Ηταν κάποια στιγμή, στις διαπραγματεύσεις της άνοιξης του 2015, που από τις φιλόξενες αυτές στήλες διατυπώναμε την άποψη ότι εκείνο που θάπρεπε να στοιχειώνει τους Συριζαίους είναι μην και κουβαλήσουν στους ώμους τους το «Για πρώτη και τελευταία φορά Αριστερά». Αναφερόμασταν – τότε – σε πρόδρομα φαινόμενα όπως π.χ. το «ξύδι στους διαφωνούντες» του Νίκου Φωτόπουλου όταν είχε προκύψει το μπαξίσωμα των εργαζόμενων της ΔΕΗ, κυρίως όμως για την αναγωγή της πονηρίας σε διαπραγματευτική/πολιτική αρετή με τις πρώιμες Βαρουφακικές πρακτικές της «δημιουργικής ασάφειας».

Είναι απόλυτα αλήθεια ότι, κάτι με το δημοψήφισμα του Ιουλίου, κάτι με τις κάλπες του Σεπτεμβρίου, το ενδεχόμενο να «αποδώσει» η ίδια η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ την λογική μιας αριστερής παρένθεσης πήγε πίσω. Βέβαια, η ανανέωση της λαϊκής εμπιστοσύνης μετά το υπέρθερμο καλοκαίρι ζητήθηκε – και, ίσως, δόθηκε – ως ευκαιρία ολοκλήρωσης της εντολής του Ιανουαρίου 2015 («πρωτοδεύτερη φορά Αριστερά»).

Ομως, τώρα, το ζήτημα τίθεται πάλι από την αρχή. Και αυτήν την φορά είναι σαφώς πιο δυσάρεστες οι συνθήκες. Το βλέπουν, το ζουν στο πετσί τους οι – όσοι τολμούν – βουλευτές της Κυβέρνησης, όταν έρχονται σε επαφή με τους ψηφοφόρους «τους». Το διαπιστώνει όποιος έχει (ακόμη) το κέφι/τις αντοχές να δει πώς εξελίσσονται τα μπλόκα των τρακτέρ μαζί με τις διαδηλώσεις της γραβάτας, με μια δυσάρεστη και αποδιαρθρωτική αίσθηση «κινήματος της κατσαρόλας» άλλων εποχών. Και τα «μεταφράζουν» αυτά σε αυτοϋπονομευτική πολιτική αμηχανία όσοι δηλώνουν ότι «ξέρουμε τι θα κάνουμε» άμα χαθεί η λαϊκή στήριξη ή απειλούν με προσφυγή στον λαό. Οι χειρισμοί επιδέξιας απεμπόλησης της ευθύνης, οι τακτικίστικες τσαχπινιές μαζί με το «υφάκι» εξουσίας που φοριέται από Κατρούγκαλο έως Γεροβασιλείου δεν κάνει καλό, δεν κάνει καθόλου καλό σε φάσεις τέτοιας κρίσης. Ούτε βέβαια οι καταγγελίες περί υπονόμευσης και μάλσιτα από τον Τύπο/από τα Μέσα.

Το να πας στις κάλπες ή και σε χειρισμούς διαμόρφωσης νέας πλειοψηφίας δεν είναι κακό ή επιβαρυντικό – το αντίθετο μάλιστα! Κουβαλάει κάτι από ευθύνη, κάτι από ξεκαθάρισμα. Το ΠΩΣ θα πας στις κάλπες ή στους πολιτικούς χειρισμούς έχει την αληθινή/επιβαρυντική σημασία. Και η έννοια «Αριστερά», υποθέτουμε ότι το αναγνωρίζουν αυτό σε κάποιαν ακρούλα του μυαλού τους οι Συριζαίοι, ξεπερνά την ανάγκη αυτοδικαίωσης («μας κυνηγάνε τα συμφέροντα», «μας πιέζουν οι συσχετισμοί μιας συντηρητικής Ευρώπης») και πάντως την έλξη της εξουσίας. Πρώτη, πρωτοδεύτερη η οποιαδήποτε φορά Αριστερά θα ήταν βαρύ να χρωματισθεί με άκριτα και «εύκολα» αρνητικό τρόπο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News