Την περασμένη Τρίτη, στη συζήτηση στη Βουλή για το Υπερταμείο και το «ξεπούλημα» κορυφαίων ΔΕΚΟ, στελέχη της Λαϊκής Ενότητας, πρώην βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, εκτόξευσαν από τα θεωρεία της αίθουσας φέιγ-βολάν με τη μελαγχολική ρήση του νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκου «Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα».

Δεν θα μας απασχολήσουν εδώ οι αναμενόμενες αντεγκλήσεις που ακολούθησαν με αφορμή το γεγονός, μεταξύ των εκπροσώπων της κυβέρνησης και εκείνων της «ευρωπαϊκής» αντιπολίτευσης. Θα σταθούμε στην επιλογή του συγκεκριμένου αποσπάσματος από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά ως οχήματος διαμαρτυρίας και κυρίως την μικρή, και όμως τόσο εύγλωττη, παραποίηση-παρέμβαση στο περιεχόμενο του: η αυθεντική διατύπωση του Πορτογάλου συγγραφέα, στην κατακλείδα του κειμένου, είναι «ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα τη μάνα που σας γέννησε» (Privatizem a puta que vos pariu). Στα φυλλάδια που σκόρπισαν τα στελέχη της ΛΑΕ η επίμαχη λέξη «πουτάνα» αντικαταστάθηκε με … αποσιωπητικά, που τέθηκαν μάλιστα και εντός υγειονομικής παρενθέσεως (!) για να ξορκιστεί ακόμη και το φάντασμα της διαγραμμένης «άσεμνης» λέξης.

Αφαιρώντας από τη ρήση του Σαραμάγκου το πλέον δηλητηριώδες κομμάτι της, την ρητορική της κορύφωση που διασφαλίζει την διεισδυτικότητα του μηνύματος, την «κακιά» λέξη που θα στρέψει τα φώτα της προσοχής στο κείμενο, το διάβημα της ΛΑΕ αποβαίνει εγχείρημα αυτοϋπονομευτικό και αυτοηττώμενο. Απισχνασμένο από την δραστική «ουσία» του και στομωμένο στην αιχμή του, παραπέμπει απευθείας στην έννοια του «ντεκαφεϊνέ», με τον τρόπο που την καθιέρωσε ο σλοβένος φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ, ο λεγόμενος και «Ελβις της πολιτισμικής θεωρίας».

Ντεκαφεϊνέ είναι οτιδήποτε έχει στερηθεί την δραστική του ουσία και προσφέρεται ως άκακο και ανώδυνο προϊόν προς μαζική κατανάλωση. Μπορεί να είναι ένας καφές χωρίς καφεΐνη (σχήμα οξύμωρο και αυτοαναιρούμενο)· μια μαγιονέζα χωρίς λιπαρά· μια πόρνη που δεν προσφέρει σεξ· μια δημοκρατία που έχει απωλέσει τον ουσιαστικό συμμετοχικό χαρακτήρα της και έχει απομείνει απλό θεσμικοφανές κέλυφος· η πολιτική που έχει αποβάλει τον εγγενή συγκρουσιακό χαρακτήρα της και κατάντησε διαχείριση και ατέρμονη αναπαραγωγή των υφιστάμενων κοινωνικών σχέσεων.

Ο κόσμος γνωρίζει πως η ΛΑΕ ή παρεμφερείς «αντιμνημονιακές» κινήσεις δεν εκπροσωπούν στην πραγματικότητα καμία διαφορετική πρόταση από εκείνη που εφαρμόζει σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ

Δεν είναι απλώς ζήτημα πολιτικής ορθοέπειας και αποφυγής πρόκλησης κατά των «χρηστών ηθών». Ούτε μόνο ένδειξη ενός βαθέος πουριτανισμού που διατρέχει οριζοντίως την ελληνική κοινωνία.  Η ίδια η επιλογή του συγκεκριμένου αποσπάσματος με τον ελεγειακό και πενθούντα χαρακτήρα, που δεν καλεί σε δράση αλλά μάλλον αναστοχάζεται ειρωνικά την ανέκκλητη απώλεια του κοινωνικού κεκτημένου, και κατά μείζονα λόγο η αυτολογοκριτική παρέμβαση που το ακρωτηριάζει στο πιο ευαίσθητο σημείο του, είναι ασφαλή συμπτώματα της ουσιαστικής και πλήρους αφομοίωσης της «επαναστατικής» Αριστεράς στο υπάρχον σύστημα εξουσίας.

Ο κόσμος γνωρίζει πως η ΛΑΕ ή παρεμφερείς «αντιμνημονιακές» κινήσεις δεν εκπροσωπούν στην πραγματικότητα καμία διαφορετική πρόταση από εκείνη που εφαρμόζει σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Είναι εδραιωμένη η πεποίθηση πως και αυτές, εάν βρίσκονταν προ των διλημμάτων του περσινού καλοκαιριού, το ίδιο με τον Τσίπρα θα έκαναν, και πως τώρα ασκούν την γνώριμη αριστερίστικη αντιπολίτευση εκ του ασφαλούς. Για αυτό και δεν τις εμπιστεύονται. Η κάλπη του περασμένου Σεπτεμβρίου κατέδειξε την παντελή έλλειψη πίστης σε μια βιώσιμη εναλλακτική πέραν του μονόδρομου του Μνημονίου.

Το αφήγημα Τσίπρα, επικαιροποιημένη και ψιμυθιωμένη εκδοχή του παλιού ΤΙΝΑ («There Is No Alternative»), εμφανίζεται απολύτως ηγεμονικό αυτή τη στιγμή και δεν προβλέπεται να αλλάξει κάτι τα επόμενα χρόνια. Στην ίδια γραμμή, είναι εδραία η πεποίθηση πως οι ακολουθούμενες πολιτικές καθορίζονται και υπαγορεύονται στην ολότητά τους «από έξω»· με καβαφικούς όρους, «Στη Ρώμη δόθηκε ο χρησμός· έγιν’ εκεί η μοιρασιά». Οι αλεξανδρινοί βασιλείς είναι απλώς μια καλλωπιστική πολυτελής πρόσοψη, μια επίφαση εθνικού μεγαλείου και ανεξαρτησίας που λειτουργεί ως ψυχική παραμυθία των ιθαγενών. Στο ασφυκτικό αυτό ιδεολογικό πλαίσιο, περφόρμανς όπως η ρίψη άσφαιρων λογοτεχνικών πυρών, βλημάτων από τα οποία αφαιρέθηκε η όποια κρουστική γόμωση, εξυπηρετεί απλώς την ίδια ανάγκη σκηνοθετημένου θεάματος που διασκεδάζει στιγμιαία την οδύνη της εξωθεατρικής πραγματικότητας.

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News