Είδα τις προάλλες μια καναδέζικη ταινία, στην οποία κάτι μουρλοί που προετοιμάζονται για το τέλος του κόσμου (survivalists τους λένε οι Αμερικάνοι) πάνε σε ένα camp να κάνουν σεμινάρια επιβίωσης. Το camp το έχει ένας uber μουρλός, βρίσκεται στο μέσον του καναδέζικου πουθενά και είναι γεμάτο όπλα, παγίδες και εκρηκτικά. Και μουρλούς. Τι θα μπορούσε, άραγε, να πάει στραβά;

Διάβαζα τις ανά χώρα ευρωπαϊκές οδηγίες για το «κιτ επιβίωσης 72 ωρών», το οποίο ανάμεσα σε άλλες οδηγίες περιλαμβάνει και κάποιες όπως «σε περίπτωση πυρηνικής επίθεσης, κλείστε τις πόρτες σας» (sic) και θυμήθηκα τον πατέρα μου, που τον είχαν κάνει -κάπου στη δεκαετία του 1970- «υπεύθυνο πολιτικής άμυνας» ή κάτι τέτοιο.

Η αστυνομία είχε φωνάξει κάποιους άσχετους πολίτες και τους είχε δώσει οδηγίες πώς να καθοδηγήσουν τον γενικό πληθυσμό σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου. Είχε γυρίσει σπίτι γελώντας, αλλά και προβληματισμένος: «Μου είπαν να πάω τον κόσμο στο “Αλεξ”», έλεγε, όπου «Αλεξ» το τότε τοπικό σινεμά και νυν σουπερμάρκετ. «Τους ρώτησα αν έχουμε καταφύγια και με κοιτούσαν σαν χαζοί. Αντί να πεθάνω με άλλους 500 στο “Αλεξ”, δεν πεθαίνω καλύτερα στο σπίτι μου;»…

Ο κίνδυνος πυρηνικού πολέμου ήταν πολύ υπαρκτός εκείνες τις εποχές, για να είμαστε ειλικρινείς, από τύχη γλιτώσαμε και όχι μόνο μια φορά. Δεν ξέρω εάν είναι εξίσου υπαρκτός σήμερα, υπάρχουν πάντως πολλοί άνθρωποι στον κόσμο που το πιστεύουν. Ακόμη περισσότεροι πιστεύουν ότι θα μας επιτεθούν οι εξωγήινοι, ο Θεός θα μας τιμωρήσει, θα καταρρεύσει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, θα πέσει μετεωρίτης, θα εμφανιστεί ο ιός που μας κάνει ζόμπι και άλλα τέτοια πιθανά και απίθανα.

Ολοι αυτοί περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στοκάροντας ρύζια, χαρτιά τουαλέτας και όπλα -πολλά όπλα- και πιθανότατα τους βρίσκει κάποια ημέρα ένας πολύ λιγότερο θεαματικός θάνατος, για τον οποίον κανείς δεν μπορεί ποτέ να προετοιμαστεί.

Εχουμε μια ακατανόητη εμμονή ως είδος με την επιβίωση. Δείτε πόσες ταινίες, βιβλία, βιντεοπαιχνίδια και σειρές περιστρέφονται γύρω από το θέμα, όπως το περιβόητο «Living Dead». Στο μεταξύ, όλοι οι ιοί που φανταζόμαστε ότι θα μας βαρέσουν, μας κάνουν ζόμπι. Ενας να μας κάνει νέους, πλούσιους και όμορφους δεν υπάρχει…

Επίσης δεν μας περνάει από το μυαλό το γεγονός ότι κάποια στιγμή θα «σωθεί το καντήλι μας» ως είδος, θα γράψει το ταμπλό Game Over· όχι, εμείς σε πείσμα κάθε νομοτέλειας πρέπει να επιβιώσουμε, να μεταφέρουμε τα πολύ ειρηνικά και επικοδομητικά μας γονίδια στο μέλλον, σε άλλους πλανήτες ή σε άλλες διαστάσεις, γενικώς να τα διαιωνίσουμε, με βασικό στόχο να συνεχίσουμε να μαζεύουμε ρύζια επειδή -κυρίως- απειλούμε εμείς οι ίδιοι την ύπαρξή μας.

Σας κάνει νόημα εσάς αυτό; Εμένα όχι.

