Δηλώνω λάτρης των πατινιών, των skate, των roller, του inline skating. Οδηγώ ποδήλατα και μηχανές και μάλιστα αυτά αποτελούν το βασικό μέσο κίνησής μου. Είμαι αλληλέγγυα στον αναβάτη ή τον οδηγό κάποιου από τα παραπάνω και φαν οποιουδήποτε οχήματος έχει μικρές ή λίγες ρόδες. Άρα είμαι ιδανικό κοινό για τα ηλεκτρικά πατίνια και θα πρέπει να διάκειμαι θετικά απέναντί τους, σωστά;

Λάθος. Όσο κι αν προσπαθώ, το μάτι μου έχει κολλήσει στα αρνητικά τους. Θεωρώ ότι γέρνει η πλάστιγγα προς τα εκεί, πολύ περισσότερο απ΄όσο στα θετικά τους.

Σήμερα το απόγευμα προσπάθησα να καταλάβω το γιατί. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και σε λίγες εκατοντάδες μέτρα της Παλιάς Παραλίας της Θεσσαλονίκης, είδα 10 πατίνια. Κατέγραψα τους αναβάτες τους και ιδού τα αποτελέσματα της καταγραφής. Ένας –να ‘ναι καλά ο άνθρωπος, έσωσε την παρτίδα- επέβαινε μόνος του και φαινόταν συνετός οδηγός. Μια –έμοιαζε μητέρα- είχε ανεβασμένο μπροστά της το εκστασιασμένο παιδί της. Ένας -έμοιαζε πατέρας- είχε μπροστά του κι αυτός το ενθουσιασμένο παιδί του. Δυο νεαροί σουλατσάριζαν γελώντας σε ένα πατίνι που αγκομαχούσε από το βάρος τους. Δυο κοπέλες το ίδιο, σε ένα άλλο. Δυο πατίνια ήταν παρατημένα επάνω στον ποδηλατόδρομο στο ύψος της Αγίας Σοφίας. Δυο άλλα πατίνια ήταν παρατημένα στον ποδηλατόδρομο στο ύψος του Λευκού Πύργου κι ένας πιτσιρικάς πήγαινε από το ένα στο άλλο, προσπαθώντας να τα τσουλήσει. Ένας άλλος πιτσιρικάς επέβαινε σε πατίνι χαχανίζοντας.

Αργότερα, στην οδό Δελφών, ένας πατέρας τσουλούσε ένα πατίνι (σημ: «τσουλούσε» σημαίνει ότι δεν είχε βάλει μπροστά την εφαρμογή για την ηλεκτρονική κίνηση, αλλά το έσερνε με τα πόδια) κι ο γιος του έτρεχε γύρω γύρω θαυμάζοντάς τον. Ένα πολύ μικρό παιδί προσπαθούσε να τσουλήσει ένα άλλο πατίνι χωρίς την επίβλεψη κανενός, ενώ ένα λίγο μεγαλύτερο τσουλούσε με μανία ένα πατίνι, την ώρα που η μαμά του περπατούσε βαριεστημένη δίπλα του. Δυο πολύ μικρά παιδιά οδηγούσαν κανονικά ένα πατίνι, ενώ στα γύρω από το σπίτι μου πεζοδρόμια βρίσκονταν παρατημένα διάφορα πατίνια.

Νιώθω ότι, ξαφνικά, ενώ η κατάσταση στους δρόμους μας ήταν χαοτική, ήρθαν και τα πατίνια και της έδωσαν μια ώθηση, ώστε να γίνει ακόμη πιο χαοτική. Να μην ξέρεις από πού να ξεκινήσεις.

Τα πατίνια ήρθαν στους μπαχαλοειδείς δρόμους των ελληνικών πόλεων χωρίς καμιά άδεια και χωρίς καμιά νομοθετική πρόβλεψη. Η χρήση υποτίθεται ότι απαγορεύεται από την εταιρία που τα διαθέτει για όσους είναι κάτω των 18 ετών, αλλά αυτό δεν ελέγχεται από κανέναν και από πουθενά. Η χρήση του κράνους, σύμφωνα με το βίντεο της εταιρείας που δίνει οδηγίες στους επίδοξους οδηγούς, εξαρτάται από τους «τοπικούς κανόνες». Κανείς δεν ξέρει εάν το όχημα αυτό πρέπει να κινείται σε δρόμους ή πεζοδρόμια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουμε ηλεκτρικά πατίνια να κινούνται ανάποδα στην κίνηση σε λεωφόρους ή με μεγάλη ταχύτητα σε πεζοδρόμια.

