Ας δούμε λοιπόν την πολιτική ως την τέχνη του συμβιβασμού. Ο κ. Τσίπρας, ηγέτης της, κατ’ όνομα, ριζοσπαστικής αριστεράς στην Ελλάδα και κατά γενική ομολογία παντοδύναμος, συμβιβάστηκε. Έχοντας προαποφασίσει, παρά την πρωτοφανή προσφορά προθύμων, τη συμπόρευση του με τα δεξιά της δεξιάς, «αναγκάστηκε», όπως μαθαίνουμε στα δημοσιογραφικά γραφεία να επιλέξει για την κυβέρνησή του μεταξύ των κυρίων Δ. Καμμένου και Ν. Νικολόπουλου. Το ήθος αμφοτέρων είναι γνωστό κι έτσι περισσεύει μάλλον η υπενθύμιση του «αλλοδαπού πουστροδίκαιου» ή, μεταξύ πολλών άλλων, του χαρακτηρισμού του πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου ως «πουσταριού της Ευρώπης».

Και κάπως έτσι ,το 35% του ΣΥΡΙΖΑ γονατίζει μπροστά στο 3,7% αυτού του περίεργου μορφώματος. Και κάπως έτσι ο αριστερός ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ κρατά σημαία του ουράνιου τόξου και χειροκροτεί τον Καμμένο στην πλατεία Κλαυθμώνος. Η αριστερά σε πλήρη σύγχυση. Η χώρα σε σκοταδιστική τροχιά.

Το μόνο κατ’ απόλυτη κυριολεξία ριζοσπαστικό που εφάρμοσε ο κ. Τσίπρας ήταν να μας επιβάλει έναν φασίζοντα, ακροδεξιό, ομοφοβικό, ρατσιστή του πολιτικού περιθωρίου, στο νέο υπουργικό συμβούλιο. Και είναι ριζοσπαστικό γιατί έρχεται να σπάσει και τις τελευταίες ρίζες που διατηρούσε το κόμμα κι η κυβέρνησή του με τον αξιακό κορμό της αριστεράς.

Το αν ο κ. Τσίπρας, όπως διαρροές απ’ το Μαξίμου φροντίζουν να μας εξηγήσουν, δεν είχε άλλη επιλογή, μου είναι παντελώς αδιάφορο. Κι ας μην πλανώνται τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που σπεύδουν με θλίψη, τα τελευταία 24ωρα, να σχολιάσουν τα αυξημένα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Φέρουν κι οι ίδιοι τεράστια ευθύνη για την αναγκαστική και συστηματική εξοικείωση της κοινωνίας με το «τέρας».

Για τη δικαιοσύνη των πραγμάτων βέβαια, αξίζει να επισημανθεί πως δεν είναι οι πρώτοι που έσυραν αυτόν τον επικίνδυνο χορό. Ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ πρόλαβαν να λειτουργήσουν κι άλλοι πριν τον νυν πρωθυπουργό. Εκείνοι, ας πούμε, που πήραν ανθρώπους που μας συστήθηκαν ως πολιτικά αδέλφια του φασίστα Λεπέν και κατέληξαν να χαίρουν σεβασμού κι ευρείας αποδοχής, ωσάν το παρελθόν τους να μην υπήρξε ποτέ.

Σήμερα ωστόσο κυβερνά ο Τσίπρας. Ο Τσίπρας κι η αριστερά. Ακόμα και αν ο Δ. Καμμένος απομακρυνθεί, όπως ακούγεται, σημασία θα έχει πώς ο πρωθυπουργός τον έστειλε να ορκιστεί. Και εν πάση περιπτώσει, αν ο κ. Τσίπρας δεν είναι ικανός να επιβληθεί στον κυβερνητικό του εταίρο, επιτυγχάνοντας έναν έντιμο συμβιβασμό, αδυνατώ να καταλάβω πως υπάρχει έστω κι ένας που εξακολουθεί να πιστεύει πως τα κατάφερε καλύτερα με τη Μέρκελ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News