Οι πανηγυρισμοί άρχισαν νωρίς. Η ΕΡΤ θριαμβολόγησε για «υπερδόση», ασχέτως αν τα 8,5 δισ. ευρώ είναι στην πραγματικότητα υποσύνολο μιας χρηματοδότησης 22 δισ. ευρώ που εκκρεμεί ως το τέλος του Ιουνίου. Υπερδόση; Υπερδόση, εδώ θα τα χαλάσουμε; Πάλι καλά να λέμε που δεν χρησιμοποίησαν πάλι τις μπάρες με τα μέτρα, τα αντίμετρα και την υπερδόση να τις βγάλουν να τις μετρήσουν σε πανελλήνια μετάδοση.

Μετά ο Πάνος Καμμένος ανήρτησε στο twitter το σήμα της νίκης και έπειτα τη γραβάτα με τα πέη που έπειτα κατέβασε -ίσως επειδή τελευταία υπάρχουν κάτι γκραφιτάδες που έχουν γεμίσει τους τοίχους της Αθήνας με τέτοια και φοβήθηκε ότι θα νομίσουν ότι εκείνος βγαίνει τα βράδια με τους  φίλους του και βάφει. Προς στιγμήν νόμισα ότι άκουσα και κανονιοβολισμούς από τον Λυκαβηττό αλλά τελικά ήταν η καλοκαιρινή μπόρα.

Για χάρη της συζήτησης ας προσπεράσουμε τα όποια φροϋδικά αυτής της κυβέρνησης και ας σταθούμε στο τι ήταν τελικά η συμφωνία του Eurogroup της 15ης Ιουνίου. Εκλεισε η β’ αξιολόγηση, θα πάρουμε τη δόση και αυτό είναι καλό, μπήκε και το ΔΝΤ στο πρόγραμμα άρα είναι ευτυχισμένος και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, επιστρέφουμε σε μια κάποια φάση κανονικότητας, ύστερα από επτά μήνες παλινδρομήσεων. Τελεία.

Την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας πανηγύριζε στην Αθήνα λέγοντας ότι «η χώρα γυρίζει σελίδα», ο Ευκλείδης Τσακαλώτος παραδεχόταν με αυτή την κάπως αγγλοσαξονική του ειλικρίνεια ότι «μετά από τόσες θυσίες οι πολίτες ίσως περίμεναν περισσότερα». Ισως; Εδώ ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε ότι θα φορέσει γραβάτα! Και τώρα αναρωτιόμαστε τι κερδίσαμε που δεν κλείσαμε την αξιολόγηση τον Δεκέμβριο και αντί γι’ αυτό μοιράζαμε 13ες συντάξεις σε βουλευτές και τώρα δεσμευτήκαμε για 43 χρόνια πλεονασμάτων, αποδεχόμενοι εμπράκτως ότι από ανάπτυξη δεν θα τα πάμε και τόσο καλά.

Στο ανακοινωθέν του Eurogroup επαναλαμβάνεται πέντε φορές η αναφορά στην απόφαση του Μαΐου 2016. Προσοχή: Οχι στη λύση που απορρίψαμε ως απαράδεκτη στις 22 Μαΐου 2017, αλλά στα όσα συμφωνήθηκαν τον Μάιο του 2016. Πριν από 13 μήνες… Επιστρέψαμε εκεί λοιπόν, στον Μάιο του 2016; Οχι ακριβώς. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει βέβαια για το ότι χάρη στις μάχες που έδωσε αυτούς τους μήνες (και στα τηλεφωνήματα του Αλέξη στην Ανγκελα) έγινε για πρώτη φορά εξειδίκευση των όσων αορίστως όριζε η απόφαση του Μαΐου 2016. Αλλά μιλάμε για ανθυπολεπτομέρειες: υπήρξε η διατύπωση «0- 15 έτη» αντί «ως 15 έτη», εξειδίκευση των δυνητικών επιμηκύνσεων των δανείων του EFSF και μια αναφορά για έναν μηχανισμό που συνδέει την εξυπηρέτηση των δανείων με την ανάπτυξη.

Στην ουσία δεν μετακινηθήκαμε ποτέ από εκεί όπου βρισκόμασταν το 2016. Και σε ευρύτερο πλαίσιο δεν μετακινηθήκαμε ποτέ από το διαπραγματευτικό περιβάλλον στο οποίο βρισκόμαστε από το 2010. Ο ΣΥΡΙΖΑ που θα άλλαζε την Ευρώπη υιοθετεί τώρα πασίχαρος την ίδια πολιτική φόρμουλα που ισχύει από την πρώτη ημέρα που μπήκαμε στην περιπέτεια των Μνημονίων. Aπλώς τα χρόνια περνούν…

Διότι τι συμφώνησαν στο χθεσινό Eurogroup; Κατ’ αρχάς παραπομπή στο μέλλον των δύσκολων αποφάσεων για το χρέος, όπως συνέβαινε πάντα. Επειτα έναν εξωραϊσμό των διατυπώσεων ώστε να κρατηθεί στο πρόγραμμα το ΔΝΤ. Και βεβαίως δεσμεύσεις για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα και υπερφορολόγηση εις το διηνεκές. Οι οποίες δεσμεύσεις όλοι ξέρουν ότι είναι αδύνατο να τηρηθούν -εκτός και αν πιστεύει κανείς ότι η Ελλάδα μπορεί ως το 2060 να γίνει μια εκδοχή της Ρουμανίας του Τσαουσέσκου σε όρους 21ου αιώνα, χωρίς μάλιστα να διαθέτει πετρέλαιο (αν έχουμε Τσαουσέσκου ας το συζητήσουμε μια άλλη φορά).

Αυτό το γενικευμένο κατά συνθήκην ψεύδος είναι το βασικό πολιτικό πλαίσιο στο οποίο συνυπάρχουν δανειστές και δανειζόμενοι από το 2010 και με βάση όσα συμφωνήθηκαν αυτό το πλαίσιο θα ισχύει ως το 2060. Αλλά το έχει πει ο Κώστας ο Ζουράρις: «Ως τότε, ποιος ζει ποιος πεθαίνει»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News