Ο Σπύρος Μουστακλής ήταν Αντιστράτηγος, με σημαντική αντιδικτατορική δράση. Βρέθηκε στην Εθνική Αντίσταση με τον ΕΔΕΣ, στον Εθνικό Στρατό στον Εμφύλιο και πολέμησε στην Κορέα.

Στις 22 Μαΐου του 1973, έγινε προσπάθεια να εκδηλωθεί το κίνημα του Ναυτικού αλλά η Χούντα κατάφερε να το εξαρθρώσει. Ο Μουστακλής συνελήφθη και βασανίστηκε για 47 ημέρες στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Μετά τα βασανιστήρια, έμεινε ανάπηρος, για μεγάλο διάστημα και δεν ξαναμίλησε ποτέ ως τον θάνατό του (1986).

Ο Μουστακλής ήταν δεξιός! Ανήκε δηλαδή στους άλλους και όχι στο «εμείς» της Μεταπολίτευσης. Ποιος όμως μπορεί να πει ότι δεν ήταν ο Μουστακλής; Σίγουρα όχι οι πραγματικοί αντιστασιακοί της Χούντας, ούτε και αυτοί που θυσίασαν ζωές και περιουσίες στις δεκαετίες  του ψυχρού κλίματος που άφησε ο Εμφύλιος.

Ο Μουστακλής είναι η αθέατη εικόνα πολλών ανθρώπων που δεν άφησε η αριστερή προπαγάνδα να φανούν στην νεότερη ελληνική ιστορία. Τον απέκλεισε μαζί με πολλούς άλλους, από το πάνελ των ηρώων που κατασκεύασε μόνη της, η «ελίτ» των «αριστεροκάπηλων» οι οποίοι δεν μετείχαν σε καμία αντίσταση.

Κι όμως, πάντα υπάρχουν αυτές οι σκιές των ανθρώπων που δεν μπορούν να λάμψουν σε καμία περίοδο γιατί δεν ταυτίζονται ούτε με το ρεύμα της κυρίαρχης ιδεολογίας ούτε και με το πολιτικό κληροδότημα κάποιας εθνικής φαντασίωσης. Γιατί ο Μουστακλής δεν ήταν ούτε Γλέζος ούτε και Γρίβας. Ούτε «ελεώ σημαίας» αριστερός ούτε «εθνοπατέρας» δεξιός. Ηταν απ΄ ό,τι φαίνεται, ένας συνειδητοποιημένος επαναστάτης που  ζούσε με το βίωμα της δράσης και την αίσθηση του δικαίου απέναντι σε κάθε εξουσία.

Ο Μουστακλής ήταν δεξιός! Ανήκε δηλαδή στους άλλους και όχι στο «εμείς» της Μεταπολίτευσης. Ποιος όμως μπορεί να πει ότι δεν ήταν ο Μουστακλής; Σίγουρα όχι οι πραγματικοί αντιστασιακοί της Χούντας

Σπάνιο είδος για να το καταλάβουν οι πολλοί και  να το χειριστούν κατάλληλα οι εξουσίες στην προπαγάνδα τους.

Χαρακτηριστικοί είναι οι στίχοι του Αντώνη Δωριάδη που δημοσιεύθηκαν στην «Ελευθεροτυπία» για το μαρτύριο του Σπύρου Μουστακλή: «Του ζήτησαν να μαρτυρήσει / Δε μίλησε / Του τσάκισαν τα δόντια / Του τσάκισαν τα δάχτυλα / Του τσάκισαν τα πλευρά / Σιωπούσε / Του ’καψαν το στήθος / Του ’καψαν τα πόδια / Του ’καψαν την κοιλιά / Δε μαρτυρούσε / Του θραύσαν τις μασέλες / Του μάτωσαν τα νεφρά / Του συνθλίψαν τους όρχεις / Αυτός σιωπούσε / Κοίταζε μόνο / Αιώνες μακριά / Με τα μάτια / Του Ιησού».

Μετά από χρόνια, ο Παττακός, ερωτηθείς σχετικά, δήλωνε: «Καλά του κάναμε. Να ησυχάσουμε. Η δύναμις επιβάλλεται δια παντός τρόπου. Ό,τι δε λύνεται, κόβεται. Σπαθί»…

Ποια καρικατούρα από αυτές που κατέστρεψαν τη χώρα στην Μεταπολίτευση, έχει το δικαίωμα να μιλάει για αντίσταση και αγώνες; Αυτοί που κοίταζαν από τα παράθυρα το Πολυτεχνείο, αυτοί που εξαργύρωσαν τους αόριστους «στίχους» τους ή μήπως αυτοί που έριχναν «κροτίδες»… για να κυβερνήσουν τη χώρα μετά;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News