Οχι λοιπόν, κ. Κικίλια, δεν υπάρχει τίποτα το ιερό σε ένα κομμάτι ύφασμα που ο καθένας μπορεί να το χρησιμοποιήσει όπως θέλει. Την ιερότητα κάθε συμβόλου τη δίνει η χρήση του. Μία σημαία είναι ιερή όταν βάφεται με αίμα στο πεδίο της μάχης. Οταν ο σημαιοφόρος είναι μαχητής της Δημοκρατίας. Οταν γίνεται στην πράξη σύμβολο της ενότητας ενός έθνους και ενός λαού.

Ομως σε μια δημοκρατική χώρα υπάρχει η ελευθερία να γίνεται και ανίερη χρήση της σημαίας. Υπάρχει η άνεση να χρησιμοποιείται σε προεκλογικές συγκεντρώσεις , ας πούμε, όταν εκ των πραγμάτων γίνεται σύμβολο διχασμού αφού στρέφεται στην ουσία εναντίον πολιτικών αντιπάλων. Ακόμα περισσότερο μπορεί να γίνει σύμβολο μίσους σε πλατείες αγανακτισμένων και μάλιστα υπό τη γενική επιδοκιμασία του Τύπου και των πολιτικών, απόδειξη τάχα ότι δεν επρόκειτο για κομματικές συγκεντρώσεις. Χειρότερα, μπορεί να γίνει πλαστικό φόντο εθνικιστικής υστερίας σε γήπεδα και συλλαλητήρια και να συνοδεύει ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον Αλβανών, Τούρκων και λοιπών γειτόνων. Και φυσικά, κανόνας είναι η  συνύπαρξή της σημαίας μας με τα σύμβολα της Χρυσής Αυγής στις κάθε είδους θηριωδίες της. Δηλαδή γιατί να έχει κανείς την ελευθερία  να χρησιμοποιεί το κοντάρι της σημαίας για να ανοίξει κεφάλια συνανθρώπων και να διώκεται άλλος που βάζει φωτιά το ύφασμα;

Ασφαλώς σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η μουσική υπόκρουση είναι ο Εθνικός Υμνος, όταν δεν εναλλάσσεται με το «δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ», «να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» ή «αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή». Είμαστε υποχρεωμένοι να ανατριχιάζουμε στο άκουσμα του Υμνου εις την Ελευθερίαν και όταν τον ακούμε σε κοινό ρεπερτόριο με αυτά τα εμέσματα, κ. Κικίλια; Ή και εδώ θα πρέπει να καταλάβουμε ότι το σύμβολο είναι ιερό όταν καθαγιάζεται από τις συνδηλώσεις του και μπορεί να γίνει αποκρουστικό όταν γίνεται μουσικό μοτίβο σε συγχορδίες καταπάτησης των εθνικών, δημοκρατικών και ουμανιστικών ιδεωδών;

Οσοι έζησαν στη Χούντα θυμούνται τη σκόπιμη κατάχρηση των εθνικών συμβόλων από το καθεστώς, αλλά και την αλλοίωσή τους με την προσθήκη του φλεγόμενου πουλιού και του φαντάρου. Η σημαία τότε είχε γίνει σύμβολο καταπίεσης του λαού και το κάψιμό της πράξη δημοκρατικής αντίστασης. Απαραίτητο συστατικό κάθε εθνικολαϊκιστικής παράστασης των χουντικών και υποχρεωτικό αξεσουάρ της μιλιταριστικής  αισθητικής του καθεστώτος προκαλούσε άπωση στους πολίτες, που μπορεί να μη συμμετείχαν σε κάποια μαζική αντίσταση στους δικτάτορες αλλά διατηρούσαν το δημοκρατικό τους αίσθημα. Μόνο πάνω στα φέρετρα του Γεωργίου Παπανδρέου και του Γιώργου Σεφέρη, μόνο στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου, το άδειο πανί  γέμισε πάλι από τα ιδεώδη της ελευθερίας – λίγες ώρες μέσα σε επτά χρόνια ήταν πραγματικό σύμβολο εθνικής ανάτασης και ενότητας τους λαού η γαλανόλευκη. Καταλαβαίνω τον συντηρητικό αταβισμό του εκπροσώπου της Νέας Δημοκρατίας να πατά πάντα στο στέρεο έδαφος των εθνικών κλισέ, αλλά ας σκεφτεί ότι οι περισσότεροι δεξιοί πολίτες της χώρας, στη διάρκεια της χούντας, μόνο στις εκλάμψεις δημοκρατίας ρίγησαν στη θέα της σημαίας μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News