Τελευταία παρατηρώ τον Μπαράκ Ομπάμα και είναι πολύ καλός για να είναι αληθινός. Πριν λίγες μέρες κατέθεσε τον τελευταίο προϋπολογισμό του. Προβλέπει περισσότερα λεφτά για τον πόλεμο κατά του Ισλαμικού Κράτους, με αύξηση της φορολόγησης των πλουσίων από τη μια και βοήθεια στους φτωχούς από την άλλη. Αυτοί είναι οι τρείς βασικοί στόχοι του.

Κι έχει θέσει κι άλλους φοβερούς στόχους ο Ομπάμα. Να ανοίξει τη στρόφιγγα της χρηματοδότησης για την εκπαίδευση, για τη μεταρρύθμιση της απόδοσης δικαιοσύνης και για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Εχει ζητήσει κι απ’ το Κονγκρέσο να εγκρίνει επιπλέον κονδύλια για έρευνες για τον καρκίνο. Και ανακοίνωσε και σχέδιο για το κλείσιμο του Γκουαντάναμο. Είχε υποσχεθεί απ’ το 2008 ότι θα το έκλεινε, αλλά τώρα, να, το ξαναθυμήθηκε.

Και έκανε και ερωτική εξομολόγηση στη γυναίκα του on air την ημέρα του αγίου Βαλεντίνου. Και χόρεψε και με μια κυρία 106 ετών. Και δήλωσε δημοσίως την αντιπάθειά του στον Ντόναλντ Τραμπ, τον οποίο κάθε λογικός άνθρωπος πρέπει να αντιπαθεί. Και ποιος ξέρει τι άλλο καλό έχει κάνει τελευταία ο πρόεδρος των ΗΠΑ, που δεν το πήρα χαμπάρι στο γκουγκλάρισμά μου.

Αυτά αρκούν για να καταλάβει κανείς ένα πράμα: πόσο ελεύθερος νιώθει ο Ομπάμα τώρα που τελειώνει η θητεία του. Είναι φοβερό όμως ε; Πώς ένας πολιτικός αλλάζει όταν απαλλάσσεται απ’ το πολιτικό κόστος, πώς ξεκινά να επιχειρεί όλα τα ουσιώδη και επώδυνα που δεν είχε κάνει μέχρι τότε.

Σκέψου τι θα είχε καταφέρει ίσως ο Αλέκος Παπαδόπουλος στην Υγεία. Μέχρι και ο Αλογοσκούφης είχε αποτολμήσει μια δειλή δημοσιονομική αναπροσαρμογή, αλλά απομακρύνθηκε με fast track διαδικασίες

Σκέψου πώς θα ήταν ο κόσμος αν οι πολιτικοί επιχειρούσαν τα ουσιώδη χωρίς τον βραχνά του πολιτικού κόστους. Σκέψου εμάς, πώς θα ήμασταν αν οι κυβερνήσεις μας έκαναν κάποια πράγματα στο σωστό τάιμινγκ, όταν είχαμε χρόνο και λεφτά. Ο Τάσος Γιαννίτσης ας πούμε, θα είχε ολοκληρώσει την ασφαλιστική του μεταρρύθμιση, που θα μπορούσε να γίνει ακόμη πιο στέρεα και μακροπρόθεσμη αν δεν είχε φύγει νύχτα εξαιτίας αντιδράσεων μέσα στο ίδιο του το κόμμα, λόγω πολιτικού κόστους φυσικά.

Σκέψου τι θα είχε καταφέρει ίσως ο Αλέκος Παπαδόπουλος στην Υγεία. Μέχρι και ο Αλογοσκούφης είχε αποτολμήσει μια δειλή δημοσιονομική αναπροσαρμογή, αλλά απομακρύνθηκε με fast track διαδικασίες. Σκέψου το Πακέτο Χατζηγάκη. Τα 424 εκατομμύρια που έδωσε στους αγρότες και τώρα πρέπει να επιστραφούν 327 απ’ αυτά. Οπως παραδέχτηκε σε συνέντευξή του, ήξερε ότι δεν έπρεπε να τα δώσει αλλά το έκανε λόγω πολιτικού κόστους.

Δεν υπολογίζουμε το πολιτικό κόστος… αδιαφορούμε για το πολιτικό κόστος… πάμε κόντρα στο πολιτικό κόστος… Όλοι έτσι δε λένε στις εξαγγελίες τους; Εγώ από δω και μπρος λοιπόν θα πιστεύω μόνον εκείνους που για προφανείς λόγους δεν ενδιαφέρονται να επανεκλεγούν. Όπως ο Ομπάμα. Μόνο εκείνοι μπορεί να το εννοούν.

ΥΓ: Η ιστορία της μεταπολίτευσης είναι η ιστορία μετάθεσης του πολιτικού κόστους από κυβέρνηση σε κυβέρνηση. Τώρα φαίνεται όσο ποτέ.

 

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News