Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πότε ακριβώς θα κάνει τον ανασχηματισμό της κυβέρνησής του ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά θα τον κάνει. Θα ήθελε να είναι ένας ανασχηματισμός φυγής προς τα μπρος, αλλά όλα δείχνουν πως θα είναι ένας ανασχηματισμός διαφυγής από την πραγματικότητα. Τώρα, προηγούνται οι τραπεζίτες, οι αλλαγές στις διοικήσεις. Συνεπώς, μπορεί να τον κάνει μετά τη δεύτερη αξιολόγηση, μπορεί να τον κάνει στην εκπνοή της χρονιάς, ιδιαίτερα εάν δεν πάρει τίποτε για το χρέος.

Τότε, σίγουρα θα τον χρειαστεί διότι βασικός κανόνας της πολιτικής στην εποχή της κοινωνικής δικτύωσης είναι η αλλαγή της εικόνας, ως  αντιβιοτικό στη φθορά των πολιτικών δια της αλλαγής των προσώπων. Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει καλά το παίγνιο αυτό και θα κάνει έναν ιμπρεσιονιστικό ανασχηματισμό, καθώς θα έχει σχεδόν τελειώσει με τις κομματικές υποχρεώσεις (παλιά φρουρά και συνέδριο), αν τελειώνουν βέβαια ποτέ οι σχοινοβασίες στην πολιτική.

Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης Τσίπρα, μπορούμε να προβλέψουμε με ασφάλεια, θα εντάσσεται κυρίως στην λογική εξυπηρέτησης της ανάπτυξης και θα επιδιωχθεί να προκαλέσει θετική έκπληξη. Θα έχει κι απόστρατους τραπεζίτες να διαλέξει. Κυρίως όμως θα επιδιωχθεί η συγκρότηση μιας κυβέρνησης που θα μπορέσει, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν ή όταν θα είναι έστω πιο κατάλληλες, να πάει τη χώρα σε εκλογές. Εννοείται, όπως κάθε ανασχηματισμός κυβέρνησης, θα εξυπηρετεί διάφορες επιμέρους πολιτικές σκοπιμότητες και ισορροπίες, συγκυριακές, τακτικές ή και στρατηγικές. Αυτά σε ό,τι αφορά την εικόνα.

Επί της ουσίας, η χώρα χρειάζεται επειγόντως  ανασχηματισμό, εννοείται και προσώπων, αλλά κυρίως οργάνωσης και πολιτικής κατεύθυνσης. Γενικά, η κατεύθυνση της ανάπτυξης είναι, υπό τις παρούσες συνθήκες το λιγότερο υποκριτική, αν όχι εμπαιγμός. Διότι ανάπτυξη χωρίς ανταγωνιστικότητα δεν υπάρχει. Η έκθεση  «Global Competitiveness Report 2016 – 2017» του World Economic Forum (WEF), δείχνει την Ελλάδα να έχει καταρρεύσει στην 86η θέση μεταξύ 138 κρατών στον κόσμο το 2015 από την 81η μεταξύ 140 κρατών, που κατείχε για το 2014. Η χώρα χρειάζεται ένα υπουργείο Ανταγωνιστικότητας, πρώτο τη τάξει, που θα είναι μικρό και επιτελικό, 30-40 άτομα μαζί με την γραμματεία, το οποίο θα πάρει όλους τους δείκτες της ανταγωνιστικότητας του WEF και θα φτιάξει ένα νόμο που θα καταργεί όλα τα αντικίνητρα (που δεν έχουν δημοσιονομικό χαρακτήρα) και θα υιοθετεί σε όλα τα πεδία (δημόσια διοίκηση, αδειοδοτήσεις κλπ) τις πρακτικές των χωρών που είναι Νο1 στους επιμέρους δείκτες και κατατάξεις. Το νομοσχέδιο πρέπει να ψηφιστεί μέχρι τον Μάρτιο του 2017 ώστε να αρχίσει από του χρόνου η ανάκαμψη των δεικτών και μέσα σε μία τριετία η Ελλάδα να εκτιναχθεί στις 20 πρώτες θέσεις. Αυτό είναι ανασχηματισμός, κι άσε τον Σταθάκη να είναι καθηγητής… και να πίνει ρακές.

