Στην ταινία «Ο Ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ» πρωταγωνιστεί, μαζί με τον Ματ Ντέιμον, ο Τζουντ Λο. Και μπορεί η ταινία να μην έχει να κάνει με τη Βρετανία, αλλά έχει να κάνει ο Τζουντ Λο. Ο γεννημένος στο Λονδίνο ηθοποιός ήταν ανάμεσα σε αυτούς που είχαν υπογράψει ανοιχτή επιστολή για τις συνέπειες που θα έχει ένα Brexit στην οικονομική ζωή των Βρετανών. Κι όσο ταλαντούχος ήταν ο κύριος Ρίπλεϊ στην ομώνυμη ταινία, το εντελώς αντίθετο είναι ο Ντέιβιντ Κάμερον.

Ο βρετανός πρωθυπουργός δεν θα είναι πρωθυπουργός για πολύ, το προανήγγειλε άλλωστε στο διάγγελμα που έκανε λίγο μετά τις 10:00 (εξαιρετικός λόγος, παρεμπιπτόντως). Η καριέρα του λαμβάνει τέλος πρόωρα. Και η ιστορία δεν θα είναι καθόλου επιεικής με το πρόσωπό του.

Δεν πρόκειται μόνο για τον άνθρωπο που κατέστρεψε τον ίδιο του τον εαυτό, το ίδιο το προσωπικό του κεφάλαιο· αυτό σε μεγάλο βαθμό δεν απασχολεί κανέναν. Πρόκειται για τον πολιτικό που για να εξυπηρετήσει πρόσκαιρα μικροπολιτικούς στόχους έβαλε την ίδια του τη χώρα σε μία δοκιμασία που οδήγησε ένα έθνος χωρισμένο στα δύο. Στερεί τη Βρετανία από την ΕΕ και την ΕΕ από τη Βρετανία. Και το χειρότερο; Ενδέχεται να στερήσει από τη Βρετανία και τη Σκωτία και τη Βόρειο Ιρλανδία. Ηδη ο Μάρτιν ΜακΓκίνες, αναπληρωτής πρωθυπουργός της Β. Ιρλανδίας, ζήτησε δημοψήφισμα για μία ενωμένη Ιρλανδία. Το Sinn Féin έκανε λόγο για έλλειμμα δημοκρατίας και προανήγγειλε πόλεμο στο βρετανικό κοινοβούλιο σε οτιδήποτε προσπαθεί να ορίσει τη ζωή των Ιρλανδών. Και τα καλύτερα έρχονται από τη Σκωτία. Η χώρα ψήφισε 60% παραμονή στην ΕΕ. Τώρα, ο Κάμερον με τις επιλογές τους τη βγάζει από την ΕΕ. Αυτό ήταν το βασικό επιχείρημα στο προ διετίας δημοψήφισμα των Σκωτσέζων. Η παραμονή στην ΕΕ. Τώρα;

Ο Κάμερον δεν κατάλαβε κάτι. Δεν κατάλαβε πως το δημοψήφισμα είναι τελείως διαφορετικό από τις εκλογές. Τα δημοψηφίσματα δεν είναι παίξε-γέλασε. Δεν υπάρχουν αναιρέσεις. Η ήττα είναι ήττα και είναι μόνιμη. Διαρκεί και δεν αλλάζει. Τα δημοψηφίσματα δεν εγγυώνται τα ορθά αποτελέσματα, ούτε χρειάζεται άλλωστε. Εγγυώνται, όμως, συνέπειες. Μπορεί κάποιος «κακός» πολιτικός να κερδίσει τις εκλογές, αλλά η νίκη του θα διαρκέσει για λίγο. Θα ξαναπάει στις κάλπες και θα χάσει, λογικά. Πάντα υπάρχει επόμενη φορά στις εκλογές, πάντα. Οι εκλογές θυμίζουν διαπραγμάτευση, τα δημοψηφίσματα τελεσίδικη δικαστική απόφαση χωρίς το δικαίωμα έφεσης. Αυτό δεν κατάλαβε ο Κάμερον.

