Το τρομοκρατικό «τρολάρισμα» με τα δέματα- βόμβες,  σε Βερολίνο και Παρίσι, είναι απλώς η συνέχεια ενός μεγάλου κύματος εξτρεμισμού που εξαπλώνεται, παίρνοντας πλέον, επικίνδυνες διαστάσεις. Είναι φανερό ότι κάποιοι πυρήνες έχουν βρει ανοιχτό χώρο για μεγαλύτερη στράτευση στην άσκηση βίας εναντίον του «καθεστωτικού αστικού καθωσπρεπισμού».

Το ερώτημα είναι βέβαια γιατί επιλέγουν να «τρολάρουν» και να στοχοποιούν μόνο πρόσωπα από την Νέα Δημοκρατία. Γιατί δεν ενοχοποιούν και άλλα αστικά «επάρατα» κόμματα που συναινούν στην εκμετάλλευση των λαϊκών στρωμάτων και καπηλεύονται τους λαϊκούς αγώνες…

Aυτό βέβαια, μπορεί να σε βάλει σε σκέψεις για το τι πρέπει να περιμένει η κοινωνία, όταν η ΝΔ πάρει κάποτε την εξουσία και η Αριστερά «παραδώσει τα όπλα στην Βάρκιζα»…

Το ζήτημα είναι όμως, τι θέλουν να πουν οι αντιεξουσιαστές, κάθε φορά που επιτίθενται σε σταθμούς του μετρό, όταν καίνε λεωφορεία, όταν απειλούν, πετάνε μολότοφ ή στέλνουν δέματα με εκρηκτικούς μηχανισμούς.

Είναι σαφές ότι θέλουν να επεκταθούν περισσότερο. Και η επέκτασή τους δεν αφορά μόνο μια διαλεκτική διάθεση με τον «αυταρχισμό» του καθεστώτος ή έναν συμβολισμό αντιπαράθεσης. Η στάση τους είναι ξεκάθαρα επεκτατική με σκοπό την «εμμονική αφύπνιση». Κατά τον ίδιο τρόπο, που θέλει κάθε ιδεολογία να καρφωθεί, σαν αιχμηρή πρόκα, στα μυαλά των ανθρώπων.

Πόσοι όμως είναι οι εξτρεμιστές; Και ακόμα καλύτερα, πόσοι είναι αυτοί που επιλέγουν, μεταξύ αστικής αποκατάστασης και επανάστασης, την βία και την  ανατροπή; Σε σχολεία, σε πανεπιστήμια, σε χώρους εργασίας, στο δρόμο, σε ολόκληρη την κοινωνία.

Αν οι «επαναστάτες» είναι πολλοί, τότε θα πρέπει να κάνουμε επανάσταση. Αν είναι απλά λίγοι και κάνουν πολύ θόρυβο, τότε κάτι πρέπει να γίνει για να σταματήσουν.

Ούτε το ένα ούτε το άλλο δεν έγινε μέχρι τώρα, σε όλη την διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Ποιος συντηρούσε περισσότερο αυτή την νεύρωση στην ελληνική κοινωνία; Δυστυχώς για πολλούς «τιμητές» της Αριστεράς, ο πρωτογονισμός της ιδεοληψίας εξυπηρετούσε κυρίως, την αμυντική στάση της Δεξιάς και όχι μόνο τα καταστροφικά ιδεοληπτικά σύνδρομα της Αριστεράς. Η κουλτούρα της αντίδρασης ποτέ δεν καταπολεμήθηκε στη βάση της –στην Εκπαίδευση- αλλά χρησιμοποιήθηκε για να νομιμοποιήσει καλύτερα, το αμυνόμενο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, στο όνομα της «απειλούμενης» δημοκρατίας.

Όπως κι να ‘χει, η ιδεοληψία είναι η αρρώστια του έθνους διαχρονικά και όσο περνούν τα χρόνια, επεκτείνεται αθόρυβα και διαβρωτικά. Όποιοι κι αν είναι οι ιδεοληπτικοί (αριστεροί, αντιεξουσιαστές, εθνικόφρονες, ναζί, χριστιανοί, ισλαμιστές, κλπ) θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο. Ο εγκέφαλός τους είναι μια μικρογραφία του σύμπαντος που θέλει να απλωθεί και να καλύψει τα πάντα. Κι όσο πιο μικρό είναι το μέγεθός του, τόσο πιο μεγάλη είναι η επιθυμία του για εξάπλωσή.

Η δημοκρατία – γαλάζια, πράσινη και κόκκινη-  είναι πανίσχυρη και έχει την δύναμη να βάλει φρένο στον επεκτατικό ολοκληρωτισμό των χρήσιμων ηλιθίων. Οταν δεν το κάνει, έχει έναν και μοναδικό λόγο: Να τους χρησιμοποιεί για την «λειτουργική» θυματοποίηση της εξουσίας της…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News