Εκτός από τα δεινά της κρίσης και τους δημευτικούς φόρους, πέρα από την αμφισβήτηση του ηθικού πλεονεκτήματος, οι πολίτες ζουν και μια απίστευτη αισθητική βία

Ανασχηματισμός, υπό τις παρούσες ιστορικές συνθήκες, είναι ένα υπουργείο Απόδημου Ελληνισμού (εκτός ΥΠΕΞ) που θα αναλάβει την αναγόμωση και την αναδιοργάνωση του απόδημου ελληνισμού, καθώς η τρίτη γενιά έχει χάσει τη γλώσσα και την επαφή (μην δείχνετε άλλο τσάμικο και λειτουργίες στην ERT World για τους 15άρηδες). Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, η οργάνωση δομών που είχαν δημιουργήσει οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ έχουν τουλάχιστον αδρανήσει, αν όχι απαξιωθεί. Ο ελληνισμός της Διασποράς θα χρειαστεί αν ζορίσουν τα πράγματα στο Αιγαίο… Ασχέτως εάν ο Πρωθυπουργός δεν θέλει να δώσει ψήφο στους έλληνες νεομετανάστες επιστήμονες του εξωτερικού, γιατί θα τον καταψηφίσουν, αλλά αυτό  είναι άλλη ιστορία.

Υπάρχουν πολλές ιδέες για ένα ριζοσπαστικό ανασχηματισμό αρμοδιοτήτων και προσώπων, αλλά εδώ θα μείνουμε στη λογική του ιμπρεσιονιστικού ανασχηματισμού, του ανασχηματισμού των εντυπώσεων που συνήθως κάνουν οι συστημικοί πρωθυπουργοί. Υπάρχει ένα ιδιαίτερο πρόβλημα, που το είχε έντονο η τελευταία κυβέρνηση Σημίτη, αλλά και αυτή του Σαμαρά με τον Άδωνη… το αισθητικό πρόβλημα.

Καλό είναι οι εισηγητές υπουργοποιήσιμων του Μαξίμου να σκεφθούν λίγο και την αισθητική διάσταση του ανασχηματισμού. Και το επισημαίνουμε αυτό μετά λόγου γνώσεως,  διότι εκτός από τα δεινά της κρίσης και τους δημευτικούς φόρους, πέρα από την αμφισβήτηση του ηθικού πλεονεκτήματος, οι πολίτες ζουν και μια απίστευτη αισθητική βία. Και δεν εννοώ εδώ την εμφανώς συγκρατημένη αλαζονεία ορισμένων φορέων του «ιού του σταλινισμού», αλλά την επιθετική αισθητική βία ορισμένων προσώπων της κυβέρνησης. Τα πρόσωπα αυτά εμπαίζουν την όποια αριστεροσύνη έχει απομείνει στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ενώ χαλάνε και την ευρωπαϊκή εικόνα του Πρωθυπουργού που με τόσο κόπο και κόστος έχει φιλοτεχνήσει.

Ονόματα δεν χρειάζεται να πει κανείς, τους ξέρουμε όλοι. Πρώτος πρώτος είναι ο δανδής με τη ροζ γραβάτα και το ανσάμπλ μαντηλάκι που οδηγεί την κάμπριο μερσεντές με το υποκριτικό χαμόγελο παγωμένο στο πρόσωπό του, είναι ο τσαμπουκάς που συντηρεί την αγία εικόνα των Κολλάδων, είναι ο προστάτης γέροντας κ.ο.κ.

ΥΓ.: Προς αποφυγήν πάσης παρεξηγήσεως δηλώνω ότι δεν εντάσσω στους αισθητικώς προκαλούντες τον Νίκο Φίλη, ο οποίος είναι συχνά στο στόχαστρο της κριτικής. Είναι μεν ευτραφής (σσ: μάλλον τώρα κάνει και δίαιτα), αφετέρου ο λόγος του συνήθως στρεβλώνεται από τις μονταζιέρες, ενώ διαθέτει ένα από τα πιο συγκροτημένα μυαλά της κυβέρνησης και το ύφος του παραμένει το ίδιο, όπως και ήταν πάντα, χωρίς να βγάζει την αλαζονεία της εξουσίας. Ο συνάδελφος Νίκος Φίλης είναι cool και τον τιμώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News