Ο Ολυμπιακός είναι μια μεγάλη ομάδα αλλά δεν είναι ο ίδιος ο Ολυμπιακός του Νταϊφά μ’ εκείνον του Σαλιαρέλη και με τον τωρινό του Μαρινάκη. Και πώς θα μπορούσε να είναι, μιας και τα πάντα ρει κι εκτός από τους εξωτερικούς παράγοντες στο ποδόσφαιρο, αλλάζει κι η ίδια η ομάδα. Άλλοι παίκτες, άλλοι προπονητές. Ωστόσο, στο συλλογικό ασυνείδητο η ομάδα είναι μία. Κι εμείς οι ηθοποιοί ξέρουμε ότι ούτε καν η ίδια παράσταση δεν είναι ίδια, μιας και η κάθε παράσταση της κάθε μέρας είναι διαφορετική.

Είναι αυτονόητο πλέον ότι και η ΕΡΤ δεν είναι μία και δεν είναι η ίδια. Είναι άλλη η ΕΡΤ του Μορώνη, άλλη του Παναγιώτου, άλλη του Παναγόπουλου, άλλη του Ταγματάρχη. Άλλη της ΝΔ επί Κ. Μητσοτάκη κι άλλη της ΝΔ του Σαμαρά. Άλλη του ΠΑΣΟΚ κι άλλη του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι ο δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας της χώρας, που γίνεται αγαπητός και μισητός εναλλάξ, όπως ο ποδοσφαιριστής για τους οπαδούς όταν κατεβαίνει με τη μπάλα στο αντίπαλο γκολπόστ. Από θεός, παιχτούρας, γκολτζής, βασιλιάς, αυτοκράτορας, μόλις αστοχήσει γίνεται χώμα, κηδεία, χτικιό. Έτσι είναι η ψυχοσύνθεση της μάζας που σκέπτεται μανιχαϊστικά κι εκλαϊκευμένα.

Ωστόσο, ένα πράγμα δεν επετεύχθη ποτέ, να έχει η ΕΡΤ το δημόσιο χαρακτήρα και να είναι ανεξάρτητη από κάθε κυβέρνηση, ώστε να μην αποτελεί κρατικό ραδιοτηλεοπτικό φερέφωνο της κάθε κυβέρνησης που ανάλογα με τις εποχές πλειοδοτούσε προπαγανδιστικά (Χατζάρας επί ΠΑΣΟΚ), ή αντιστεκόταν ηρωικά (Αρβανίτης επί Σαμαρά).

Αν η κυβέρνηση εναγκαλίζεται ασφυκτικά με τις ειδήσεις και την πρωινή ζώνη για να ελέγχει την ενημέρωση, χάνει το κοινό. Αυτό σημαίνει απαξίωση του καναλιού και τελικά αχρήστευση του αντικειμενικού σκοπού

Σ’ αυτό τον οργανισμό, που εδώ και δεκαετίες του έχουν φορτώσει ξεχασμένες γκόμενες και σωματοφύλακες για ένα έξτρα χαρτζιλίκι υπουργών, που δεν διαφέρει και πολύ ως προς αυτά από άλλους οργανισμούς του Δημοσίου, δεν θα πρέπει να πέφτει το ανάθεμα στους εργαζομένους. Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν εκεί μέσα και φιλότιμοι και εργατικοί και ταλαντούχοι, αλλά κι ένα κάρο άχρηστοι, ανίκανοι και τεμπέληδες. Δεν διοικούν όμως, ούτε κυβερνούν αυτοί. Και μη μου λέτε για τον κακό συνδικαλισμό που πάντα αντιστέκεται σε κάθε προσπάθεια διορθώσεων (όχι ότι δεν το κάνει), γιατί δεν θυμάμαι κυβέρνηση που πριν εκλέγει, να λέει πως «αυτό είναι το πρόγραμμα που θα εφαρμόσουμε εκτός κι αν αντισταθούν οι εργαζόμενοι κι έχουμε πολιτικό κόστος».

Το πρόβλημα της ΕΡΤ είναι το πρόβλημα της ελληνικής πολιτείας. Αν είναι τριτοκοσμική αυτή την περίοδο, είναι γιατί εναρμονίζεται με την κυβέρνηση και τη χώρα. Αν η κυβέρνηση εναγκαλίζεται ασφυκτικά με τις ειδήσεις και την πρωινή ζώνη για να ελέγχει την ενημέρωση, χάνει το κοινό. Αυτό σημαίνει απαξίωση του καναλιού και τελικά αχρήστευση του αντικειμενικού σκοπού. Με τέτοιες τηλεθεάσεις πάντως, ούτε προπαγάνδα κάνεις κι εκτίθεσαι και τζάμπα.

Το εξοργιστικό είναι οι απαξιωτικές φράσεις ν’ ακούγονται από τους καθ’ ύλην αρμόδιους για τη διόρθωση αυτής της κατάστασης. Ο κ. Ξυδάκης ήρθε στα πράγματα, έγινε μέλος της κυβέρνησης, είχε αναλάβει κι ένα σχετικό υπουργείο (σ.σ. Πολιτισμού). Γιατί δεν παρενέβη για να διορθώσει την κατάσταση σε αυτόν τον πολύπαθο τριτοκοσμικό οργανισμό.

Υ.Γ.1: Ο Σαμαράς έκλεισε την «υποκειμενική» ΕΡΤ αλλά άνοιξε την «αντικειμενική» ΝΕΡΙΤ. Άρα δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα χρειάζεται να έχουμε. Εκείνο που δεν έχουμε είναι η ανεξάρτητη κι εύρυθμη λειτουργία του.

Υ.Γ.2: Ο ενημερωτικός τομέας της ΕΡΤ, οφείλει εξ ορισμού να είναι πάντοτε ελεγκτικός, επικριτικός κι απέναντι από κάθε κυβέρνηση. Αυτή είναι η δουλειά της ακηδεμόνευτης δημοσιογραφίας.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News