Αυτή τη φορά τα social media έδειξαν αργά αντανακλαστικά. Ο Πέτρος Κωστόπουλος έκανε την περιβόητη δήλωση την Κυριακή, 15 Απριλίου. Η διάδοσή της όμως, μέσω του απαραίτητου βρισιδίου πήρε δύο εικοσιτετράωρα. Ετσι σήμερα, Τετάρτη 18 Απριλίου, η Ελλάδα βοά: «ξεβλάχεψε τη χώρα ο βλάχος;».

Κατ’ αρχάς και μόνο το γεγονός ότι ο Πέτρος Κωστόπουλος, σήμερα, 31 χρόνια μετά την πρώτη εμφάνισή του ως διευθυντής περιοδικού, αφού έχει λατρευτεί ως πρότυπο (στα χρόνια της φούσκας) και έχει ποδοπατηθεί ως ο καταστροφέας της Ελλάδας (μετά την πτώχευση των επιχειρήσεων του στην εποχή των μνημονίων) δίνει συνέντευξη στον συνοδό, μάνατζερ, οτιδήποτε άλλο, της πρώην εθνικής πορνοστάρ, δείχνει πως ό,τι καλό μπορεί να έκανε πήγε στον διάβολο ή δείχνει πως τελικά έκανε μια τρύπα στο νερό.

Συγκεκριμένα είπε στην περίφημη τηλεοπτική συνέντευξη σε κανάλι του τωρινού συρμού: «Θεωρώ πως έκανα μόνο καλό. Εγώ πιστεύω ότι ξεβλάχεψα σε μεγάλο βαθμό ένα μεγάλο κομμάτι του (σ.σ.ελληνικού) πληθυσμού το οποίο εκείνη τη στιγμή έψαχνε την Ευρώπη».

Είναι ξεβλαχεμένη η Ελλάδα που σήμερα παρακολουθεί γενικώς μεσάζοντες παντός τύπου σε «βοθροκάναλα» και που φέρνει στη Βουλή τη Χρυσή Αυγή; Όταν λέω «μεσάζοντες» εννοώ τους πάντες: από δημοσιογράφους που μεσολαβούν σε μίζες και κάνουν εκδουλεύσεις μέχρι φανερούς και κρυφούς μαστροπούς.

Το πρώτο τεύχος του «ΚΛΙΚ», με εξώφυλλο τον Μαξ Χέντρουμ, το πρόσωπο-σταρ της εικονικής πραγματικότητας στη δεκαετία του 1980, κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1987. Εγώ ήμουν δεκαέξι ετών, και όπως όλοι οι έφηβοι της ηλικίας μου, στα περίπτερα, ως τότε, έβρισκα περιοδικά που δεν μιλούσαν τη γλώσσα μου. Ημουν πολύ μεγάλη για τη «Σούπερ Κατερίνα». Ημουν πολύ μικρή για τη «ΓΥΝΑΙΚΑ». Ημουν πολύ μοντέρνα για το Πάνθεον. Ημουν πιο κοντά στον Ταχυδρόμο, αλλά αυτόν το διάβαζε όλη η οικογένεια και δεν μπορούσα να ταυτιστώ μαζί του. Το πρώτο τεύχος του «ΚΛΙΚ» το πήρα, όπως άλλοι περίπου 20.000 αναγνώστες και, αφού το διάβασα, αποφάσισα ότι αυτό θα είναι το δικό μου περιοδικό.

Το «ΚΛΙΚ» ήταν «κάτι», για τους νέους που έψαχναν ερεθίσματα στην Ελλάδα της πρώτης δεκαετίας του ΠΑΣΟΚ, και που δεν ικανοποιούνταν με τη ρητορική της ΔΑΠ, της ΠΑΣΠ και της ΚΝΕ. Σας θυμίζω πως εκείνα τα χρόνια ενημερωνόμασταν μουσικά από το «Μουσικόραμα» και το «Ποπ και Ροκ». Το «ΚΛΙΚ» τότε μας προσέφερε απενοχοποίηση: Δεν φταίγαμε εμείς που δεν εντασσόμασταν πουθενά, οι άλλοι έφταιγαν που ήταν ξεπερασμένοι. Εξω γίνονταν πράγματα. Επρεπε να πάμε εκεί να τα δούμε, είτε με το αεροπλάνο είτε με το περιοδικό. Αυτό η γενιά μου οφείλει να το αναγνωρίσει στον Κωστόπουλο. Στον «βλάχο», όπως τον αποκαλούν τώρα όσοι τον κατηγορούν (ακόμα) ότι εκείνος κατέστρεψε τη χώρα.