Το Survivalism, είναι τεράστιο κίνημα στην Αμερική, έχουν γυριστεί και πολύ ωραία ντοκιμαντέρ με αυτους τους τύπους που νομίζουν ότι άμα φτάσουν ως εδώ οι εξωγήινοι, εκείνοι θα τους νικήσουν με ένα Καλάσνικοφ, ή πετώντας τους χαρτιά τουαλέτας. Και τωρα έρχεται και στην Ευρώπη. Ιδιαίτερα στο Βορρά, όπου έχει και κάτι ατελείωτα δάση να κρυφτείς, εδώ που να κρυφτείς, στις παραλίες, κάτω από την ξαπλώστρα; Προσωπικά, είμαι πεπεισμένη ότι τους Ελληνες η Συντέλεια θα μας βρει στην ταβέρνα, με ούζα.

Εάν το δεις κανείς προσεκτικά, βέβαια, οι Survivalists, έχουν πίσω από την φαινομενική επιθυμία και ετοιμότητά τους για επιβίωση, έναν κοινό παράγοντα: Είναι όλοι τους άνθρωποι που αγαπούν πολύ τα όπλα και ασπάζονται διάφορες θεωρίες υπεροχής: Η θεωρία «ο ισχυρότερος θα επιβιώσει», δεν πάει μόνη της. Συνοδεύεται, κατά κανόνα, από κάποιες απόψεις περί του ποιος ακριβώς είναι ο ισχυρότερος. Ετσι, όχι τυχαία, είναι συνήθως λευκοί άντρες (white supremacists) που αψηφούν τις κεντρικές Αρχές και πιστεύουν ότι το δικαίωμα στην επιβίωση ανήκει αυστηρά στα δικά τους δημογραφικά και φυλετικά χαρακτηριστικά.

Ο Ντέιβιντ Κορές και η σέχτα του, στο Γουέικο του Τέξας, τέτοιοι ήταν. Είχαν μαζέψει μέσα στο αρχηγείο τους αρκετά όπλα για να κερδίσουν τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, περιμένοντας τη Συντέλεια, η οποία όντως ήρθε -όπως γίνεται συνήθως στον πραγματικό κόσμο- ντυμένη με στολές του FBI.

Φαντάσου, τώρα, να γίνει πράγματι το «τερματικό συμβάν» κι εσύ να πρέπει να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου, κλεισμένος σε ένα καταφύγιο μαζί με μερικούς τέτοιους.

Στα πιο «προχωρημένα» αναγνώσματα ή φιλμ επιστημονικής φαντασίας που πραγματεύονται το θέμα, τίθεται αυτό ακριβώς το ζήτημα: Αντε και σωθήκαμε μερικοί. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα σφαχτούμε μεταξύ μας, προσπαθώντας να «επιβιώσουμε». Ο Στίβεν Κινγκ το έχει περιγράψει αρκετές φορές στα βιβλία του (ο «Θόλος» και το «Κοράκι», είναι τα εμβληματικότερα του είδους), αλλά και πιο πρόσφατα ο κινέζος συγγραφέας Λιού Τσισίν στην τριλογία του «Αναμνήσεις από το Παρελθόν της Γης», που περιλαμβάνει το περίφημο «Πρόβλημα των Τριών Σωμάτων». Τα λέει ο Κινέζος: Οπου κι αν φτάσουμε, θα τρωγόμαστε μεταξύ μας. Και αν μείνουν μόνο δύο άνθρωποι στο σύμπαν, το πιθανότερο είναι να τη δουν Χαϊλάντερ, «there can be only one».

Ολα αυτά που μας λέει η ΕΕ για το «κιτ 72 ωρών» είναι πολύ ωραία, κι εγώ θα την έκλεινα την πόρτα, υποθέτω, εάν πέφτανε πυρηνικά στο Χαλάνδρι, να μην κάνει και ρεύμα. Ρύζια και χαρτιά τουαλέτας δεν στοκάρω, δεν παθαίνεις τίποτε 72 ώρες χωρίς κάποιο από τα δύο, μετρητά δεν υπάρχουν ούτως ή άλλως, αλλά έχω μια βασική απορία:

Τι θα γίνει μετά από 72 ώρες; Θα εμφανιστεί η Φον ντερ Λάιεν, ανάμεσα στα ερείπια του πολιτισμού, να με σώσει; Να με πάει που; Στο καταφύγιο, όπου θα πρέπει να μείνω μετά, επί μήνες ή χρόνια, μαζί με δύο εφήβους και μια γάτα, χωρίς Internet και Netflix; Πάτε καλά;

Αυτό δεν είναι επιβίωση. Καλύτερα η Συντέλεια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News