Εχουν ειπωθεί σχεδόν όλα, αν όχι όλα.

Για την ανίκανη, επικίνδυνη, αλαζονική, κυνική και υποκριτική κυβέρνηση.

Για την ελπίδα αναζωογόνησης του πολιτικού συστήματος, που δίνει η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Για τα ελάχιστα περιθώρια που έχουν πλέον οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας να ανασυγκροτηθούν για να υπάρξουν αρχικά ως μια υπολογίσιμη δύναμη και αύριο – μεθαύριο ως κυβερνώσα παράταξη.

Η αποδοχή των ως άνω συμπληρώνεται από μια άλλη διαπίστωση, δραματική για το μέλλον της χώρας.

Η οπισθοδρομική κυβερνητική διαχείριση των σοβαρών προβλημάτων, η κυβερνητική έγνοια για τους φίλους, συγγενείς και ημετέρους οδηγεί μαθηματικώς στο τέλος του παιχνιδιού, δηλαδή στο τέλος της Ευρωπαϊκής πορείας (;) – παρουσίας της Ελλάδας.

Αν δεν υπάρξει στροφή τώρα, το νέο καλοκαίρι θα είναι πολύ χειρότερο, δραματικότερο από εκείνο του 2015.

Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη το πιθανότερο είναι να αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό. Σίγουρο είναι, όπως διαπιστώνουμε τις τελευταίες ημέρες, ότι ενθάρρυνε, εμμέσως, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους αγρότες και άλλες κοινωνικές ομάδες, να βγουν στους δρόμους και να συγκρουσθούν μετωπικά με την κυβέρνηση.

Κανένας νοήμων άνθρωπος  δεν θα ανησυχούσε σοβαρά για την πορεία της χώρας,  αν εκτιμούσε εκ των προτέρων, ότι ο κ. Μητσοτάκης διαθέτει στόφα ηγέτη και τη δυνατότητα να αναμορφώσει ένα γερασμένο κόμμα στο οποίο οι πραγματικοί φιλελεύθεροι μειοψηφούν αγρίως.

Το πρόβλημα ως γνωστόν δεν είναι ποιος θα μας βγάλει από την κρίση, αλλά πως να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις εξόδου από αυτή.

Είναι βέβαιον, το δηλώνει η πολιτική ιστορία, εδώ κι’ αλλού, ότι οι αυθεντικές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, του προοδευτικού κέντρου- όπως θέλει ας τις ονομάσει κανείς- διαθέτουν καλύτερη κατανόηση της πραγματικότητας  και πιο δίκαια εργαλεία θα χρησιμοποιήσουν για την αντιμετώπισή της.

Θα περίμενε κανείς μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, ΠΑΣΟΚ και «Ποτάμι» να συγκλίνουν και να συζητήσουν πώς θα ενώσουν τις δυνάμεις για να αναλάβουν κοινή δράση.

Η ανάγκη αυτή κατέστη μετά την εκλογή του κ.  Μητσοτάκη όρος επιβίωσης, λόγος ύπαρξης. Και όμως οι ηγεσίες των δύο κομμάτων περί άλλων τυρβάζουν, αν δεν επιδίδονται σε κοινοτοπίες, ασυναρτησίες και πτήσεις πάνω από την άβυσσο.

Ολες οι χώρες κάποια στιγμή χρειάζονται ηγέτες που τέμνουν την ιστορία. Δυστυχώς στην Ελλάδα τέτοιους δεν βλέπουμε. Και οι ελάχιστοι που διέθεταν τα προσόντα χάθηκαν στον ορίζοντα από δικά τους λάθη και από τη βουή των «αγανακτισμένων».

Για να μη μακρηγορούμε:

Φώφη Γεννηματά, Σταύρος Θεοδωράκης και οι σωματοφύλακες που τους πλαισιώνουν, αν όντως επιθυμούν τη σύγκλιση, την κοινή δράση, την ενότητα, έχουν λίγες ημέρες, άντε λίγες εβδομάδες να αποφασίσουν την ενοποίηση των κοινοβουλευτικών ομάδων, την ανάθεση της προεδρίας αυτής σε ένα άξιο και έμπειρο πολιτικό – εμείς ως τέτοιον βλέπουμε τον Σπύρο Λυκούδη. Αμέσως μετά να δρομολογήσουν ιδρυτικό συνέδριο νέου κόμματος και εκλογή απευθείας από τους πολίτες του νέου αρχηγού. Θα λέγαμε και της νέας ηγετικής ομάδας η οποία δεν θα ξεπερνά τα 15-17 μέλη. Εννοείται ότι στο ενδιάμεσο θα διακηρύξουν τι θέλουν και τι μπορούν να κάνουν. Στην οικονομία, στο Δημόσιο, στο πολιτικό σύστημα.

