Ένας άνθρωπος και μια καρέκλα αρκούν για να γίνει μια ταινία; Η οποία, επιπλέον, έχει πολλά να μας πει; Στα ερωτήματα αυτά απάντησε ένας Καναδός σκηνοθέτης. Όχι τώρα, αλλά πριν από 58 ολόκληρα χρόνια, δημιουργώντας ένα μικρό αριστούργημα πλούσιο σε νοήματα. Ήταν ο Νόρμαν ΜακΛάρεν, με το υποψήφιο για Όσκαρ «A Chairy Tale». Μια σκόπιμη παρήχηση του «chairy» με το «fairy», αφού αυτή η ευφυής ιστορία της καρέκλας μπορεί, επίσης, να είναι ένα παραμύθι. Έτσι ξεκινά, άλλωστε, η ταινία: με μια μακέτα που γράφει «Μια φορά κι ένα καιρό…»

Τι συμβαίνει σε αυτή την πρωτότυπη δημιουργία, που συν-σκηνοθέτησε ο ΜακΛάρεν με τον Κλοντ Ζούτρα; Ένας άνδρας (Κλοντ Ζούτρα) θέλει να καθίσει σε μια καρέκλα, για να διαβάσει με ησυχία το βιβλίο του. Η καρέκλα, όμως, αρνείται πεισματικά τον ρόλο για τον οποίο έχει φτιαχτεί. Οι απόπειρες του πρωταγωνιστή να κάτσει στην… απρόθυμη καρέκλα γίνονται όλο και πιο ξέφρενες, όλο και πιο βίαιες – μόνο για τον ίδιο, όμως, και όχι για την καρέκλα που διαρκώς του ξεφεύγει. Τελικά, παρατάει κουρασμένος την προσπάθεια και κάθεται στο πάτωμα για να διαβάσει το βιβλίο του. Χωρίς το «διώκτη» της, όμως, η καρέκλα νιώθει έρημη και μόνη. Στο φινάλε, μια μεγάλη έκπληξη περιμένει τους θεατές.

Η μουσική της ταινίας -άλλη μια έκπληξη- είναι του Ραβί Σανκάρ (πολύ πριν τον ανακαλύψουν και τον κάνουν διεθνή φίρμα οι Μπιτλς) που παίζει το αγαπημένο του σιτάρ, συνοδεία ινδικής τάμπλα από τον -εφάμιλλο- Τσαντούρ Λαλ. Η ταινία έγινε με την τεχνική του stop-motion και κινηματογραφήθηκε σε ένα εντελώς ουδέτερο χώρο, που επιτρέπει στον άνθρωπο και την εμψυχωμένη καρέκλα να κυριαρχούν στην οθόνη. Αναδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο το βαθύτερο μήνυμα: η συνεργασία είναι πολύ καλύτερος τρόπος για να επιλύεις διαφορές απ’ ό,τι η βία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News