Εισαγωγικό πλάνο: δύο χέρια κρατούν ένα κλειστό βιβλίο. Στο εξώφυλλο, χρώματος ροζ, κυριαρχεί η πρόσοψη ενός ξενοδοχείου και ο τίτλος: «The Grand Overlook Hotel». Πιο κάτω, το όνομα του συγγραφέα: Στίβεν Κινγκ. Κάπου εδώ, αρχίζει το μπέρδεμα. Το πρώτο που σκέφτεσαι είναι ο σκηνοθέτης Γουές Άντερσον και η ταινία του «Ξενοδοχείο Grand Budapest». Μετά, βλέπεις το όνομα του συγγραφέα και ο νους σου πάει σε έναν άλλο σκηνοθέτη και μια άλλη ταινία: τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ και τη «Λάμψη», βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Στίβεν Κινγκ. Μείγμα θρίλερ και τρόμου η μία, σουρεαλιστική κωμωδία η άλλη. Γυρισμένη το 1980 η μία, μόλις περσινή η άλλη. Μοναδικό κοινό στοιχείο, το ξενοδοχείο που δεσπόζει στην ιστορία τής κάθε ταινίας.

Χάρη σε αυτό το κοινό στοιχείο, αλλά και σε ένα επιδέξιο μοντάζ, οι δύο ταινίες μπόρεσαν να ενωθούν σε… σάρκα μια. Το κατόρθωμα (διότι περί κατορθώματος πρόκειται) πιστώνεται ο Βρετανός σκηνοθέτης και  μοντέρ, Στιβ Ράμσντεν, που μπόρεσε να συνδέσει σύντομα αποσπάσματα και διαλόγους από τις δύο ταινίες, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση μιας ενιαίας αφήγησης.

Το «Grand Overlook Hotel», όπως ονόμασε την ευρηματική του συρραφή, έχει τον τίτλο επίσης μοιρασμένο: Grand (από το Grand Budapest στην ταινία του Άντερσον) και Overlook Hotel (από την ονομασία του ξενοδοχείου στην ταινία του Κιούμπρικ). Η οπτική απάτη επιτυγχάνεται με επιλογή «συγγενών» πλάνων, όμοιες κινήσεις της κάμερας, έξυπνο «δέσιμο» διαλόγων από τις δύο ταινίες, καθώς και ένα εντυπωσιακό συνταίριασμα των εσωτερικών και εξωτερικών χώρων των δύο ξενοδοχείων. Κι ας βρίσκεται το ένα κάπου στις Άλπεις και το άλλο στα βουνά του Κολοράντο. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News