Κάθε μέρα που περνάει μας φέρνει πιο κοντά σε νέο αδιέξοδο και νέες εκλογές.

Επειδή πιστεύουμε ότι είναι δύσκολο η κυρία Γεννηματά και ο κ. Θεοδωράκης να αντιληφθούν ότι σε λίγο καιρό θα μείνουν μόνοι και έρημοι και μάλλον δεν θα τολμήσουν, εκτιμούμε ότι οι κινήσεις πολιτών, προσωπικότητες που αρθρώνουν δημόσιο μεταρρυθμιστικό και φιλελεύθερο λόγο και πολιτικοί ανένταχτοι και ενταγμένοι, πρέπει να αποφασίσουν να αναθέσουν τις ευθύνες του εγχειρήματος δημιουργίας νέου προοδευτικού δημοκρατικού κόμματος σε τρεις ισχυρές προσωπικότητες. Τρεις προσωπικότητες υπεράνω πάσης υποψίας. Υπάρχουν; Υπάρχουν: Νίκος Αλιβιζάτος, Αντώνης Μανιτάκης και Τάσος Γιαννίτσης. Κορυφαίοι επιστήμονες, κορυφαίοι πολιτικοί, κοσμοπολίτες, ευρωπαίοι. Ανθρωποι με συνείδηση των ιστορικών γεγονότων και αναγκών. Ανθρωποι που κοιτάζουν μπροστά.

Αυτοί θα αναλάβουν, εν λευκώ, να συντάξουν αρχικά ένα πολιτικό πρόγραμμα, μια διακήρυξη για το τι θέλει σήμερα η παράταξη, τι θα επιδιώξει αύριο, με ποια μέσα, μέσω ποιων δημοκρατικών λειτουργιών. Καθώς και με ποιες διαδικασίες θα ξαναγράψει όλες τις σελίδες του δημόσιου βίου. Την πολιτική διακήρυξη θα κληθούν να την υπογράψουν οι πολίτες που θα συμφωνήσουν με αυτή, θα πιστέψουν στο εγχείρημα. Και αφού υπογράψουν, όσοι υπογράψουν, μετά εκλογές. Με υποψήφιους προέδρους όλους όσοι επιθυμούν. Χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς περιορισμούς.

Ολες οι χώρες κάποια στιγμή χρειάζονται ηγέτες που τέμνουν την ιστορία. Δυστυχώς στην Ελλάδα τέτοιους δεν βλέπουμε. Και οι ελάχιστοι που διέθεταν τα προσόντα χάθηκαν στον ορίζοντα από δικά τους λάθη και από τη βουή των «αγανακτισμένων».

Η ζωή έφερε έτσι τα πράγματα ώστε την ιστορική ευθύνη πρέπει να αναλάβουν  κινήσεις πολιτών και καταξιωμένες προσωπικότητες  του δημοσίου βίου.

Σε τελική ανάλυση αξίζει να ψηφίζει κανείς Φώφη Γεννηματά ή Σταύρο Θεοδωράκη και να φοβάται να αναθέσει τις πολιτικές τύχες των απόψεών του, των ανησυχιών του, των επιδιώξεων του σε πολίτες του κύρους ενός Αλιβιζάτου, ενός Μανιτάκη και ενός Γιαννίτση;

Θα φανεί οξύμωρο ή προκλητικό, αλλά έτσι είναι. Οπως η Αμερική χρειάσθηκε τους Πατέρες της Ανεξαρτησίας, έτσι και εκατοντάδες χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια πολίτες, που αυτοπροσδιορίζονται ως κεντρώοι και σοσιαλδημοκράτες, σήμερα ακίνητοι και μοιραίοι πάνω σε ένα ακίνητο καράβι, εν μέσω πρωτοφανούς θύελλας, οφείλουν να εξοβελίσουν τους ιερείς των ευχελαίων και να επιβιβάσουν στο καράβι τους καπεταναίους και τους μηχανοδηγούς της έσχατης προσπάθειας σωτηρίας.

*Ο Θανάσης Χ. Σαμαράς είναι δημοσιογράφος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News