Αργίες υπάρχουν πολλές. Ειδικά, όταν εργάζεσαι στη δημόσια ΕΡΤ ΑΕ. Σαν να μην έφταναν όμως όλες οι άλλες, των Χριστουγέννων, του Πάσχα, του Αγίου Πνεύματος και των εθνικών εορτών, έπεσε πρόσφατα στο τραπέζι των συζητήσεων από κάποιον υψηλά ιστάμενο, να προστεθεί άλλη μία: η Ημέρα Εορτασμού για την Επαναλειτουργία της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης κάθε 29 Απριλίου (εδώ το σχετικό ρεπορτάζ της «Εφ. Συν.»).

Εντάξει, όλοι είχαμε παγώσει με το περιβόητο «μαύρο» της ΕΡΤ, αρχές καλοκαιριού του 2013. Και κανείς, ακόμα και τώρα που έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε, δεν δικαιούται να αστειεύεται με ένα συμβάν που στέρησε τη δουλειά από εργαζόμενους και τις οικογένειές τους, μέσα στην καρδιά της οικονομικής κρίσης.

Τώρα όμως που όλα έχουν αποκατασταθεί, η θέσπιση μιας ημέρας εορτασμού –και μάλιστα επίσημης αργίας ενός φορέα του ευρύτερου Δημοσίου–, ακούγεται αυτή σαν κακό αστείο, σαν καλαμπούρι που θα έκαναν δύο συνδικαλιστές της ΕΡΤ στο κυλικείο, τρώγοντας ένα από εκείνα τα συσκευασμένα σάντουιτς ψυγείου, με κασέρι και μορταδέλα.

Ακόμα και αν δεχτούμε ότι το ωμό κλείσιμο της ΕΡΤ υπήρξε εθνικό σοκ και η επαναλειτουργία της μια αποκατάσταση ενός εθνικού τραύματος –αν, δηλαδή, για χάρη της συζήτησης, προσπεράσουμε το γεγονός ότι στο μεσοδιάστημα η δημόσια ραδιοτηλεόραση λειτούργησε κανονικά ως ΝΕΡΙΤ–, κανείς δεν δικαιούται να κάνει ασκήσεις φτηνού συνδικαλισμού με κάτι που ανήκει σε όλους μας και το πληρώνουμε όλοι.

Ακόμα και αν δεχτούμε ότι το γλυπτό «Μνήμες και χρέος» που φιλοτεχνήθηκε από τον γλύπτη Κυριάκο Ρόκο είναι καλαίσθητο, πόση σύγχυση προκαλεί το γεγονός ότι έχει τοποθετηθεί στον περίβολο του Ραδιομέγαρου ως «μνημείο πεσόντων στη μνήμη των 23 ανθρώπων (εργαζομένων της ΕΡΤ και αλληλέγγυων) που στη διάρκεια της διετίας 2013-2015 έφυγαν από τη ζωή, από αιτίες που συνδέονταν άμεσα ή έμμεσα με το κλείσιμό της»;

Αυτή η πληθωριστική ηρωοποίηση μάς υποτιμά. Και εμάς και τους ήρωες και –αν θέλετε– την ίδια την κατασυκοφαντημένη δημόσια ραδιοτηλεόραση. Τι είναι το κλείσιμο της ΕΡΤ δηλαδή; Βλαβερό σαν το κάπνισμα που προκαλεί «έμμεσα» θανάτους; Ή κάποιοι το έχουν ανάγει σε Πολυτεχνείο –οποία ύβρις!– των μνημονίων;

Ακόμα και το Πολυτεχνείο είναι σχολική εορτή, όχι αργία! Τι θα γίνει μετά; Παρέλαση στη Μεσογείων των ηρώων της ραδιοτηλεόρασης;

Πόσο εύκολα καταντήσαμε να συζητάμε για την κρατική ΕΡΤ λες και είναι τοτέμ δημοκρατίας, με όρους που παραπέμπουν σε άλλα μεγέθη, σε άλλα καθεστώτα και σε στιγμές της ελληνικής Ιστορίας που σφραγίστηκαν με εξεγέρσεις και με αίμα; Συγγνώμη που το χαλάω, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις, το κόκκινο του αίματος, είναι πιο σημαντικό από το «μαύρο» της οθόνης. Και σίγουρα πιο ανεξίτηλο.

Επίσης, για να το αντιστρέψουμε λιγάκι, σκεφτείτε τι θα γινόταν αν αποφάσιζαν όλες οι επιχειρήσεις, όχι μόνο οι δημόσιες, αλλά και οι ιδιωτικές, να θεσπίσουν μια αντίστοιχη αργία: για όταν έγιναν οι πρώτες περικοπές μισθών, για όταν απολύθηκαν οι πρώτοι 30 από το γραφείο και έμειναν ορφανά ισάριθμα τηλέφωνα και γραφεία πεταμένα σε μια γωνιά, για τότε που ανακοινώθηκε η χρεωκοπία της εταιρείας, για όταν βρέθηκε κάποιος «σωτήρας» την τελευταία στιγμή ως άλλος σούπερμαν και αναίρεσε τη χρεωκοπία, για όταν ξαναπληρώθηκαν ύστερα από πέντε μήνες, και πάει λέγοντας.

Αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις, βλέπετε, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν ούτε προλαβαίνουν να σκέφτονται αργίες –πρέπει να δουλέψουν, δεν πληρώνονται από τους Ελληνες για να «τιμούν» την αποκαθήλωση δύο γραμμάτων από την προμετωπίδα του κτιρίου τους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News