Αν ήμουν στη θέση της Μάγδας Φύσσα, τα βράδια, λίγο πριν αναμετρηθώ με τους εφιάλτες, θα ονειρευόμουν ότι σκοτώνω τον φονιά του γιού μου.

Δεν ξέρω πώς ακριβώς θα το έκανα, το όνειρο θα έπαιζε λούπα. Μπορεί να του έβγαζα τα μάτια με τα δάχτυλα ή να χτυπούσα το κεφάλι του σαν χταπόδι στο βράχο. Άλλες φορές, θα έβαζα την κάνη του όπλου μου πάνω στην άθλια κεφαλή του. Το μέταλλο και ο φόβος θα τον πάγωναν ως τα νύχια.  Μετά θα πίεζα τη σκανδάλη, τινάζοντας τα μυαλά του στα παπούτσια μου. Όμως στο τέλος αυτός θα ήταν πάλι εκεί. Τα βράδια θα τον έβλεπα στον ύπνο μου, να πεθαίνει και να επιστρέφει πάλι. Και τα πρωινά θα τον είχα εκεί, στο εδώλιο. Να αισθάνομαι ακόμα και την ανάσα του ως ύβρι. Τις νύχτες θα τον δίκαζα εγώ. Και θα αισθανόμουν ότι αποδίδω δίκαιο. Τις ημέρες, όμως, είναι που αποδίδεται η δικαιοσύνη…

Κάθε μέρα η Μάγδα Φύσσα βλέπει τον φονιά του γιου της να φεύγει από τη δικαστική αίθουσα και να επιστρέφει στο σπίτι του. Εκεί, ο Γιώργος Ρουπακιάς κάνει το μπάνιο του, τρώει ένα πιάτο ζεστό φαΐ και μετά πέφτει στο κρεβάτι για να διώξει την ένταση της ημέρας. Το απόγευμα πίνει καφέ, χαζεύει τηλεόραση και αν έχει μάθει ανάγνωση ίσως τριγυρίζει στο διαδίκτυο. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς κοιμάται τις νύχτες ο Ρουπακιάς. Προς το παρόν φτάνει που είναι στο σπίτι του.

Ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2013. Ομως ο κατά ομολογίαν δολοφόνος του πηγαίνει στη δίκη σαν δημόσιος υπάλληλος. Και επιστρέφει σπίτι του. Εχουν περάσει τρία χρόνια και έξι μήνες από το έγκλημα και ο δράστης δεν έχει καν απολογηθεί στο ακροατήριο του δικαστηρίου. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο εξαιτίας της λειτουργικής καχεξίας στο δικαστικό σύστημα. Υπάρχει και πολιτικό υπόβαθρο καθώς η δολοφονία Φύσσα συνδέθηκε με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης που αποδόθηκε στη Χρυσή Αυγή. Αφού, λοιπόν, οι δύο υποθέσεις «συγχωνεύθηκαν» σε κοινή δίκη, ήταν λογικό να προσφερθεί χρόνος στον Ρουπακιά.

«Πού είναι τώρα ο Παύλος σου;» ρωτούσαν οι χρυσαυγίτες τη Μάγδα Φύσσα, την ώρα που, μαζί με αντιεξουσιαστές, έσπαζαν τη δικαστική αίθουσα. Οι αντιεξουσιαστές συνόδευαν έναν δικό τους που πήγε να καταθέσει. Αυτοί ήταν έξω από την αίθουσα. Οι χρυσαυγίτες έχουν γίνει πια μόνιμοι εκεί μέσα. Για άλλη μία φορά η Μάγδα Φύσσα βρέθηκε μονάχη και γύρω της να περιδίνονται τα πάντα: το δικαστικό σύστημα που χωλαίνει, οι πολιτικές παρεμβάσεις και σκοπιμότητες, η βία και η αλητεία, οι θεσμικές δυσλειτουργίες και οι παθογένειες της κοινωνίας. Ελειπε το δίκαιο.

Η Μάγδα Φύσσα σέρνεται καθημερινά σε μία διαδικασία που επιτείνει το μαρτύριο της. Και αντί να παίρνει το ελάχιστο που της οφείλουμε, τη δικαίωση, δέχεται τις προσβολές των αλητών. Και είναι σαν κάθε μέρα που ξημερώνει να τη χλευάζει. Για όλο αυτό δεν υπάρχει δίκαιο. Ούτε και τιμωρία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News