυτό.

Ενας άνθρωπος, μια οικογένεια με μέσο εισόδημα δεν μπορεί πλέον να κάνει τίποτε. Το τρομακτικότερο, όμως, είναι ότι δεν μπορεί πλέον και να τραφεί· όχι σωστά, αλλά ούτε κανονικά.

Δεν θα σας τα κάνω σύνθετα. Μπακάλικα να τα πούμε, να τα καταλαβαίνουν όλοι. Το γάλα, στο οποίο είμαστε χάλκινοι πρωταθλητές ακρίβειας στην Ευρώπη σύμφωνα με τη Eurostat (μας ξεπερνούν η Σουηδία και η Εσθονία), κοστίζει στην καλύτερη 1,12 ευρώ το λίτρο. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Επιτροπής Ανταγωνισμού, είναι ακριβότερο κατά 128,6% σε σχέση με την Τσεχία (0,49 ευρώ/λίτρο), που είναι η φθηνότερη χώρα στην Ευρώπη.

Πες τώρα ότι έχεις δύο παιδιά. Και μεγαλώνουν. Και θέλουν ένα λίτρο καθένα την ημέρα. Κι άλλο ένα θες εσύ για τον καφέ και άλλες χρήσεις. Θέλεις δηλαδή 100 ευρώ τον μήνα μόνο για γάλα. Με βασικό μισθό στα 750 και κάτι ψιλά. Το ένα έβδομο του βασικού. Το καταλαβαίνουμε αυτό που λέμε; Εγώ το γράφω και μου είναι ακατανόητο. Κάνε παιδιά, θα σου πει μετά. Και τι θα τρώνε, ρε συ;

Να μην πιεις γάλα. Εντάξει. Να μην πλύνεις και τα δόντια σου. Εντάξει. Να μη φας κρέας, λάδι (άλλη πονεμένη ιστορία το λάδι, που έφτασε 15 ευρώ το λίτρο και το πουλάνε με αντικλεπτικά). Εντάξει. Να μην πλύνεις και τα πιάτα, να τρως μπομπότα από την κατσαρόλα και να κάθεσαι σπίτι σου με σβηστά τα φώτα.

Η ακρίβεια υποτίθεται ότι ήταν ένα από τα βασικά αιτήματα των τελευταίων εκλογών και υποθέτω ότι η απάντηση που θα πάρω (αν πάρω) θα είναι του τύπου «απαντήθηκαν αυτά». Επειδή είμαι πάρα πολύ θυμωμένη βλέποντας τους ανθρώπους γύρω μου να φτωχαίνουν καθημερινά με εξευτελιστικό τρόπο, θα αποφύγω να κάνω σχόλιο σχετικά με την ορθότητα του πώς απαντήθηκαν.

Αυτό που θα σχολιάσω είναι ότι ο Δείκτης Ισοτιμιών Αγοραστικής Δύναμης στην ΕΕ ισούται με 1 και στην κατηγορία Γάλα – Τυρί – Αυγά ο δείκτης στην Ελλάδα είναι ο υψηλότερος και φτάνει το 1,4 σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες. Και ανεβαίνει διαρκώς. Οσον αφορά τον δείκτη τροφίμων γενικότερα, αυτός είναι στο 1,1, μέγεθος που φέρνει επίσης τη χώρα στις πρώτες θέσεις ακρίβειας στην ΕΕ. Δεν τα λέω εγώ, η Eurostat τα λέει.

«Ναι, αλλά είναι φθηνά τα ρούχα». Ε, να βάζω ένα παντελόνι στο φούρνο κάθε μέρα, τα τζιν που φτουράνε.

Θα κόψουμε από δω, θα κόψουμε από κει, θα κάνουμε και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη δουλειά, θα δουλεύουμε και στον ύπνο μας, ενώ στον ξύπνιο μας θα κόβουμε. Κι άμα θες να πας μέχρι τη γωνία για έναν καφέ, θα σε λένε απαιτητικό και ασυναίσθητο, που τα παιδάκια στην Ουκρανία πεθαίνουν και εσύ θες να πας για καφέ και να φας και κρέας με λάδι κιόλας, γάιδαρε. Και να πιεις και γάλα.

«Μα, τα καφέ στην Ελλάδα είναι γεμάτα». Ολα τα καφέ της Ελλάδας μαζεμένα χωράνε 300.000 ανθρώπους, και πολλούς λέω. Οι υπόλοιποι;
Και οι άνθρωποι που έχουμε την ικανότητα/δυνατότητα να αυξήσουμε το εισόδημά μας με δεύτερες και τρίτες και τέταρτες δουλειές είμαστε λίγοι. Οι υπόλοιποι;

Για ποιους «απαντήθηκαν» λοιπόν τα ζητούμενα των περασμένων εκλογών; Για μένα ή για τη γιαγιά που κοιτάει στο σουπερμάρκετ το χρυσό μακαρόνι και δεν μπορεί να απλώσει το χέρι να το πάρει για την εγγονή της;

Με νοιάζει εμένα τι κάνουν όλοι αυτοί οι «υπόλοιποι»; Ναι. Πολύ. Και δεν μπορείς να πείσεις κανέναν πλέον ότι με ελεημοσύνες των 20 ευρώ τον μήνα μπορεί να ζήσει ένας λαός.

Βασικά, σε κανέναν λαό δεν αξίζει να ζει με ελεημοσύνες. Είναι αθλιότητα αυτό. Είναι αθλιότητα αυτό που γίνεται με την ακρίβεια. Είναι αθλιότητα να σκέφτεσαι να πάρεις ένα πακέτο μακαρόνια, ενώ ταυτόχρονα σου πιπιλάνε το μυαλό με οικονομικούς δείκτες που σε εμφανίζουν να είσαι «σε ανάπτυξη».

Ευημερούν οι δείκτες, φτωχαίνουν οι άνθρωποι. Δεν θυμάμαι πότε το είχαμε πρωτακούσει αυτό. Θυμάμαι όμως ότι αποδείχθηκε μη-βιώσιμο. Για τους ανθρώπους. Που τελικά αυτοί μας αφορούν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News