Ο αντίλογος στις παραπάνω ενστάσεις είναι λίγο αφελής: «Έχεις δει τα ποδήλατα και τα μηχανάκια πώς πηγαίνουν;» Ναι, φυσικά κι έχω δει. Πες ότι πηγαίνουν με χίλιες δυο παραβάσεις. Είναι λόγος αυτός για να φορτώσουμε τους δρόμους μας με οχήματα που συμπεριφέρονται ακόμη χειρότερα από τα χειρότερα ποδήλατα και τα χειρότερα μηχανάκι;

Υπάρχουν, όμως, και τεράστιες διαφορές των ποδηλάτων και των μηχανών με τα ηλεκτρικά πατίνια που είναι τελείως μπάτε σκύλοι αλέστε. Πρώτα πρώτα, δεν υπάρχει άνθρωπος που παίρνει για πρώτη φορά ένα ποδήλατο ή ένα μηχανάκι και βγαίνει στο δρόμο ή στο πεζοδρόμιο κι όποιον πάρει ο χάρος. Πρώτα θα μάθεις ποδήλατο σε αλάνα ή σε πάρκο ή στην παραλία, μακριά από μηχανοκίνητα. Θα πέσεις, θα χτυπήσεις, θα ματώσεις, κάποτε θα μάθεις. Εάν είσαι αρκετά θαρραλέος, κάποια στιγμή θα βγεις σε δρόμο. Μετά από εξοικείωση με δρόμους χωρίς κίνηση, ίσως τολμήσεις και δρόμους με κίνηση εφόσον νιώθεις σιγουριά για τις ικανότητές σου. Η ταχύτητα του ποδηλάτου σε συνθήκες κίνησης συνήθως είναι πολύ χαμηλή, κάτω από 15 χιλιόμετρα την ώρα και το ποδήλατο κοκαλώνει μόλις πατήσεις φρένο. Όσο για τα μηχανάκια, φυσικά χρειάζονται δίπλωμα οδήγησης, άρα περνάς κάποια εκπαίδευση πριν βγεις στο δρόμο. Αντιθέτως, τα ηλεκτρικά πατίνια δεν χρειάζονται κανενός είδους εκπαίδευση. Το ότι οδηγείς όρθιος με τα πόδια σε κοντινή σχέση με το έδαφος καθώς και το γεγονός ότι διαθέτεις γκάζι και ηλεκτρική κίνηση, δημιουργεί την ψευδαίσθηση μιας κάποιας υπεροχής στο δρόμο. Είναι, όμως, έτσι;

Είναι τόσο εύκολη η οδήγηση και τόσο εύκολο το κοκκάλωμα του οχήματος ή μήπως είναι πολύ εύκολη η πτώση; Με πόση ταχύτητα τρέχουν τα πατίνια; Στο βίντεο επίδειξης στο site της εταιρείας που τα διακινεί, αναφέρεται ως μάξιμουμ ταχύτητα τα 37 μίλια την ώρα, δηλαδή σχεδόν 60 χιλιόμετρα! Υποτίθεται ότι στη Θεσσαλονίκη η μάξιμουμ ταχύτητα έχει μειωθεί από τα 25 που ήταν αρχικά στα 20 χιλιόμετρα την ώρα. Ισχύει αυτό; Ας μην ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει κανείς για να το ελέγξει. Κι εφόσον όλα τα ηλεκτρικά πατίνια διαθέτουν GPS, δεν θα ήταν πιο λογικό όταν η εταιρία βλέπει στο GPS το πατίνι της να κινείται ανάποδα σε μεγάλες λεωφόρους να διακόπτει την κίνησή του; Δεν θα έπρεπε η ίδια να ζητά διαβούλευση και να πιέζει για νομοθετικό πλαίσιο, ώστε να είναι ασφαλής σε κάποια «κακιά ώρα»;

Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι τόσο τα ποδήλατα όσο και οι μηχανές προβλέπονται από τον ΚΟΚ και ότι υπάρχει η δυνατότητα ελέγχου του οδηγού και του οχήματος από την Τροχαία. Στα μηχανάκια γίνονται έλεγχοι, σπανιότερα γίνονται και σε ποδήλατα. Για τα πατίνια δεν προβλέπεται τίποτε απολύτως. Ενδεικτικό της προχειρότητας και της τσαπατσουλιάς με την οποία γίνονται όλα είναι το γεγονός ότι η Τροχαία της Θεσσαλονίκης επικοινώνησε πριν από λίγες εβδομάδες με τον δήμο Θεσσαλονίκης, ζητώντας πληροφορίες για το νομικό υπόβαθρο (που είναι ανύπαρκτο) και συμβουλές πώς να αντιμετωπίσει τα ηλεκτρικά πατίνια.

Φυσικά δεν φταίνε τα πατίνια, μια χαρά οχήματα είναι και μακάρι να φτάσουμε στο σημείο να τα βλέπουμε να χρησιμοποιούνται με ασφάλεια και σύνεση και να συμβάλλουν στη μείωση της κίνησης. Πώς, όμως, θα συμβεί αυτό, όταν έχει γίνει τόσο στραβή και ασύδοτη αρχή;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News