Τι θα κάνατε αν βλέπατε ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων να πλακώνεται, μέρα μεσημέρι, στη μέση του δρόμου; Να πλακώνεται κανονικά όμως. Να έχουν κατέβει απο το αυτοκίνητο και να έχουν αρχίσει τα κεφαλοκλειδώματα και τις λαβές τύπου ζίου ζίτσου. Και πάνω μάλιστα στην κλωτσοπατινάδα, η γυναικα να έχει μισοξεγυμνωθεί φανερώνοντας επεμβάσεις στο σώμα της που, προφανώς, δεν θα ήθελε να βγουν φάτσα φόρα. Αν ξέρατε επίσης οτι η συγκεκριμένη έχει ένα βεβαρημένο τοξικολογικό παρελθόν με περιστατικά παραβατικότητας, παντός τύπου εξαρτήσεις και αποτυχημένες απόπειρες απεξαρτήσεων και βαριά προβλήματα ψυχικής υγείας;

Τι θα κάνατε λοιπον; Θα αδιαφορούσατε προφασιζόμενοι μια διαστρεβλωμένη εκδοχή της διακριτικότητας; Θα μπαίνατε στη μέση να τους χωρίσετε με κίνδυνο να φάτε κι εσείς τις ψιλές σας; Θα ειδοποιούσατε την αστυνομία;… Αυτό που δεν θα κάνατε, οι περισσότεροι τουλάχιστον, είναι να παρακολουθείτε το περιστατικό ως ατραξιόν τσίρκου, να επιχαίρετε για το ξεφτιλίκια ή να θεωρείτε το θέαμα ένα είδος κοινωνικής προσφοράς που αφυπνίζει συνειδήσεις. Αλλά ακόμη και αν το κάνατε, θα το κουκουλώνατε. Θα ντρεπόσασταν λίγο. Θα λέγατε ότι τυχαία βρεθήκατε εκεί, ότι δεν είχατε πρόθεση ή κάπου αλλού να κοιτάξετε… Τότε γιατί δεν κάνουμε το ίδιο με τις φωτογραφιες του ξυλοδαρμού της Λίντσεϊ Λόχαν απο τον νεαρό ρώσο φίλο της στο λιμάνι της Μυκόνου οι οποίες έχουν συνγκεντρώσει, αρθροιστικά, εκατοντάδες χιλιάδες views στο Διαδίκτυο και τα social media; Και όχι μόνο στα κουτσομπολίστικα sites.

Αν επρόκειτο για τον Βαγγέλη που δουλεύει στο συνεργείο στην πλατεία και την Πόπη που κανει βάρδια στο απέναντι εσωρουχάδικο, η δημοσιοποίηση του ξυλοδαρμού θα είχε εγείρει την μήνιν των θεματοφυλάκων της πολιτικής ορθότητας

Το περιστατικό, έτσι όπως είναι καταγεγραμμένο καρέ – καρέ, έχει κάτι από τηλεοπτικό επεισόδιο του Κοκκινόπουλου. Ακόμη και η αμφίεση των πρωταγωνιστών παραπέμπει σε συνοικιακό ζευγάρι. Αγοραία βία χωρίς καν την έστω και κατασκευασμένη δραματουργική της διάσταση. Απροκάλυπτος μιντιακός καννιβαλισμός χωρίς την παραμικρή επίφαση δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος. Ούτε καν κουτσομπολιό αφού δεν παρέχονται και πολλές άλλες πληροφορίες πέραν της εικόνας. Η αδυσώπητη επιβολή των ενσταντανέ επί της στοιχειώδους δεοντολογίας.

Αν επρόκειτο για τον Βαγγέλη που δουλεύει στο συνεργείο στην πλατεία και την Πόπη που κανει βάρδια στο απέναντι εσωρουχάδικο, η δημοσιοποίηση του ξυλοδαρμού θα είχε εγείρει την μήνιν των θεματοφυλάκων της πολιτικής ορθότητας. Θα μιλούσαμε για προστασία προσωπικών δεδομένων – άντε και κάποιες φιλενάδες να αναρωτιόνταν πού βρήκε λεφτά το Ποπάκι και έβαλε στήθος. Γιατί ο Βαγγέλης και η Πόπη ζουν ανάμεσά μας και τα ξεφτιλίκια τους, κρεμασμένα στο μπουγαδόσχοινο του Διαδικτύου, είναι σαν ένα αλάρμ που προειδοποιεί ότι αύριο, το πολύ μεθαύριο, μπορεί να βρεθούμε κι εμείς στη θέση τους. Εδώ όμως είναι ένας νεαρός μεγιστάνας (αγνώστων λοιπών στοιχείων αλλά who cares) και μια σελέμπριτι της σόουμπιζ. Και αυτό, με ένα συνειδησιακό άλμα, μας εξυπηρετεί γιατι μας συμφιλιώνει με την ιδιωτική μας βαρβαρότητα – είτε τη ασκούμε είτε την υφιστάμεθα. Ε, αφού χώνει μπουκέτα ο πλούσιος, ο κοσμοπολίτης, δεν πειράζει που χώνω κι εγώ ο απλός υπάλληλος. Ε, αφού τις τρώει η Λίντσεϊ, η διάσημη, η περπατημένη δεν πειράζει που τρώω κι εγώ καμμία ψιλή. Εγώ, που ό,τι πιο συναρπαστικό ζω είναι να φαντάζομαι τη ζωή που δεν έζησα.

Και να ‘μαστε ένα βήμα μετά από το «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Οταν σε έναν διάσημο συμβαίνει κάτι κακό, πολλοί άσημοι νομίζουν ότι τους συμβαίνει κάτι καλό. Οταν ένας ισχυρός (ακόμη και στον απατηλό κόσμο της σόουμπιζ) υποφέρει, πολλοί ανίσχυροι (έτσι όπως θεωρούν εαυτούς οι ίδιοι) πιστεύουν ότι είναι κάτι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News