Κυκλοφορεί ευρέως στο Διαδίκτυο η φωτογραφία του Χρήστου Σπίρτζη να υποκύπτει μετά δακρύων και πόνου στις νεοφιλελεύθερες επιταγές των δανειστών υπογράφοντας τη σύμβαση για τα αεροδρόμια έχοντας πίσω του το πορτραίτο του Αρη Βελουχιώτη. Η πρώτη αντίδραση είναι να βάλεις τα γέλια από το συμβολικό τουρλουμπούκι ή να καταληφθείς από εικονοκλαστικό μένος, αν είσαι αριστερός.

Εχει πάντως αξία οι επικοινωνιολόγοι της κυβέρνησης να απευθύνουν σχετικές συστάσεις για τη διαχείριση συμβόλων και συμβολισμών. Δεν μπορώ να διανοηθώ για παράδειγμα υπουργό να υπογράφει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών έχοντας διπλά του το γνωστό αγαλματίδιο του Λένιν. Και του Βλαντίμιρ Ιλιτς τα κόκαλα θα τρίζουν και το τριχωτό της κεφαλής κάθε αριστερού, που έχει διαβάσει τα τσιτάτα του για τον ρολό των τραπεζιτών στον καπιταλισμό, θα μετατρέπεται σε… κάγκελο.

Θέλει ένα μέτρο, θέλω να πω, στον τρόπο που περνάει κανείς το «μήνυμα». Η προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα με την επαναστατική γυμναστική στις πλατείες της αγανάκτησης όλα αυτά τα χρόνια, δημιουργεί σοβαρούς κίνδυνους να χάσουμε το σύνορο ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό… Με τα πολιτικά, δε, χαρακτηριστικά αυτής της διακυβέρνησης μπορεί να μπερδευτούμε ακόμη περισσότερο. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τον Πάνο Καμμένο σε τελετή υπογραφής οπλικών συστημάτων με αμερικανό εκπρόσωπο; Με άνεση μπορεί να έχει πίσω του το πορτραίτο του Ναπολέοντα Ζέρβα ή και του στρατηγού Παπάγου οπότε χάνει η μάνα το παιδί και οι συμβολισμοί τον μπούσουλα…

Εδώ και να με συγχωρεί ο πονεμένος υπουργός έχει απολυτό δίκαιο ο Αλέκος Αλαβάνος που μιλάει για «πίσσα και πούπουλα». Για έναν συνεπή αριστερό ισχύει η διαπίστωση ότι «ο κόσμος της Αριστεράς βιώνει συναισθήματα λύπης, ντροπής αλλά και ενοχές, παραίτηση και απογοήτευση γι’ αυτή τη νεοφιλελεύθερη Αριστερά»

Βέβαια η Αριστερά από την εποχή του σοσιαλιστικού ρεαλισμού είχε μια ροπή στην εικονοφιλία με όρους σχεδόν θρησκευτικής προσήλωσης, αλλά ο κ. Σπίρτζης δεν είναι δα και ούλτρα αριστερός για να αποτόλμα τέτοιους συμβολισμούς. Εδώ και να με συγχωρεί ο πονεμένος υπουργός έχει απολυτό δίκαιο ο Αλέκος Αλαβάνος που μιλάει για «πίσσα και πούπουλα». Για έναν συνεπή αριστερό ισχύει η διαπίστωση ότι «ο κόσμος της Αριστεράς βιώνει συναισθήματα λύπης, ντροπής αλλά και ενοχές, παραίτηση και απογοήτευση γι’ αυτή τη νεοφιλελεύθερη Αριστερά». Ας αναγνωρίσουμε το δίκιο του κ. Αλαβάνου, έστω κι αν δεν συμφωνούμε με την πολιτική και τις θέσεις του. Να λυπάται ο αριστερός για την εικόνα αυτή πάει στο διάτανο. Να πονάει ο ίδιος ο υπουργός ο οποίος υπογράφει μια συμφωνία για τα αεροδρόμια πολύ χειρότερη (λόγω δικών του καθυστερήσεων…) από εκείνη που είχαν συμφωνήσει οι σαμαροβενιζέλοι, είναι να τραντάζεσαι μέχρι δακρύων.

Το απολαυστικότερο σε αυτή την αρχαιομαρξιστική εικονομαχία είναι μια άλλη θαυμάσια φωτογραφία με έντονο ιδεολογικό κοντράστ. Την ημέρα που το τρεμάμενο χέρι του κ. Σπίρτζη υπέγραφε διαφωνώντας για τα αεροδρόμια, με ελάχιστες ώρες διάφορα, στην μητρόπολη του καπιταλισμού, τη Νέα Υόρκη, στο roadshow, κυβερνητικοί παράγοντες, παρέα με τους τροϊκανούς εκλιπαρούσαν funds και μεγιστάνες να ξεκινήσουν επενδύσεις στην Ελλάδα των ευκαιριών. Οσο ανάλγητος κι αν είναι ο καπιταλιστής θα σκεφθεί δύο φορές να βάλει τα λεφτά του αν είναι να προκαλέσει δάκρυα και πόνο στο μισό υπουργικό συμβούλιο. Ανθρωποι είναι και αυτοί…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News