Οταν ο Λακεδαιμόνιος σοφός Χ(ε)ίλων διατύπωνε την περίφημη ρήση του «σπεύδε βραδέως», ασφαλώς κάτι ήξερε. Και κάτι ήθελε να πει. Εμείς δεν ξέρουμε κι ας έχουν περάσει 25 αιώνες από τότε. Ηθελε να πει, για παράδειγμα, «το γοργόν και χάριν έχει»; ‘Η μήπως «όποιος βιάζεται σκοντάφτει; ‘Η και τα δύο μαζί;

Πάντως, στην περίπτωση της επιδιωκόμενης (;) συνεργασίας των κομμάτων του Κέντρου (φιλελεύθερα, προοδευτικά, σοσιαλδημοκρατικά ή όπως αλλιώς τα λένε) η ρήση αυτή δεν έχει καμιά αξία. Είναι άχρηστη κι ας την υιοθέτησαν, όπως φαίνεται, οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, κατά τη χτεσινή συνάντησή τους. Η συγκρότηση μιας «Επιτροπής Θέσεων και Διαλόγου» ακριβώς αυτό δείχνει. Είναι μια μεσοβέζικη λύση, ώστε να μην εκδηλωθούν πρόωρα οι όποιες διαφωνίες υπάρχουν (κυρίως στο Ποτάμι) για τη συνεργασία των δύο κομμάτων.

Μολονότι ο χρονικός ορίζοντας που προβλέπεται για να εκδοθεί το «πόρισμα» της επιτροπής είναι μικρός (δύο μήνες), το πρόβλημα των αντιδράσεων δεν πρόκειται να ξεπεραστεί. Αντίθετα, από μια σκοπιά θα ήταν προτιμότερο οι δύο αρχηγοί να είχαν βγει από τη συνάντηση ανακοινώνοντας την απόφασή τους να συνεργαστούν εκλογικά σε κάθε περίπτωση, ώστε να το πάρουν όλοι απόφαση, να  εκδηλωθούν όλες οι αντιδράσεις, να κάτσει ο κουρνιαχτός και η υπόθεση να πάρει το δρόμο της.

Αυτή είναι η καλύτερη μέθοδος, υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι έχουν αποφασίσει ήδη να συνεργαστούν. Και αυτή η απόφαση είναι αποκλειστικά των δύο και καμιάς επιτροπής. Ετσι κι αλλιώς αντιδράσεις θα εκδηλωθούν, όποτε κι αν ανακοινωθεί αυτή απόφαση. Είναι γνωστό ότι υπάρχουν πρόσωπα, κυρίως στο Ποτάμι, που βγάζουν σπυράκια μόλις ακούνε για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο κατατάσσουν στο «παλαιό» και (διε)«φθαρμένο». Και θα  ήθελαν είτε συνέχιση της αυτόνομης πορείας του είτε συνεργασία με την «φιλελεύθερη» ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αντίστοιχα, στο ΠΑΣΟΚ, αν και υπάρχουν σαφώς λιγότερες αντιδράσεις, υπάρχουν πρόσωπα που δεν θα ήθελαν με τίποτα να «διαχυθεί», όπως λένε, ένα ιστορικό κόμμα, σε ένα ευρύτερο σχήμα. Κι εδώ υπάρχουν πρόσωπα που τάσσονται είτε υπέρ της συνεργασίας των «προοδευτικών» δυνάμεων (εννοούν συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και τώρα) είτε συνεργασία με τη ΝΔ μετά τις επόμενες εκλογές.

