Οσοι είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρουν. Τι την περάσατε την τηλεόραση; Ο θεός της οθόνης της, δόξα τω Θεώ του, φέτος μας έδωσε θέματα για θέαμα. Πισπιρίγκου, 12χρονη, Κιβωτός. Πάνω που πήγαινε να «κάτσει» και να πορευτούμε σε προεκλογικό mood, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το βαθύ παρελθόν μας. Ητοι τον θάνατο του τελευταίου βασιλιά της Ελλάδας.

Εδώ σε θέλω! Σε πόσα κομμάτια να κοπεί ο έρμος Ζαμπούνης; Για να μην τα πολυλογώ και μας κρατάω και σε αγωνία… Το Oσκαρ μέχρι στιγμής πάει στον Νίκο Ευαγγελάτο. Εφτασαν οι συνεργάτες του στο εκκλησάκι με τους τάφους, άκρα του τάφου σιωπή και η πόρτα κλειστή. Πίεσαν να ανοίξει για την εκπομπή. «Τι να μπείτε μέσα; Δεν είναι για να μπείτε. Θα πάτε από αράχνες» τους ενημέρωσε αναρμόδιος αρμόδιος.

Παίρνουν νέα εντολή να απευθυνθούν στην υπουργό Μενδώνη. Απιαστη η στέκα με τη Μενδώνη (στέκα μαλλιών ως δυάς ομοούσιος και αδιαχώριστος) ήταν σε φούριες. «Βρήκε ώρα να μας αφήσει χρόνους ο Κωνσταντίνος» ακουγόταν παντού στο δάσος παραλλήλως με ένα πουλί, γκιόνης συγκεκριμένα, «Γκιoν, γκιoν, γκιoν» και μαύρα κοράκια «κρα κρα κρα». Τόσο κλαδί, ξύλα, φύλλα πάνω στους τάφους!.. Μιλάμε για βουνά… Ηταν ένα θέαμα που παρέπεμπε σε αποτέφρωση στην Ινδία. «Πότε θα μαζευτούν αυτά;».

Και γύρω μαύρα δέντρα καμένα να στέκονται στη σειρά. Μέσα στην απελπισία, μια ψαγμένη συνεργάτις της υπουργού πέταξε την ιδέα να κάνουν την τελετή κάπως σαν τέχνη, performance. Η στέκα με την Μενδώνη την κοίταξε, όπως δεν έχει κοιτάξει άνθρωπος άνθρωπο και ανέκραξε «Πλαλάτε ποδαράκια μου να μη σας χέσει ο κώλος μου» ως εντολή.

Μέσα λοιπόν σε έναν τέτοιο «περιβάλλον» και χαμό εργασιών έβραζε η σύσκεψη για την τηλεοπτική κάλυψη από πλευράς Ευαγγελάτου. «Τι κάνουμε παιδιά;» ρώτησε ανήσυχος ο Νίκος Ευαγγελάτος «Να σας θυμίσω δε…» σε αυτό το σημείο κοντοστάθηκε κοιτάζοντας με μάτι-μάρμαρο τους συνεργάτες ώστε να δοθεί ο απαιτούμενος χρόνος να αντιληφθούν πλήρως τη μεγάλη ευθύνη τους, «να σας θυμίσω» επανήλθε, «ότι είμαι και βραβευμένος από την ίδια την Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την προσφορά μου στη δημοσιογραφία».

«Ασ’ το πάνω μου!», αφεντικό, του έταξε ένας των συνεργατών. Αυτό ήταν. «Θα σε βάλω εκεί που δεν θα μπει άλλος! Πριν από όλους!». «Κοίτα μη με κάνετε ρεζίλι» απείλησε ο Ν. Ευαγγελάτος. Τη συνέχεια την είδαμε όλοι από τις οθόνες μας. Θρίαμβος. Προσωπικά θα σκιαζόμουν. Τα μεταξωτά βρακιά, κοριτσάκι μου… Εκείνος, άσκιαχτος. Εκανε τη διαφορά. Η ζωή εν τάφω. Και ανέβηκε ο πήχης στα ουράνια. Για να σας δούμε τώρα…  Απιαστος ο Νίκος.

Από την επομένη, δε, ανέλαβε μαθήματα Ιστορίας. Αφήνοντας έτη φωτός πίσω του τη Μαρία Ευθυμίου. «Γιατί να μην είναι έτοιμος στα 25 του χρόνια για βασιλιάς; Μια χαρά μαντράχαλος ήταν. Είχε να κάνει τίποτα άλλο από αυτό; Απλώς ήθελε να αράξει» επέπληξε τον νεκρό για να έχει να τον θυμάται στον άλλο κόσμο. Ως τη Δευτέρα έχουμε να δούμε… Απλώς το αφήνω να υπάρχει… Επεται ταφή.

ΥΓ. Να παραδεχτούμε ότι μπροστά από όλους ήταν ο μέγιστος Καρυωτάκης με το ποίημά του «Πρέβεζα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News