O Σεπτέμβριος είναι κάτι σαν την Πρωτοχρονιά. Εχεις κάπου ξεκουραστεί, έχεις κολυμπήσει μόνος -έστω με παρέα ένα επικίνδυνο ψαροντούφεκο- τα έχεις πει με τον εαυτό σου, έχεις πάρει τις αποφάσεις σου, τέλος πάντων. Τα September’s resolutions είναι στον κόσμο που ζούμε πιο σημαντικά από αυτά που κάνεις τάχα μου στην αρχή του ημερολογιακού έτους, για να τα εγκαταλείψεις όπως τη δίαιτα.

Ο Πρωθυπουργός μας είναι και αυτός άνθρωπος σαν όλους τους άλλους -έτσι θέλει να περνάει προς τα έξω όταν αυτοσαρκάζεται ότι τον «δουλεύουν» και ποζάρει με ένα κουλούρι στου Ψυρρή. Κάνει και αυτός τα δικά του σχέδια πλατσουρίζοντας στις διακοπές, ασχέτως αν δεν μας λέει πια πού πήγε για μπάνιο. Και κάθε Σεπτέμβριο έχει αποφασίσει να κάνει κάτι.

Το 2013 ο Αλέξης Τσίπρας είχε μόλις μπει στα 40 και ήταν στον δεύτερο χρόνο του ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Για εκείνον τον Σεπτέμβριο είχε ονειρευτεί να ανεβεί στη Θεσσαλονίκη και να μιλήσει στον λαό της. Ετσι έδωσε ομιλία μπροστά στον Λευκό Πύργο. Μπροστά στο πλήθος είχε ζητήσει αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ, είχε θέσει ως στόχο το κούρεμα του χρέους και τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και είχε πει ότι θα θέσει τέλος στο «πάρτι του ΤΑΙΠΕΔ» με ανάκτηση του δημόσιου πλούτου. Το ότι τριάμισι χρόνια μετά παρέδωσε τον δημόσιο πλούτο για 99 χρόνια είναι μια άλλη ιστορία. Τότε ακόμα κατηγορούσε τον Αντώνη Σαμαρά για «οβιδιακές», όπως τις έλεγε επίσης στο πλαίσιο της ανάβασης στη ΔΕΘ, μεταμορφώσεις. Μην τον αδικούμε. Με τέτοιες αυταπάτες πού να φανταστεί τις δικές του μεταμορφώσεις.

Το 2014 ο Αλέξης έκανε διακοπές στη Νάξο. Εκεί για τον Σεπτέμβριο ονειρεύτηκε να εκφωνήσει το περίφημο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Δεν χρειάζεται να πούμε τι έλεγε το εκείνο πρόγραμμα – ο Γιάνης Βαρουφάκης το έχει πει καλύτερα: «έλεγε ανοησίες». Αλλά έτσι είναι τα καλοκαίρια, σχεδιάζεις να κάνεις πράγματα τον Σεπτέμβριο που στην πραγματικότητα μπορεί να αποδειχτούν ανοησίες.

Το 2015 ο Αλέξης είχε βάλει την χώρα στην περιπέτεια του δημοψηφίσματος και των capital controls. Είχε προφανώς κουραστεί και είπε να ξεδώσει λίγο παραπάνω. Ετσι έκανε διακοπές σε τρία διαφορετικά μέρη, βούτηξε στα νερά του Σουνίου, της Ερεικούσας και φυσικά της Μήλου παρέα με τον Παυλή τον Πολάκη. Εκεί αποφάσισε να οδηγήσει τη χώρα σε μια τρίτη κάλπη τον Σεπτέμβριο. Βρίσκοντας απέναντί του μια αμήχανη ΝΔ, εκβιάζοντας ότι αν δεν τον επανεκλέξουν θα τα τινάξει όλα στον αέρα και διχάζοντας «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» κέρδισε ξανά τις εκλογές.

Το 2016 ο Αλέξης έκανε διακοπές πάλι στο Σούνιο και έπειτα στο χωριό του στην Αρτα όπου ναι μεν δεν έκανε πολλά μπάνια, αλλά ως γνωστόν χόρεψε «καγκελάρη». Για τον Σεπτέμβριο είχε το όνειρο να ταπεινώσει τους καναλάρχες (και μαζί τους δημοσιογράφους). Μια ημέρα σαν κι αυτή οι υποψήφιοι για τις τέσσερις τηλεοπτικές άδειες κοιμόντουσαν σε ράντζα και ποντάριζαν δεκάδες εκατομμύρια για αέρα. Επειτα στη ΔΕΘ βγήκε και έδειξε το ανάλγητο πρόσωπό του απέναντι σε δημοσιογράφο του Alpha που του είπε ότι ο νόμος του θα την στείλει στην ανεργία μαζί με εκατοντάδες άλλους. Το ότι ο νόμος του ήταν καραμπινάτα αντισυνταγματικός δεν το φανταζόταν ο κ. Τσίπρας, αντιθέτως προεξοφλούσε την απόφαση του ΣτΕ και έλεγε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι συνταγματικός. Με αυτά και με τα άλλα, πέρασε και ο Σεπτέμβριος του 2016.

Εφέτος κανείς δεν ξέρει πού έκανε τις βουτιές του ο κ. Τσίπρας. Αλλά τις αποφάσεις του για τον Σεπτέμβριο της πήρε. Το πρόβλημα όμως είναι ότι για πρώτη φορά ο κ. Τσίπρας πρέπει να κυβερνήσει. Δεν υπάρχουν ούτε η φιέστα των εκλογών, ούτε η φαρσοκωμωδία του διαγωνισμού με τις τηλεοπτικές άδειες. Τώρα πρέπει να βγει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Οχι την χίπστερ πραγματικότητα των start up του Ψυρρή, αλλά αυτή του ΑΤΜ.

Ο κ. Τσίπρας βρίσκεται ουσιαστικά αντιμέτωπος με τον πρώτο δύσκολο Σεπτέμβριο της πολιτικής του διαδρομής. Διότι πρέπει να κάνει τη δουλειά του και όχι να παίξει το αγαπημένο παιχνίδι της επικοινωνίας που μέχρι στιγμής πηγαίνει τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μήνα με τον μήνα.

Ο κ. Τσίπρας έχει μεν μπροστά του την επίσκεψη Μακρόν και τη ΔΕΘ όπου κάτι θα πει για τους νέους που μπορεί να προσληφθούν στο Δημόσιο όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βγάλει τη χώρα από την επιτροπεία -εδώ γελάμε- αλλά κυρίως έχει μπροστά του έναν μήνα στον οποίο εκατομμύρια φορολογούμενοι θα κληθούν να πληρώσουν φόρο εισοδήματος και ΕΝΦΙΑ, χωρίς να συνυπολογίζουμε έξοδα για σχολείο και άλλους λογαριασμούς.

Ελπίζει μεν ότι στο τέλος του μήνα θα τον επισκεφτεί η Κριστίν Λαγκάρντ για να πουλήσει ξανά το χαρτί του χρέους, αλλά θα έχει ήδη τους Θεσμούς στο Χίλτον να ξεψαχνίζουν προαπαιτούμενα.

Και μπορεί να επικαλείται τους αριθμούς λέγοντας ότι η ανεργία πέφτει και ότι η ανάπτυξη έρχεται, αλλά αυτά για να γίνουν αντιληπτά από τον κόσμο απαιτείται ένα βασικό στοιχείο. Λέγεται εμπιστοσύνη. Που δεν χτίζεται στην άμμο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News