Ο Πέτρος Κωστόπουλος το 1987 ήταν περίπου τριανταπεντάρης. Ηταν ένας άνθρωπος με φιλοδοξία και αντανακλαστικά, μορφωμένος, καλλιεργημένος και κοσμοταξιδευμένος (με αλλά και χωρίς λεφτά). Ηταν ένας Ελληνας αυτοδημιούργητος, που είχε ανοίξει τους ορίζοντές του με προσωπικό κόπο, που ήταν (βεβαίως) κοντά στο ΠΑΣΟΚ, που είχε αρχίσει να ζει ζωάρα όπως όλοι οι κοντινοί φίλοι του ΠΑΣΟΚ, τη στιγμή ακριβώς που συνολικά οι Ελληνες της μεταπολίτευσης είχαν αρχίσει να κερδίζουν περισσότερα χρήματα λόγω της αναδιανομής που είχε φέρει το κραταιό κόμμα.

Ο Πέτρος Κωστόπουλος που ήταν κομψός, ευφραδής και ευκατάστατος αλλά όχι «παλιό χρήμα», αυτός που είχαν αρχίσει να τον κοιτάζουν οι γυναίκες, έγινε πρότυπο τότε, όχι μόνο για τους εφήβους αλλά και για τους μπαμπάδες τους. Φυσικά οι μπαμπάδες δεν διάβαζαν το «ΚΛΙΚ». Μέσα σε μία πενταετία όμως, όλα τα περιοδικά που κυκλοφορούσαν στο περίπτερο λανσάριζαν κάτι από «ΚΛΙΚ». Σιγά σιγά το έκαναν και οι εφημερίδες. Τότε είχε αρχίσει και η ιδιωτική τηλεόραση. Τότε όλα έγιναν περίπου «ΚΛΙΚ». Και τότε το «ΚΛΙΚ» πέθανε. Εγινε μαζικό.

Ηδη πια εμείς οι πρώην έφηβοι είχαμε μεγαλώσει. Δουλεύαμε. Μάλιστα εγώ δούλευα στο «ΚΛΙΚ» από το 1994. Αυτή ήταν η πρώτη μου δουλειά. Μέσα και έξω, λοιπόν, από εκεί μπορούσα να δω τα καλά και τα άσχημα που είχε δημιουργήσει αυτό το περιοδικό, το οποίο μαζί με τον διευθυντή του, αποτελούσε πια κοινωνικό φαινόμενο.

Εψαχναν πράγματι την Ευρώπη οι Ελληνες που πλέον είχαν αρχίσει να έχουν μία κάποια ευμάρεια. Σωστά το λέει ο Κωστόπουλος. Και προκειμένου να νιώσουν Ευρωπαίοι, έκαναν ό,τι έγραφε εκείνος στα εντιτόριάλ του. Τόσο στο «ΚΛΙΚ» όσο και στο «Nitro», από το 1996 και μετά. Μάλιστα όταν εκείνος από υπάλληλος έγινε επιχειρηματίας, δηλαδή εκδότης, ανέβηκε ακόμη περισσότερο στα μάτια τους ως πρότυπο. Τότε τις συμβουλές του τις ακολουθούσαν και οι πολιτικοί και οι μεγαλοαστοί. Τους μιλούσε ως ίσος προς ίσους. Τους την έλεγε κιόλας. Αυτό το τελευταίο άρεσε πολύ.

Ομως ο βλάχος παραμένει βλάχος και εδώ δεν αναφέρομαι στον Κωστόπουλο. Αναφέρομαι στους Ακηδες. Τους μικρούς και τους μεγάλους, οι οποίοι δεν ήταν μόνο Πασόκοι. Ηταν και Νεοδημοκράτες. Ηταν και Αριστεροί. Η Ελλάδα λοιπόν τότε ήταν γεμάτη από τέτοιους τύπους. Ακόμη είναι.

