Το τελευταίο διάστημα αγκαλιάζω όλο και πιο συχνά τις κόρες μου. Ανταλλάσσω όλο και περισσότερες ανησυχίες με την γυναίκα μου. Απολαμβάνω όλο και πιο πολύ το σπιτικό χαράκωμά μου. Παίρνω όλο και πιο πολλές βαθιές ανάσες συνειδητά για να ανοίξει το στέρνο μου από τη στένωση. Λέω όλο και πιο συχνά μέσω Διαδικτύου στους μαθητές μου να μην φοβούνται να αρνηθούν, να πούνε όχι σε ό,τι νιώθουν ότι τους προσβάλλει ή θέτει σε κίνδυνο την ψυχική και σωματική τους ακεραιότητα. Κάνω ποδήλατο στο βουνό και νιώθω ήρεμος και ευγνώμων απολαμβάνοντας την σιωπή της φύσης (σιωπή, να μια λέξη που δεν πρέπει να ξεχνάμε όταν δεν έχουμε τίποτα σημαντικό να πούμε). Τρεις λέξεις μου τριβελίζουν το μυαλό το τελευταίο διάστημα, τρία (τυχαία;) Α: Αγάπη, Αυτοπεποίθηση, Αποδοχή. Αν τα μεταφέρουμε αυτά τα τρία Α στα παιδιά μας θα γίνει ο κόσμος μας καλύτερος.

Τι θα γίνει στο τέλος με την υπόθεση; Δεν ξέρω. Ανησυχώ. Νιώθω πολλαπλούς κόμπους στο στομάχι και άλλα ζωτικά όργανα που αγνοούσα μέχρι πρόσφατα την θέση τους στο σώμα μου. Αλλά νιώθω και οργή όταν ένα τόσο σημαντικό κοινωνικό πλέον ζήτημα γίνεται εργαλείο για πολιτικά και κομματικά οφέλη. Αναρωτήθηκαν όσοι πολιτικοί έπεσαν σε αυτή τη γλυκιά παγίδα ότι καταχρώνται και εκμεταλλεύονται εξουσίες όπως ακριβώς και οι καταγγελλόμενοι στην υπόθεση; Είναι μια χρυσή ευκαιρία να αποκατασταθεί η αίσθηση εμπιστοσύνης πολιτικής και κοινωνίας που διαταράχθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Σιωπή, σας παρακαλώ. Τώρα πρέπει να μιλήσουν εκείνοι που πρέπει στη Δικαιοσύνη. Σιωπή και μετά, ώστε εκείνη να αποφανθεί με ηρεμία.

Νιώθω τυχερός, γιατί είμαι παρών σε μια βαθιά ουσιαστική και κρίσιμη περίοδο για το ελληνικό θέατρο, σε μια περίοδο που ο κάθε ένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Τυχερός γιατί ο κόσμος του θεάτρου (που η κοινωνία συνεχίζει να απαξιώνει σαν να διαιωνίζει την μεσαιωνική αντίληψη περί υποκριτικής τέχνης) σηκώνει τέτοιο βάρος, κοινωνικό βάρος. Ας ξυπνήσουμε όλοι και ας αδράξουμε την ευκαιρία να αλλάξει ο θεσμικός, δεοντολογικός αλλά και ηθικός τρόπος που αντιμετωπίζουμε τέτοια ζητήματα. Νιώθω τυχερός που η εποχή δεν απαιτεί απλώς καλλιτέχνες, απαιτεί καλλιτέχνες/ πολίτες σκεπτόμενους και κυρίως ανθρώπους, γιατί ο καλός καλλιτέχνης είναι κυρίως άνθρωπος, όπως πιστεύει και ο μεγάλος Πίτερ Μπρουκ, και αν δεν είναι άνθρωπος οφείλει να γίνει και αν δεν γίνει οφείλουμε ως κοινωνία να τον απομονώσουμε.

Νιώθω όμως και ευγνώμων προς όλους εκείνους που ορθώνουν ανάστημα στον φόβο, τον δικό τους φόβο που μέχρι χτες ήταν εκμεταλλεύσιμος. Νιώθω ευγνώμων που γνωρίζω κάποιους από αυτούς και επιβεβαιώνουν την όμορφη αίσθηση που μου άφηναν κάθε φορά που τους συναντούσα. Αλλά νιώθω ευγνώμων και για την δυνατή έκπληξη που ένιωσα από άλλους που δεν ήξερα, ανθρώπους που άνοιξαν την ψυχή τους και διοχέτευσαν τόνους συναισθήματος σε μια κοινωνία που κουκουλώνεται αποκλειστικά από τη λογική (χρήσιμη φυσικά, αλλά μόνη της φέρνει μόνο θλίψη και άγχος για ένα άλλο τρίπτυχο, χρήμα/εξουσία/σεξ). Νιώθω, τέλος, ευγνώμων γιατί χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους, τη Σοφία, την Ζέτα, την Ευδοκία, τον Νίκο, τον Δημήτρη, τον Βασίλη και σε όλους όσοι τόλμησαν να τα βάλουν με το θηρίο (εκείνο που φωλιάζει μέσα τους) αλλά και εκείνους που θα το κάνουν εν καιρώ, κρατιούνται πλέον άτολμοι και φοβισμένοι εκείνοι που δυνάμει θα τολμούσαν να προσβάλουν με όποιο τρόπο τα παιδιά και τους έφηβους , τα κορίτσια και τα αγόρια που ακολουθούν και ελπίζουν σε ένα προσωπικό όνειρο μέσα στην Τέχνη.

Δυστυχώς δεν ζούμε σε αγγελικό κόσμο, θα ξαναγίνουν τέτοια ειδεχθή εγκλήματα, δεν θα καθαρίσει δια παντός η κοινωνία μας από το έγκλημα. Δυστυχώς συνεχίζουμε να νιώθουμε εξουσιαστές του κόσμου. Και τι θα γίνει τελικά αν κατακτήσεις την κορυφή του ελληνικού θεάτρου; Σιγά το πράγμα. Ώρες ώρες επιστρέφει αυτή η σκέψη πως τελικά εμείς είμαστε οι ξενιστές αυτής της Γης, πως ο άνθρωπος μπορεί να αποδείξει ότι είναι το χειρότερο είδος. Αλλά η ζωή είναι όμορφη και αξίζει να παλεύουμε για χάρη της. Γι αυτό -όπως θα έλεγε και ο Νικ Κέιβ- ας την προφυλάξουμε στους μυχούς των χεριών μας σαν μια μικρή φωτίτσα που μπορεί να προκαλέσει τη ζωτική φωτιά, ας παλέψουμε τώρα και ας μη ξεχάσουμε μετά… ό,τι και αν γίνει τελικά.

*Ο Μάξιμος Μουμούρης είναι ηθοποιός

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News