Την άνοιξη του 1992 το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων βρισκόταν στη έξαρση του εθνικιστικού παροξυσμού – που είχε επιτύχει να επιβάλλει την απόρριψη του ευνοϊκού πακέτου Πινέϊρο από το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών, υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (13 Απριλίου), και να εγκλωβίσει την χώρα στην εθνική εκκρεμότητα του Μακεδονικού.

Πρωταγωνιστές – διαμορφωτές εκείνου του κλίματος, των συλλαλητηρίων, ήσαν επιφανείς ιεράρχες και εκκλησιαστικοί παράγοντες, μακεδονομάχοι πολιτικοί απ’ όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα, τοπικοί παράγοντες στη Βόρεια Ελλάδα για την ικανοποίηση των ιδιοτελών συμφερόντων τους και αφελείς ομογενείς σ΄ όλο τον κόσμο που ελάχιστη ιδέα είχαν -και έχουν- για το τι γίνεται στη καρδιά των Βαλκανίων.

Βρήκαν όμως απέναντί τους την υπεύθυνη και ορθολογική στάση των Γεωργίου Ράλλη, Ξενοφώντα Ζολώτα, Άγγελου Αγγελόπουλου, Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ, Θέμη Κουρουσόπουλου, Κωνσταντίνου Δεσποτόπουλου, Γιώργου Κοντογιώργη και Λεωνίδα Κύρκου, ο οποίος είχε πάρει τη σχετική πρωτοβουλία. Σε κοινή τους δήλωση, που καταγράφηκε ως «δήλωση για ένα Μέτωπο Λογικής και Εθνικής Ευθύνης», οι «8» ανέφεραν:

«Σε μια λεπτή στιγμή της εξέλιξης του θέματος των Σκοπίων θα θέλαμε με αίσθημα εθνικής ευθύνης να πούμε τη γνώμη μας. Εκτιμούμε τις προσπάθειες της πολιτικής ηγεσίας. Και αυτές πρέπει να ολοκληρωθούν, χωρίς το εθνικό θέμα να εμπλακεί στις σκοπιμότητες των κομματικών αντιθέσεων και των ρητορικών πλειοδοσιών. Η λύση στο πρόβλημα των Σκοπίων πρέπει να κατοχυρώνει τα εύλογα εθνικά μας συμφέροντα, να αποτρέπει την απομόνωση της Ελλάδας και να ανανεώνει τους εγκάρδιους δεσμούς με τη διεθνή κοινότητα. Να αναβαθμίζει τη θέση της χώρας μας ως παράγοντα ειρήνης και σταθερότητας στα Βαλκάνια και να της επιτρέπει να διαδραματίσει ως η μόνη χώρα-μέλος της ΕΟΚ πρωταγωνιστικό ρόλο στην αναδιοργάνωση και εκδημοκρατισμό της περιοχής στα πλαίσια της ενωμένης Ευρώπης».

Σε λίγες αράδες τα είπαν όλα ενισχύοντας τον ορθολογισμό και την υπευθυνότητα για τον χειρισμό των εθνικών θεμάτων. Οκτώ προσωπικότητες με διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές, έχοντας ζήσει την ιστορική πορεία της Ελλάδας από τη δεκαετία του ‘40 και την προσέγγισή της στην Ευρώπη και τον σύγχρονο κόσμο, προέταξαν το εθνικό συμφέρον απέναντι στην υπερπατριωτική ρητορεία, τον απομονωτισμό και την απόπειρα ορισμένων να κάνουν πολιτική καριέρα. Μίλησαν με το πνεύμα μιας Ελλάδας που είναι ηγέτιδα στην περιοχή των Βαλκανίων. Εκδήλωσαν μέτωπο λογικής και εθνικής ευθύνης.

Ο κίνδυνος αναζωπύρωσης του εθνικιστικού παροξυσμού είναι αρκετά πιθανός και στην παρούσα προσπάθεια με πρωταγωνιστές τους ίδιους παράγοντες. Η διεκδίκηση της Ιεράς Συνόδου να έχει βαρύνοντα λόγο για το τι και πώς διαπραγματεύεται η χώρα, η κυβερνητική σύγχυση από τους αντιφατικούς χειρισμούς και τις δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά σε συνδυασμό με την ανεύθυνη και άφρονη στάση των ΑΝΕΛ και η ιδιοτέλεια των σύγχρονων μακεδονομάχων, κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, ενισχύουν το ενδεχόμενο το θέμα των Σκοπίων και πάλι να μην λυθεί, και η Ελλάδα να απομονωθεί διπλωματικά και να μην πρωταγωνιστήσει στη διευθέτηση των ζητημάτων της περιοχής.

Αυτή η απευκτέα προοπτική απαιτεί μία ανάλογη κίνηση με εκείνη των «8», ένα σύγχρονο Μέτωπο Λογικής και Εθνικής Ευθύνης. Ιδού το εθνικό στοίχημα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News