«Πού ήταν το θάρρος και η πίστη μου αίφνης;
Μαζί τους ήμουν στην άλλη Αριστερά
Που είδε τον κόσμο σαν έργο τέχνης με τελειωμένα κι αθάνατα φτερά»

Ο Διονύσης Σαββόπουλος, με αυτόν τον ευθύβολο στίχο από το 1994 —αναφορά σε δυο μεγάλες πνευματικές φυσιογνωμίες της Αριστεράς , την δημοσιογράφο Σούλα Αλεξανδροπούλου και τον εκδότη-ιδρυτή των εκδόσεων Θεμέλιο, Μίμη Δεσποτίδη— συμπυκνώνει τον πυρήνα των ιδεών μιας σύγχρονης, βαθειά δημοκρατικής Αριστεράς, με ήθος, ευαισθησία, εντιμότητα, κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή, χωρίς λαϊκισμό και οίηση, ανοιχτής στις ραγδαίες αλλαγές του σύγχρονου κόσμου. Αυτό ακριβώς που δυστυχώς δεν είναι η κυβέρνηση της «πρώτης φοράς» Αριστερά, της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Και περίτρανα έδειξε αμετανόητη στην καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι.

Αυτή ακριβώς η Αριστερά —την οποια σε πολιτικό επίπεδο εξέφρασε η μεγάλη πλειοψηφία του ΚΚΕ Εσωτερικού, της ΕΑΡ αργότερα , ο Μπάμπης Δρακόπουλος, ο Πάνος Δημητρίου, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Ηλίας Ηλιού, ο Αντώνης Μπριλλάκης, οι Ρηγάδες, μέχρι τη διάλυσή τους το 1988— μπορεί να μην επιβραβεύτηκε με μαζική ψήφο, δικαιώθηκε ωστόσο ιστορικά για τις μεγάλες επιλογές της: για την απαραίτητη, ακόμη, εθνική συνεννόηση, για την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού για τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρώπη.

Είναι, λοιπόν, τουλάχιστον ενοχλητικό να ευτελίζονται κατ’ αυτό τον τρόπο από τη σημερινή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ βασικές πολιτικές που κάποτε συνιστούσαν τον πυρήνα σκέψης της. Η οικολογία και το περιβάλλον, τα οποία πάντρεψε με αυτή την αριστερή σκέψη ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, η κοινωνία των πολιτών, έχουν δυστυχώς «επανέλθει» ως κακέκτυπα.

Εχουν επανέλθει ως άθλιοι επικοινωνιακοί μηχανισμοί μιας μειοψηφικής από κείνα τα χρόνια, ιδεοληπτικής και παρασιτικής συνάμα παρέας που είδε το φως της εξουσίας κι ανέβηκε, αρνούμενη, μετά την σχεδόν εκατόμβη των θυμάτων εξ αιτίας της διοικητικής ανικανότητάς της να αναλάβει την ευθύνη, περιοριζόμενη στη καθυστερημένη παραίτηση του Νίκου Τόσκα. Το μόνο που θέλει είναι να διασώσει την εξουσία της. Τι σχέση όμως έχουν όλα αυτά με αριστερές αρχές και αξίες;

Και αφού απεμπόλησαν για πάντα τα αριστερά τους άλλοθι, έχουν μετατραπεί σε μηχανισμό επιβολής.

«Θυμήθηκαν» αίφνης την πολεοδομική ανασυγκρότηση της χώρας, ως φτηνό θέατρο με «μπουλντόζες σε αυθαίρετα» και το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Συνάμα, όμως δεν έχουν κάνει τίποτα για τη ρύπανση ακόμη και από τη ΔΕΗ, ενώ απαξίωσαν κάθε προσπάθεια για την διαχείριση των σκουπιδιών στο πολεοδομικό συγκρότημα της Αθήνας. Ας θυμηθούμε την Κερατέα και το Γραμματικό, όπου πρωταγωνίστησαν σημερινοί ανεύθυνοι που τους έκατσε η «στραβή στη βάρδια τους». Μετέρχονται κάθε τρόπου και μέσου για να θαμπώσουν τις ευθύνες τους στο Μάτι.

Αλλά «αν η ζημιά που προκάλεσαν στην χώρα είναι ανυπολόγιστη, το πλήγμα που επέφεραν στην Αριστερά ίσως αποδειχθεί θανατηφόρο», όπως έγραψε εύστοχα παλιός τους συνοδοιπόρος από τα πέτρινα χρόνια του ανανεωτικού πάθους, την περίοδο της χούντας και τις αρχές της Μεταπολίτευσης. Γιατί μια επόμενη γενιά, χωρίς μνήμες και εμπειρίες, θα είναι εύκολα χειραγωγήσιμη από κάθε είδους εθνολαϊκισμό. Ας το αντιληφθούν κι εκείνοι, στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς, οι οποίοι διαπνεόμενοι από τη δικαιολογημένη αντιδεξιά τους αντίληψη, επιμένουν σε αντι-ΝΔ μέτωπο με τα υγιή (;) κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί η Ιστορία έκρινε αυστηρά την Αριστερά και την ευρύτερη προοδευτική παράταξη. Η Ιστορία θα κρίνει και τη σημερινή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ . Και η Ιστορία σπάνια κάνει λάθος…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News