Προσπαθώ να βρω έναν άλλον πολιτικό που να έχει κληροδοτήσει χειρότερα την επόμενη γενιά της χώρας του και δεν μου έρχεται κάποιος στο νου. Εκεί δεν έχουν Τσίπρα να μετατρέψει το «όχι» σε «ναι». Εκεί το Leave θα παραμείνει ως έχει και ο Τσίπρας, ο Κάμερον και οι άλλοι ευρωπαίοι ηγέτες θα υπογράψουν την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ. Πώς τα φέρνει η ρημάδα η ζωή μερικές φορές…

Ο Κάμερον, όμως, έκανε και κάτι άλλο. Απέτυχε να καταλάβει τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Εναν σύγχρονο τρόπο ζωής δύο ταχυτήτων. Ας μη γελιόμαστε. Πηγαίνουμε σε άλλες χώρες, σπουδάζουμε, εργαζόμαστε, ζούμε και συναναστρεφόμαστε με τους ίδιους ανθρώπους πάνω-κάτω που θα το κάναμε και στις χώρες μας. Το μόνο που αλλάζει είναι το περιβάλλον. Σύγχρονες μητροπόλεις, με επιχειρηματικά κέντρα-financial districts από τη μία και από την άλλη η επαρχία με τον κόσμο να λειτουργεί σε εντελώς διαφορετικό χωροχρόνο. Δείτε τα ποσοστά στο Λονδίνο, σχεδόν 60% το Remain. Στα Μίντλαντς (κάτι μεταξύ Ηπείρου και Θεσσαλίας, στα δικά μας), σχεδόν 60% το Leave. Αυτό απέτυχε να το καταλάβει ο Κάμερον και έκανε καμπάνια μόνο για τα οικονομικά προβλήματα που ξημερώνουν στο Νησί.

Ο Κάμερον έκανε το κλασικό λάθος που κάνουν οι περισσότεροι πολιτικοί, όταν είναι σε δεινή θέση και βλέπουν τους αντιπάλους τους να προελαύνουν. Πήγε και έπαιξε στο γήπεδό τους. Ασπάστηκε τον λαϊκισμό

Στα δημοψηφίσματα, ο μέσος ψηφοφόρος εκφράζεται όχι τόσο πολύ πάνω στο ερώτημα που του τίθεται, αλλά πάνω στο εάν είναι ικανοποιημένος ή όχι από τη ζωή που έχει. Ο Κάμερον είναι μέλος μια –όχι και τόσο κυρίαρχης πλέον- ελίτ και απέτυχε να το καταλάβει και αυτό.

Ο Κάμερον έκανε το κλασικό λάθος που κάνουν οι περισσότεροι πολιτικοί, όταν είναι σε δεινή θέση και βλέπουν τους αντιπάλους τους να προελαύνουν. Πήγε και έπαιξε στο γήπεδό τους. Ασπάστηκε τον λαϊκισμό και δέχθηκε να υιοθετήσει την ατζέντα των άκρων. Αναμετρήθηκε με τον Φάρατζ και τον Τζόνσον στα σημεία που οι άλλοι είναι «μανούλες». Προσπάθησε να μιλήσει για πατριωτισμό και περηφάνια την ώρα που οι άλλοι αποθέωναν τον εθνικισμό και την ψευτοαξιοπρέπεια. Καμία ελπίδα.

Ολα τα παραπάνω έχουν την εξήγησή τους. Το είχε πει κάποτε η Θάτσερ: «η ΕΕ δεν βασίζεται σε μία κοινή γλώσσα, πολιτισμό και αξίες. Είναι το αποτέλεσμα πολιτικών σχεδίων». Και ο Κάμερον δεν είχε σχέδιο.

Κοιμηθήκαμε με 28 μέλη στην ΕΕ και ξυπνήσαμε με 27. Δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ αυτό το πρωινό.

Bye, bye Κάμερον, πήρες μια Μεγάλη Βρετανία και θα παραδώσεις μία μικρή Αγγλία. Δεν θα μας λείψεις, μιλάμε εξάλλου για τον άνθρωπο που ξέχασε την κόρη του σε παμπ. Αντίθετα, θα μας λείψει η πατρίδα σου. Θα μας λείψει πολύ.

Υ.Γ. Αυτό που ζούμε δεν είναι τίποτα άλλο από το πρώτο βήμα προς την υλοποίηση των προβλέψεων της Stratfor για τη δεκαετία 2015-2025. «Η ΕΕ μπορεί να επιβιώσει με κάποιον τρόπο και κατά μία έννοια, αλλά η ευρωπαϊκή οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ζωή θα καθορίζεται στο μέλλον κυρίως από διμερείς σχέσεις. Μερικές χώρες μπορεί να κρατήσουν το καθεστώς κράτος-μέλος που έχουν τώρα, αλλά δεν θα είναι αυτό το βασικό χαρακτηριστικό της ΕΕ. Θα υπάρχει ξανά έξαρση της έννοιας έθνος-κράτος ως πολιτικό όχημα. Και αυτό θα παρατηρείται σε όλο και περισσότερες χώρες της Ευρώπης». Ενας νέος Ψυχρός Πόλεμος, πέρα για πέρα ευρωπαϊκός.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News