Ο μεσαίος χώρος του εκσυγχρονιστικού σοσιαλδημοκρατικού ευρωπαϊκού προσανατολισμού έχει ανάγκη από ένα νέο αφήγημα. Μετά την αμηχανία των συνεπειών από την υποστήριξη του 3ου Μνημονίου έχει ένα λόγο παραπάνω να μην επιτρέψει να γίνει αυτό το αχρείαστο Μνημόνιο όργανο στα χέρια διατεταγμένων συμφερόντων με ενορχηστρωτή το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ της νέας διαπλοκής, που διεκδικούν τον προσαρμοστικό εκσυγχρονισμό της παλαιάς πελατειακής τάξης πραγμάτων. Αντίθετα, απαιτείται η γρήγορη υπέρβαση της αμηχανίας με τη μετατροπή του 3ου Μνημονίου σε ένα οργανικό μέρος ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης ευρωπαϊκού προσανατολισμού. Πολλές οι προτάσεις στο τραπέζι. Για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος και την αλλαγή του εκλογικού νόμου, για την αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος και την υπέρβαση του τραπεζικού ολιγοπωλίου με τη δημιουργία πολλών τραπεζών, συνεταιριστικών και ιδιωτικών, τοπικών και περιφερειακών, την ενίσχυση της αυτονομίας της δικαιοσύνης, τη μεταρρύθμιση στο Ασφαλιστικό -και όχι τη διευθέτηση επί των περικοπών και επιβαρύνσεων- την αναμόρφωση του αγροτικού δίχως τη φορολογική εξουθένωση των αγροτών και τόσα άλλα.

Μετά την αμηχανία των συνεπειών από την υποστήριξη του 3ου Μνημονίου, ο μεσαίος χώρος έχει ένα λόγο παραπάνω να μην επιτρέψει να γίνει αυτό το αχρείαστο Μνημόνιο όργανο στα χέρια διατεταγμένων συμφερόντων με ενορχηστρωτή το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

Οργασμός ιδεών και προτάσεων που κινούνται στις αίθουσες των συνεδριάσεων και τους διαδρόμους των παρασυναγωγών διεκδικώντας το νέο ιστόρημα για τον τόπο, ένα αντιλαϊκιστικό πολιτικό πολιτισμό, ένα νέο πρότυπο οικονομικής και κοινωνικής συνύπαρξης και ανοικτής Δημοκρατίας με ίσες ευκαιρίες για όλους. Μόνο που ανεξάρτητα από την φρεσκάδα και το καινοφανές του εκάστοτε αφηγήματος, ή από τη γοητεία της συνολικής Ιστορίας που θα περιγράφει τις διεκδικήσεις για τα μελλούμενα, άσχετα από τη γλυκύτητα, το εύγλωττο και αληθοφανές του «παραμυθιού» της νέας σοσιαλδημοκρατίας που προσπαθεί να αναδιοργανωθεί στη χώρα, γεγονός παραμένει ότι όπως και όλα τα παραμύθια, αν στα αφηγηθεί βρικόλακας… δεν θα καταφέρεις να πέσεις για ύπνο.

Μήπως λοιπόν έχει έρθει επιτέλους ο καιρός να ασχοληθούμε με τους αφηγητές βρικόλακες εξίσου όσο και με τα παραμύθια, κρύβοντας τους μεν στα υπόγεια των σπηλαίων και αναδεικνύοντας τα «παραμύθια» σε προκλήσεις πανηγυρικής συμμετοχής του κόσμου, χωρίς το φόβο της επανεμφάνισης των φοβικών πλασμάτων του παρελθόντος ή της επικράτησης των εξίσου φοβικών νεοπαγών (κεκαλυμμένων) εξουσιολάγνων, συμπραττόντων με τα καθημαγμένα συμφέροντα του χθες.

* Ο Γιάννης Τσαμουργκέλης είναι Επίκουρος Καθηγητής Διεθνούς Οικονομίας Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News