Το πρωί της Κυριακής 25 Κόπτες χριστιανοί της Αιγύπτου ταξίδεψαν προς τον Δημιουργό τους μετά από βομβιστική επίθεση στην εκκλησία τους. Υποθέτω ότι πολλοί από εσάς το μαθαίνετε για πρώτη φορά εδώ. Όμως δεν σας παρεξηγώ, οι βομβιστικές επιθέσεις στην Αίγυπτο είναι σαν το χιόνι στη Φλώρινα: συνηθίζονται. Και τα τροχαία του Σαββατοκύριακου έκαναν κάποτε πεντάστηλο στις εφημερίδες, τώρα δεν πιάνουν ούτε μονόστηλο.

Το βράδυ του Σαββάτου 44 Τούρκοι σκοτώθηκαν μετά από βομβιστική επίθεση στην Κωνσταντινούπολη. Αυτό δεν μπορεί να το χάσατε, καρφώθηκε στο πιο ψηλό σημείο της οθόνης. Και επειδή τα πρακτορεία έστειλαν ωραίες φωτογραφίες από την κηδεία, το θέμα στάθηκε δυνατό ως το απόγευμα της Κυριακής, έχοντας βάλει από κάτω τους κακόμοιρους τους Κόπτες.

Κανένας δεν έβαλε τη σημαία της Τουρκίας στο προφίλ του, στο facebook. Δεν είδα κάποιον να δηλώνει το «Είμαστε όλοι Τούρκοι» ή να επενδύει με το προσωπικό του συναίσθημα τις εικόνες του πόνου από την Πόλη. Μόνο ο Καμίνης φώτισε κόκκινο το δημαρχείο της Αθήνας.

Με μια κάποια αμηχανία προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Πώς γίνεται και διαβαθμίζουμε τον πόνο μας, ανάλογα με τον αποδέκτη της βίας; Όταν έγιναν οι επιθέσεις στη Γαλλία, πήραμε τα ρεσό και την οδύνη μας και πήγαμε στην πρεσβεία και στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Όταν χτυπήθηκαν οι Βρυξέλλες, τα αντανακλαστικά μας συγκρατήθηκαν μία κλίμακα πιο κάτω. Βάλαμε βελγική σημαία στο facebook, αλλά μέχρι εκεί. Ξέρει, άλλωστε, κανείς που είναι η πρεσβεία του Βελγίου; Προφανώς μέτρησε το ειδικό και συναισθηματικό βάρος της χώρας. Η Γαλλία σημαίνει πολλά περισσότερα από το Βέλγιο.

Και με την Τουρκία; Τι είναι αυτό που μας κάνει, ως προς την επίδειξη πένθους, να αξιολογούμε την απώλεια μίας τουρκικής ζωής διαφορετικά από το χαμό μίας γαλλικής ή βελγικής; Α, είναι πολλά. Πρώτον είναι η ίδια η Τουρκία. Κακά τα ψέματα, πολλοί από μας διατηρούν αποστάσεις πολιτικού, πολιτιστικού και αισθητικού χαρακτήρα. Δεν είναι δα και hipster friendly χώρα, να ανεβάσει ο άλλος μεσίστια τουρκική σημαία στο facebook. Δεύτερον, σκοτώθηκαν, κυρίως, αστυνομικοί, στοιχείο που για πολλούς αφαιρεί την έννοια της αθωότητας του θύματος –δεν είναι δα και απίθανο να σκοτωθούν τούρκοι αστυνομικοί.

Εδώ θα έρθουν μερικοί και θα προσθέσουν ότι τα παλικάρια έπεσαν ως θύματα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Κούρδων. Συγγνώμη, αλλά αυτό είναι μία χυδαία ανοησία. Τα αντανακλαστικά, αποκαλύπτουν και τον επιλεκτικό χαρακτήρα της ευαισθησίας μας. Διότι είτε καταδικάζεις την τρομοκρατία από όπου και αν προέρχεται και αλλάζεις τις σημαίες στο facebook πιο συχνά και από τάνκερ, είτε λες ότι η οδύνη σου έχει προτιμήσεις και κάνει διακρίσεις. Δεν υπάρχει κάτι στη μέση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News