«Οταν πρέπει να πάρεις μια απόφαση, το καλύτερο είναι να κάνεις το σωστό. Το δεύτερο καλύτερο είναι να κάνεις λάθος. Το χειρότερο όλων είναι να μην κάνεις τίποτα»

Αντιδράσεις, λοιπόν, θα υπάρξουν, έτσι κι αλλιώς. Γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία η αποφασιστική θέση των ηγεσιών. Η κυρία Γεννηματά και ο κ. Θεοδωράκης  πρέπει να πάρουν πάνω τους την υπόθεση της συνεργασίας. Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει ήδη την ενθάρρυνση ή την απόλυτη στήριξη των σημαντικότερων  ανθρώπων του κόμματος(Κώστας Σημίτης, Ευάγγελος Βενιζέλος). Ο επικεφαλής του Ποταμιού (θα) έχει μεγαλύτερες αντιδράσεις από τη «φιλελεύθερη» πτέρυγα του κόμματος, αλλά η αδήριτη πραγματικότητα μπορεί να τις περιορίσει ή και να τις εξουδετερώσει.

Η πραγματικότητα αυτή συντίθεται από  εξής στοιχεία και δεδομένα:

• Εχει ήδη αρχίσει να δημιουργείται ένας νέος δικομματισμός με ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει μεγάλη φθορά, λόγω άσκησης της κυβερνητικής εξουσίας.
• Οι ψηφοφόροι που θα εγκαταλείψουν τον ΣΥΡΙΖΑ θα έχουν την επιλογή ή να στραφούν στην ΝΔ ως τον μοναδικό(άλλον) πόλο εξουσίας ή να αναζητήσουν κάτι άλλο.
• Αυτό το «άλλο» δεν μπορεί να είναι το σημερινό σκορποχώρι του «κέντρου» με τρία-τέσσερα κόμματα και κινήσεις. Αντίθετα, ένας νέος εκλογικός σχηματισμός μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική λύση για σημαντικό τμήμα ψηφοφόρων, που μπορεί να ξεπεράσει που  σημερινό άθροισμα των επιμέρους.

Δεν είναι απαραίτητο να διαλυθούν, τουλάχιστον αμέσως, τα σημερινά κόμματα. Αυτό που επείγει είναι ο σχηματισμός ενός εκλογικού συνδυασμού με ελάχιστο κοινό πρόγραμμα και αξιόπιστη ηγεσία. Και τα δύο είναι εφικτά. Είναι πολύ εύκολο να συμφωνήσουν σε δέκα ή και περισσότερες προτεραιότητες. Και θα ήταν πολύ ευεργετικό αν κατάφερναν να βρουν τρίτο πρόσωπο κοινής αποδοχής, ως επικεφαλής του εκλογικού σχηματισμού. Ετσι θα ξεπεραστούν τα επιμέρους προβλήματα, θα δημιουργηθεί εμπιστοσύνη μεταξύ τους και, αν το νέο μόρφωμα επιδείξει θάρρος και σοβαρότητα, θα έχει πολλές ελπίδες να αναδειχθεί τρίτος ενδιάμεσος πόλος με ποσοστά που μπορεί και να εκπλήξουν.

Ολα αυτά ασφαλώς δεν είναι ούτε εύκολα ούτε αυτονόητα. Αυτονόητη (πρέπει να)  είναι μόνο η απόφαση για συνεργασία, αν θέλουν να  έχουν ελπίδες να κάνουν κάτι περισσότερο και να μην κινηθούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας στις επόμενες εκλογές.

Γι’ αυτό η μέθοδος «φτιάξε μια επιτροπή» δεν είναι η πιο κατάλληλη. Αν θέλουν να ζυμώσουν και όχι μόνο να κοσκινίζουν, η απόφαση για συνεργασία πρέπει να ληφθεί εδώ και τώρα. Η επιτροπή ή οι επιτροπές ας βρουν μετά το «πώς».

Η σοφία του Χ(ε)ίλωνος του Λακεδαιμονίου δεν μπορεί εδώ να βοηθήσει. Προτιμότερο είναι μάλλον αυτό που είχε πει, πριν από έναν αιώνα, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Θεόδωρος Ρούσβελτ: «Οταν πρέπει να πάρεις μια απόφαση, το καλύτερο είναι να κάνεις το σωστό. Το δεύτερο καλύτερο είναι να κάνεις λάθος. Το χειρότερο όλων είναι να μην κάνεις τίποτα».

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News