Στις τραγωδίες ο χρόνος προκύπτει άχρονος. Και στην άνω τελεία του, εκεί στο κοντανάσαιμα της ψυχής, ίσα να βγάλει ένα «ωχ!» ν΄αντέξει τη συνέχεια, τραβάει ανάποδη διαδρομή. Μόνο παρελθόντα χρόνο. Μια για ν’ αναμετρήσει «Τι καλά ήμασταν!» και μια, για να ξαναζήσει μια στιγμή του κακού, μια στιγμή που έμεινε να τον στοιχειώνει.

Τώρα λοιπόν, που ακόμα μετράμε νεκρούς κι η γη αχνίζει θάνατο και το τοπίο μαυρίλα αδιεξόδου και οι ιστορίες ανθρώπων ξεσκίζουν σπλάχνα και γίνονται γνωστοί-οι άγνωστοι και συνειδησιακά, αναγκαστικά, απλώνεται μια ομαδική ντροπή… Ντρέπεσαι, ότι είσαι «αρτιμελής» ζωής. Το πένθος τους και δικό μας πένθος. Ανθρώπινα αντανακλαστικά το λες.

Μα αναρωτιέμαι. Εχετε ακόμα ρε, εσείς; Πώς το αντέξατε το παιδικό σας σκετς; Σας ξαναείδατε; Τολμήσατε; Σας κρίνατε; Πόσο ούφο είστε πια! Πόσο η αλαζονεία της εξουσίας, σας πάνω -σηκώνει αλαζονεία, πάνω στην αλαζονεία σας! Μα, δεν βάλατε μυαλό κ. Κουρουμπλή; Κύριε Πολάκη πάλι είχατε χρόνο για παιχνιδάκια; Οι λοιποί «συγγενείς»; Πώς είχατε μωρέ το κουράγιο και τη σατανική συνείδηση να στήνετε εικόνα; Εικοναμανείς! Αραγε συνεννοηθήκατε «εσύ θα καθίσεις δεξιά, εμένα άσε με από δω καλύτερα Αλέξη»;

Ο χρόνος όλος δικός σας! Η κυρία Δούρου βολεύτηκε, για καλό και για κακό, πλάτη… Σαν παιχνίδι «είμαι και δεν είμαι». Πού είπατε ότι είναι το Πανεπιστήμιο του Essex κυρία Δούρου; Δυο βήματα δεξιά από Μάνδρα, μετά ευθεία στο Πεδίον του Άρεως και στρίβοντας στο Μάτι αριστερά; Κι αν πάνω στη θλιβερή εικόνα σας, αγαπητοί Αρμόδιοι Αναρμόδιοι, από εκείνο το γελοίο τραπέζι σύσκεψης, επικάθισαν ξεσκιστικές εικόνες, άλλες και άλλες, αγνώστων ανθρώπων δράματα… Όλους εσάς, εκείνη την νύχτα, δεν μπορώ θα σας ξεχάσω.

11.30 η ώρα στο Συντονιστικό Κέντρο Επιχειρήσεων της Πυροσβεστικής κι αντί να αχνίζετε αγωνία και δράση, αντί να κλείσετε πόρτες και παραθύρια… Σκετς! Παιδική παράσταση. Πρωθυπουργός Τσίπρας μετά των Νικολάου Τόσκα, Ρένας Δούρου, Πάνου Σκουρλέτη, Π. Πολάκη, Χρ. Σπίρτζη, Σ. Φάμελλου, Δ. Τζανακόπουλου.

Κρατείστε το βίντεο στην πολιτική σας προίκα. Τα αργοκίνητα πλάνα σας, εν μέσω πολέμου εν εξελίξει, ούτε ο μέγας Αγγελόπουλος δεν θα τα είχε καταφέρει! «Πόσες δυνάμεις είναι τώρα κάτω; Φαντάζομαι έχετε το σύνολο της δύναμης, ε;», «Ναι, ναι!». Μελετήστε τη στιγμή της ερώτησης: «Δηλαδή είναι εγκλωβισμένος κόσμος στο λιμάνι;». Μελετήστε πόσο καθησυχαστικοί είναι οι Υπεύθυνοι-Αρμόδιοι της δράσης. Κι όταν ανάμεσα στα πολλά ακούς «έγινε πράξη το χειρότερο σενάριο», αδυνατείς να παντρέψεις τα λόγια τους, με αλληλουχία συμπεριφοράς ανθρώπου για κακό…

Τι άνθρωποι μωρέ είναι αυτοί;! «Τι αέρας πνέει στην περιοχή αυτή τη στιγμή;» ρωτάει. «Εχει κοπάσει» του απαντάει. «Και αύριο;», «Ερχεται βροχή». Σαν να παρακολουθείς το θεατρικό Τρεις αδελφές του Τσέχωφ, «Στη Μόσχα Αδελφές μου». Αλλά, και μπορεί να μη βρέξει «Αδελφές μου».

Αγαπητοί συμπατριώτες, σε όποιο κόμμα και αν ανήκετε, είναι εθνικής σημασίας να ξαναδούμε το βίντεο της σύσκεψης εκείνης της νύχτας. Σας μοιάζουν αυτοί άνθρωποι με αίμα στις φλέβες; Λειτουργούν τα όργανά τους; Δουλεύει το ένστικτο; Είναι εν ζωή;

Τι σόι άσβεστη πυρκαγιά είναι η εξουσία! Ανακάμπτει ποτέ ο άνθρωπος, τέτοιας εσωτερικής καταστροφής;

ΥΓ. Κι ύστερα παρακολουθήστε και το σημερινό βίντεο με τον Π. Καμμένο ως πρωταγωνιστή. Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί; Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί; Ανακάμπτει ποτέ ο άνθρωπος, από τέτοια εσωτερική καταστροφή; Καμένοι για καμένοι!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News