Οι ιρακινές δυνάμεις, που ανακατέλαβαν την Μοσούλη, αντίκρισαν μία ισοπεδωμένη πόλη από τα τέρατα του Ισλαμικού Κράτους. Είχαν προ διετίας καταλάβει μία πόλη ανθούσα και προ ημερών παρέδωσαν (όχι οικειοθελώς) μία κατεστραμμένη πόλη.

Μετά την λαίλαπα του ν. 1268/1982 υπήρξε η πολύ σημαντική προσπάθεια εκσυγχρονισμού των πανεπιστημίων με το νόμο Σουφλιά (2083/92), τα σημαντικότερα σημεία του οποίου κατήργησε η επόμενη κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου με υπουργό τον Μίμη Φατούρο. Ηρθε στη συνέχεια ο νόμος Γιαννάκου (3549/2007) με σημαντικές τομές, ενώ η επιτομή της μεταρρύθμισης στο εκπαιδευτικό σύστημα ήρθε με τους πέντε νόμους επί υπουργίας Αννας Διαμαντοπούλου στο διάστημα 2009-2011.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αφού κατήργησε τα πρότυπα σχολεία, το ολοήμερο και το ψηφιακό σχολείο, άρχισε και ολοκλήρωσε την τελειωτική καταστροφή του νόμου 4009 για τα ΑΕΙ. Δεν θα μείνω στα λεγόμενα του πλέον αμόρφωτου Πρωθυπουργού, που γνώρισε η Ελληνική Δημοκρατία από το 1950 έως σήμερα. Ούτε θα σχολιάσω τις ανιστόρητες δηλώσεις του για καταπάτηση της Δημοκρατίας και για διάλυση των πανεπιστημίων λόγω του νόμου Διαμαντοπούλου. Θα έρθω κατευθείαν στον νόμο Γαβρόγλου, όπως θα ονομάζεται πλέον η πλήρης απαξίωση, η ισοπέδωση, η εσωστρέφεια και η απορρύθμιση των πανεπιστημίων μας από δημοσιεύσεως του νόμου. Ούτε θα ασχοληθώ με τα θέματα ασύλου, για το οποίο αρθρογραφώ από το 2005 συνεχώς.

Τρία είναι τα κύρια ζητήματα, που ο νέος νόμος θίγει και ισοπεδώνει:

1. Το θέμα της αυτοδιοίκησης και της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας κάθε ιδρύματος, υπό το άγρυπνο βλέμμα της Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας, που είναι υπεύθυνη να αξιολογεί με εμπειρογνώμονες και να επισημαίνει αδύνατα και δυνατά σημεία κάθε ιδρύματος, προκειμένου να βελτιωθούν οι αδυναμίες και να προβληθούν τα πλεονεκτήματα κάθε ιδρύματος.

2. Το θέμα της πλήρους διάκρισης των δικαιωμάτων και αρμοδιοτήτων διδασκόντων και διδασκομένων, αφού οι φοιτητές έρχονται για να σπουδάσουν και οι καθηγητές για να οργανώσουν, να προγραμματίσουν, να διδάξουν και να ερευνήσουν.

3. Το θέμα της οργάνωσης μεταπτυχιακών προγραμμάτων και προγραμμάτων κατάρτισης από τα ίδια τα όργανα του ιδρύματος, αξιοποιώντας τα δυνατά σημεία και τους αρίστους επιστήμονες, που διαθέτει κάθε ίδρυμα. Και αυτό, προκειμένου να προσφέρουν γνώση, ειδίκευση και να προσελκύσουν τόσο ερευνητές υψηλής ποιότητας, όσο και χρηματικούς πόρους για τη λειτουργία του ιδρύματος, την ενίσχυση της αριστείας, της έρευνας και της βελτίωσης του επιστημονικού εξοπλισμού.

