«Μα πώς βλέπεις αυτή την αηδία; »… με ρώτησε ο άνδρας μου όταν ένα βράδυ με τσάκωσε να χαζεύω το ριάλιτι Keeping up with the Kardashians. Η αλήθεια είναι ένιωσα λίγο λοβοτομημένη με την παρατήρηση και είπα τη γνωστή, κοινότοπη, δικαιολογία: «Kαι τι άλλο να δω, δεν έχει τίποτα»…

Σε δεύτερο χρόνο, ωστόσο, μετάνιωσα για την απολογία μου και είμαι πλέον σε θέση να πω, χωρίς φόβο και πάθος, ότι μου ψιλοαρέσει να τους βλέπω. Δεν θα τους αντάλλαζα με μια ωραία σειρά ή μια ταινία, αλλά υπάρχει κάτι στην πολυμελή αυτή οικογένεια υπερεκτεθειμένων ψώνιων που την κάνει ελκυστική στη θέαση. Και παρόλο που τους έχουν τοποθετήσει στην κατηγορία «τηλεοπτικό σκουπίδι» και «ευτελές πρόγραμμα», εγώ πιστεύω ότι δεν τους βλέπουν μόνο λοβοτομημένοι θεατές.

Στις 14 Οκτώβρη, το ριάλιτι έκλεισε δέκα χρόνια ζωής και μπορεί πλέον να θεωρηθεί το μακροβιότερο στην κατηγορία του. Δέκα χρόνια είναι πολλά για να βλέπεις απλώς τα ενδότερα μιας οικογένειας και τον ποπό της Κιμ. Τι είναι αυτό που τους κάνει ν’ αντέχουν στο χρόνο και στην τηλεθέαση;

Για μένα, έχουν ενδιαφέροντες χαρακτήρες που θα τους ζήλευε σειρά μυθοπλασίας. Υπάρχει πάνω απ’ όλους μια αμφιλεγόμενη μητρική φιγούρα-εγκέφαλος, μια δαιμόνια μάνα ατζέντισα που έβγαλε όλη την οικογένειά της στο τηλεοπτικό κλαρί. Μπορείς να την κατηγορήσεις επειδή τους έκανε προϊόν προς πώληση, μπορείς και να τη θαυμάσεις γιατί χάρη σ’ αυτήν κερδίζουν τώρα όλοι τους ένα σκασμό λεφτά. Υπάρχει επίσης μια πατρική φιγούρα που στα γεράματα άλλαξε φύλο, ένας γιος λούζερ που ζει στη σκιά των γυναικών της οικογένειας, μια κόρη πιο πετυχημένη την οποία οι άλλοι ζηλεύουν… Συγνώμη, αλλά τέτοιους χαρακτήρες μπορεί να τους δημιουργούσε και ο Ταραντίνο.

Υπάρχουν επίσης κωμικά στοιχεία στο ριάλιτι. Δεν είναι αστείο να βλέπεις τη μάνα να διαλέγει το πολυτελές φέρετρο στο οποίο θα ήθελε να μπει ή να λέει στην κόρη της, την ώρα που εκείνη κάνει γυμνή φωτογράφιση, «μπράβο γλυκιά μου, τα πας υπέροχα», ή να πηγαίνει μεθυσμένη στο σπίτι της άλλης κόρης και να το γεμίζει χαρτιά υγείας; Δεν είναι απολαυστικά γελοίο να βλέπεις την Κιμ να στεναχωριέται επειδή ο στυλίστας της είπε ν’ αλλάξει στυλ γκαρνταρόμπας και πρέπει να πετάξει ρούχα;

Υπάρχει και κοινωνικό στοιχείο και δράμα. Ο πρώην άντρας και πατέρας των τεσσάρων παιδιών που έχει πεθάνει από καρκίνο και τον μνημονεύουν σε κάθε ευκαιρία, ο γιος που αυτοκαταστρέφεται και η μάνα δεν ξέρει τι να τον κάνει, η κόρη που δυσκολεύεται να κάνει παιδιά, ο γαμπρός που έχει θέμα με το αλκοόλ, ο άλλος γαμπρός που παράτησε την κόρη..

Υπάρχει και κάτι ακόμα τέλος, που χαίρεσαι να βλέπεις στους Καρντάσιαν. Ίσως είναι και το βασικό στοιχείο για το οποίο μπορεί να τους συμπαθήσει κάποιος.  Μπορεί να είναι φαντασμένοι, υπερβολικοί, επιφανειακοί, ψωνισμένοι αλλά είναι αγαπημένοι. Βλέπεις μια πολυμελή οικογένεια με ισχυρούς δεσμούς που στον πυρήνα της είναι όπως όλες οι δεμένες οικογένειες: στηρίζουν ο ένας τον άλλο, έχουν εσωτερικούς κανόνες, λένε συγνώμη, επικοινωνούν, συσπειρώνονται στο πρόβλημα και πορεύονται μαζί, ενωμένη σαν γροθιά.

Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, αν τους αφαιρέσεις το φανταχτερό περιτύλιγμα, στην ουσία τους είναι ένα θετικό παράδειγμα οικογένειας. Κι αυτό, δεν είναι καθόλου κακό να θες να το βλέπεις.

Υ.Γ.: Για να είμαι ειλικρινής, μου έχει περάσει απ’ το μυαλό ότι μπορεί να τους χαζεύει μέχρι και ο Ζίζεκ.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News