Ο Δημήτρης Κουτσούμπας, είναι η χαρακτηριστική περίπτωση – μορφή του Κνίτη που συναντούσαμε στη δεκαετία του ’80. Ο συνεπής φοιτητής (πρώτος στα μαθήματα – πρώτος στον αγώνα), που παρακολουθούσε τακτικά τα «ακτίφ» της οργάνωσης και κατέβαινε στον στίβο της ταξικής πάλης έχοντας τον Ριζοσπάστη στην αριστερή κολοτσέπη και το «εγχειρίδιο του καλού Κνίτη» (οδηγίες συμπεριφοράς του νέου κομμουνιστή δια χειρός αειμνήστου Γρηγόρη Φαράκου) στη δεξιά, ίσως και ανάποδα αλλά δεν το θυμάμαι καθαρά τώρα.

Μια μορφή γνωστή στη δική μου γενιά, που ανδρώθηκε στα αμφιθέατρα της πρώτης παρακμής του φοιτητικού κινήματος. Φυσικά δεν φανταζόμασταν ότι κάποια ταλέντα της εποχής θα τραγουδάνε τώρα πρώτα ονόματα στη μαρκίζα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία και μάλιστα όχι χριστουγεννιάτικη.

Μαέστρος από τους λίγους, έμαθε καλά το μάθημα και θυμάται απέξω κι ανακατωτά τις οδηγίες του εγχειριδίου Φαράκου για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ο καλός νεολαίος κομμουνιστής και να δίνει το παράδειγμα

Ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ λοιπόν, και φυσικά όλο το ΚΚΕ, έδωσε για το Σύμφωνο Συμβίωσης το σύνηθες ρεσιτάλ συντήρησης, ένα ορατόριο ας πούμε, τόσο καθιερωμένο και αναμενόμενο όσο και το πρωτοχρονιάτικο κονσέρτο της συμφωνικής ορχήστρας της Βιέννης.

Μαέστρος από τους λίγους, έμαθε καλά το μάθημα και θυμάται απέξω κι ανακατωτά τις οδηγίες του εγχειριδίου Φαράκου για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ο καλός νεολαίος κομμουνιστής και να δίνει το παράδειγμα (π.χ. να μην αλλάζει τις κοπέλες σαν τα πουκάμισα όπως αναφερόταν. Τις κοπέλες φυσικά, γιατί τα κορίτσια ούτε να το φανταστούν ότι θα άλλαζαν αγόρια).

Όλη αυτή η «κουλτούρα» του χώρου μεταφέρεται στις μέρες μας, δηλαδή 35 χρόνια μετά. Σαν αντίστροφο flashback, ένα λοξό déjà vu (και όχι ντεζαβού επιτέλους), ηχεί στα αυτιά μας μια φάλτσα χορωδία σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Που μετασχηματίζεται σε σουρεαλισμό.

Και μέσα στη σκοτοδίνη του συντηρητισμού που με περικυκλώνει (ωχ αμάν – αμάν), βλέπω ξαφνικά το όραμα: ο Κουτσούμπας (σαν μοντέρνος Κουασιμόδος και δεν αναφέρομαι στην εμφάνιση) να τρέχει πάνω κάτω στα καμπαναριά και να χτυπάει πένθιμα τις καμπάνες του Αμβρόσιου που περιμένει το ΠΑΜΕ για αγρυπνία (φυσικά σε ξεχωριστή συγκέντρωση, για να μην ξεχνιόμαστε).

Κρίμα καπετάνιοι…

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News