Η επαναφορά της παρουσίας εκπροσώπων των φοιτητών στη λήψη αποφάσεων επί ακαδημαϊκών θεμάτων, θεμάτων εξέλιξης προσωπικού και θεμάτων διάρθρωσης των ακαδημαϊκών μονάδων είναι πλέον γεγονός. Και αυτό προς τέρψιν του κ. Γαβρόγλου, ο οποίος στις 21/7/2014 εξέφρασε εντόνως το παράπονό του για την ήττα της Αριστεράς στα Πανεπιστήμια, που προήλθε από το νόμο Διαμαντοπούλου. Και αυτό διότι οι φοιτητές υποχρεώθηκαν και ενθαρρύνθηκαν να επιστρέψουν στις αίθουσες διδασκαλίας και οι καθηγητές στα ακαδημαϊκά καθήκοντά τους.

Η κατάργηση του αυτοδιοίκητου των πανεπιστημίων έρχεται με την κατάργηση των Συμβουλίων Ιδρυμάτων και την συγκρότηση περιφερειακών Συμβουλίων (ΑΣΑΕΕ), τα οποία θα σχεδιάζουν και θα υλοποιούν τα σχέδια στρατηγικής όλων των ιδρυμάτων, που υπάγονται στην συγκεκριμένη περιφέρεια. Παρεμπιπτόντως, θα αναφέρω ότι όταν το 2010 έγινε αποδεκτή η εισήγηση για καθιέρωση των Συμβουλίων Ιδρυμάτων κατά τα πρότυπα των Boards of Trustees, υπήρξε μεγάλος προβληματισμός για τον τρόπο στελέχωσης, ώστε να είναι συμβατός με το άρθρο 16, που επιβάλει το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων. Ετσι προκρίθηκε η εκλογή των οκτώ μελών του Συμβουλίου από τα μέλη ΔΕΠ και στη συνέχεια η εκλογή των έξι εξωτερικών μελών από τους οκτώ.

Τα περιφερειακά συμβούλια σαφώς παραβιάζουν το άρθρο 16 και η συνταγματικότητά τους είναι αμφίβολη.

Τέλος, η δυνατότητα παρέμβασης και η άρνησης έγκρισης των μεταπτυχιακών προγραμμάτων, τα οποία ήσαν πάντοτε αρμοδιότητας κάθε ιδρύματος, η κατάργηση των διδάκτρων περιζήτητων προγραμμάτων και η παρεμβατική πολιτική του υπουργού ακόμη και για το ποιοι θα προσληφθούν ως μεταπτυχιακοί φοιτητές (δείτε άρθρα 32 έως 37) αποτελούν μία πρωτοφανή τροχοπέδη και μία ισοπέδωση της αριστείας.

Ο κ. Γαβρόγλου, πιστός στην μαρξιστική και λενινιστική παράδοση και στην προσπάθεια υλοποίησης όλων των σεναρίων, που κατέστρρωναν αυτός και οι σύντροφοί του, όταν ήσαν συνδικαλιστές και έκλειναν τα πανεπιστήμια (1978 έως 2014), βρήκε την ευκαιρία να ισοπεδώσει το ελληνικό πανεπιστήμιο. Το απομακρύνει από τον Ενιαίο Ευρωπαϊκό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης (Σύμβαση της Μπολώνια 1999) και του αφαιρεί τη δυνατότητα να υπηρετήσει την αριστεία.

Το είπε εξ άλλου και ο Πρωθυπουργός διαβάζοντας αυτά που του έγραψαν: «είναι αδιανόητο να ανταγωνίζονται τα Πανεπιστήμια». Πέρασε απ’ έξω, δεν κατάλαβε τι σημαίνει πανεπιστήμιο και τώρα εκδικείται την ευγενή άμιλλα, την αριστεία και την αρμονία, που φέρνει η βελτίωση των αβελτηριών μας. Ισοπεδώνει αυτό που μπορεί. Όπως το Ισλαμικό Κράτος ισοπέδωσε ό,τι μπορούσε: Μοσούλη, Ράκα, Μουσεία στο Ιράκ και στη Συρία. Και κυρίως την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

---

* Ο Ιωακείμ Γρυσπολάκης, είναι ομότιμος καθηγητής και π. πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης, μέλος της ΑΕΣΕ της Ωρας Αποφάσεων

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News