Οι μεγάλοι Ακηδες είναι αυτοί που χρεωκόπησαν την Ελλάδα. Ηταν αυτοί που έβγαλαν δισ. από τη φούσκα του Χρηματιστηρίου, από τις κρατικές μίζες, από τα δομημένα ομόλογα, από τη συστηματική μεγαλοφοροδιαφυγή και τις off shore. Ηταν αυτοί που έτρωγαν τα κρατικά δάνεια και που σήμερα σφυρίζουν κλέφτικα και ευαγγελίζονται την πολυπόθητη μεταμνημονιακή ανάπτυξη. Μέσα σε αυτούς βρίσκονται εκτός από τους πολιτικούς και οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι οποίοι είτε πούλησαν τις επιχειρήσεις τους, είτε τις έβγαλαν εκτός συνόρων, είτε τις έβαλαν στο περίφημο Αρθρο 99 και άφησαν απλήρωτους και ξεκρέμαστους τους υπαλλήλους τους. Ολοι αυτοί βολτάρουν σήμερα ανενόχλητοι ανάμεσά μας. Ολοι, εκτός από τον Ακη.

Οι μικροί Ακηδες είναι αυτοί που χρεωκόπησαν ατομικά. Το χρέος της Ελλάδας δεν έχει σχέση με αυτούς – ας το ξεκαθαρίσουμε επιτέλους. Αυτοί τις προηγούμενες δύο δεκαετίες έβγαλαν κάποια λεφτά από επιχορηγήσεις, από μικροφοροδιαφυγή, από τη φούσκα του Χρηματιστηρίου, από μικρομίζες – αλλά όλα αυτά ήταν μικρά και μίζερα. Σαν τους ίδιους. Αυτοί σήμερα έχουν τρελαθεί στην κατραπακιά. Αυτοί τώρα βλέπουν «βοθροκάναλα» και ρέπουν προς τη Χρυσή Αυγή.

Τα χρόνια όμως που μεσουρανούσε ο Κωστόπουλος όλοι οι Ακηδες, μικροί και μεγάλοι, έκαναν ό,τι ο ίδιος. Σαν σταρ. Αντί να πάνε στο χωριό τους τα Χριστούγεννα πήγαιναν στη Νέα Υόρκη. Αντί να φτιάξουν πανωσήκωμα στο πατρικό τους, έχτιζαν βίλα στη Μύκονο. Εννοείται πως στον αριστερό καρπό τους έλαμπε πάντα ένα Rolex. Εννοείται πως στον ώμο της γυναίκας τους κρεμόταν πάντα μία Louis Vuitton. Το αυτοκίνητό τους επίσης ήταν όσο γινόταν πιο φιγουρατζίδικο. Πολλοί είχαν και κότερο. Κανένας από δαύτους όμως δεν άνοιξε ποτέ ένα βιβλίο να ξεστραβωθεί, όπως το είχε κάνει ο Κωστόπουλος. Κανείς δεν πήγε να δει ένα μεγάλο μουσείο στις μητροπόλεις του πολιτισμού, όπως το είχε κάνει ο Κωστόπουλος τα χρόνια που έψαχνε ιδέες. Ολοι αυτοί, ακολουθούσαν τις συμβουλές των περιοδικών του Κωστόπουλου στα χρόνια της παρακμής τους: πήγαιναν κάθε εβδομάδα στα μπουζούκια και έχωναν δανικές ή κλεμμένες περιουσίες στα γαρύφαλλα και στις τραγουδιάρες. Εκαναν σημαία την απενοχοποίηση του Κωστόπουλου και άφηναν τη λουστραρισμένη βλαχιά τους ελεύθερη να κατακλύσει το σύμπαν.

Αυτούς δεν τους ξεβλάχεψε ο Κωστόπουλος, δυστυχώς. Αν κάποιος είχε αφήσει πίσω τη βλαχιά (με την έννοια του μικροαστισμού και του κλειστού ορίζοντα) ήταν μόνο ο ίδιος. Κανείς άλλος. Διότι άλλο είναι να πιθηκίζεις κι άλλο είναι να ξεβλαχεύεις. Και ο Ελληνας πάντα πιθήκιζε. Από τότε που έβγαλε τη φουστανέλα και φόρεσε τα φράγκικα, από τότε που με έναν τενεκέ λάδι στη μαύρη αγορά της Κατοχής έγινε κάτοικος Φιλοθέης και παρίστανε τον αριστοκράτη, μέχρι σήμερα, που πίνει καρυδόζουμα, το παίζει πατριώτης και σταυροκοπιέται, επειδή κάνει το ίδιο ο Σώζων (και ο κάθε τέτοιος) στο «Survivor».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News