Το νέο Υπερταμείο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ελληνική «Τρόιχαντ» την οποία θα περιφέρει στους ψηφοφόρους του εν είδει «ματωμένου σεντονιού» ο κ. Σόιμπλε, κλείνοντας το μάτι στα πλέον ταπεινά ένστικτα όσων φαντάζονται στρατιές τεμπέληδων καφενόβιων και αγνοούν την αμείλικτη πραγματικότητα του σκληρότερα εργαζόμενου και κάκιστα πια αμειβόμενου λαού της Ευρώπης.

Η μεταφορά της διαχείρισης της κρατικής περιουσίας στους δανειστές δήθεν για την παροχή αυξημένων εγγυήσεων αποτελεί πρόφαση εν αμαρτία. Η χρηματοδότησή της Ελλάδας από την πλευρά τους εξασφαλίζει την χρηματοοικονομική βιωσιμότητα της χώρας και ο de facto έλεγχος του πιστωτικού κινδύνου καθιστά περιττή την οποιαδήποτε εγγυοδοσία με περιουσιακά στοιχεία. Τα κίνητρα είναι άλλα.

Το νέο Υπερταμείο θα υποκαταστήσει την ελληνική κυβέρνηση και θα δημιουργήσει ένα σκιώδες κράτος της αρεσκείας των δανειστών, που δεν θα αναφέρεται στους θεσμούς της χώρας. Ο κ. Τσίπρας πληρώνει την θερινή του δέσμευση για αποπολιτικοποίηση του Δημοσίου, την εφαρμογή της οποίας παρέπεμψε στις καλένδες και τα τερτίπια των υπουργών του. Η αποπολιτικοποίηση έρχεται δια της συγκρότησης ενός παράλληλου κράτους, ελεγχόμενου από τους ξένους.

Η υπό την αίρεση του Εποπτικού Συμβουλίου (το οποίο ουδείς εξ ημών θα ελέγχει) διαχείριση των περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού κράτους δημιουργεί τον κίνδυνο αποστέρησης προσόδων από τις επόμενες γενιές, χωρίς οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού να έχουν κανέναν λόγο στις δραστηριότητες του νέου ταμείου.

Είναι αδιανόητο με όρους κυρίαρχου κράτους να παραχωρείται το σύνολο της δημόσιας περιουσίας σε μία εταιρεία που δεν θα ελέγχεται από την ελληνική κυβέρνηση. Είναι εκτός τόπου και χρόνου, παντελώς έξω από το ευρωπαϊκό πλαίσιο

Η μεταφορά όλης της κρατικής περιουσίας σε ένα νέο ταμείο είναι κάτι που η Τρόικα ζητούσε επισταμένα από την πρώτη στιγμή, όμως όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις κράτησαν αντίσταση, γνωρίζοντας ότι πίσω από την αξίωση κρύβονται άλλες ατζέντες και συμφέροντα. Είναι δυστυχώς τραγικό να συναινεί η ελληνική κυβέρνηση σε αυτόν τον σχεδιασμό. Η πρόκληση ξεπερνάει τον κ. Τσίπρα, αποκτά ιστορικό αποτύπωμα, και εάν δεν ακυρωθεί, θα βαραίνει τη χώρα για δεκαετίες.

Είναι αδιανόητο με όρους κυρίαρχου κράτους να παραχωρείται το σύνολο της δημόσιας περιουσίας σε μία εταιρεία που δεν θα ελέγχεται από την ελληνική κυβέρνηση. Είναι εκτός τόπου και χρόνου, παντελώς έξω από το ευρωπαϊκό πλαίσιο και αποτελεί την απαρχή μίας τραγωδίας που θα ρίξει λάδι στη φωτιά του αντιευρωπαϊσμού εντός κι εκτός συνόρων, με ανυπολόγιστες συνέπειες.

Το νέο ταμείο θα τηρήσει τον αυτονόητο κανόνα ότι η αξιοποίηση κάθε περιουσιακού στοιχείου αποτελεί αυτοτελές επενδυτικό σχέδιο και εκτελείται βάσει των στόχων και των προτεραιοτήτων που επιλέγονται, με συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις;

Η υπαγωγή των αστικών συγκοινωνιών στο νέο ταμείο, που αποτελεί  προφανέστατα απόφαση ανθρώπων άσχετων από την ελληνική πραγματικότητα, δεν είναι καλό σημάδι ότι θα τηρηθει η συγκεκριμένη αρχή.

Οι συγκοινωνίες απορροφούν 85 εκατ. ευρώ τον χρόνο από τον κρατικό προϋπολογισμό, ενώ τα προηγούμενα είχαν επιτύχει μία σημαντική οικονομική εξισορρόπηση που δυστυχώς ανετράπη από την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, δημιουργώντας νέα ελλείμματα.

Παράλληλα, απαιτούνται άμεσα περίπου 90-100 εκατ. ευρώ για την ανανέωση του στόλου των λεωφορείων και των τρόλεϊ διότι είναι ζήτημα χρόνου να αποσυρθεί η πλειονότητα του τροχαίου υλικού της ΟΣΥ και η Αθήνα να περάσει στον Τρίτο Κόσμο.

Ατοπη είναι και η υπαγωγή της ΣΤΑΣΥ στο ταμείο, καθώς για μία ευνομούμενη πολιτεία θα ήταν το «διαβατήριο» για τις επεκτάσεις του Μετρό της Αθήνας, μέσα από μία σύμβαση παραχώρησης της εκμετάλλευσης σε εξειδικευμένους επενδυτές για 40-50 χρόνια και μία επιδότηση, που θα κρατούσε το εισιτήριο χαμηλό.

Εάν εφαρμοστούν όλες οι πρόνοιες του νέου μνημονίου, το Εποπτικό Συμβούλιο, αντί της ελληνικής κυβέρνησης, θα αποφασίζει εφεξής εάν και με τι όρους και προϋποθέσεις η Αθήνα χρειάζεται Μετρό, εάν και πού θα πρέπει να ανοίξουν ή να κλείσουν ταχυδρομεία και σχολεία

Στο μεταξύ, η Αττικό Μετρό, την οποία οι διαπραγματεύσεις του κ. Τσακαλώτου στέλνουν στο νέο ταμείο, καταβάλλει πάνω από 120 εκατ. ευρώ τοκοχρεολύσια κάθε χρόνο για την εξυπηρέτηση των δανείων που δόθηκαν για την κατασκευή του μετρό της Αθήνας.

Κοινώς, απαιτείται ένας «κουμπαράς» 200+100 εκατ. ευρώ άμεσα απλώς για να συνεχιστεί η ομαλή λειτουργία του συστήματος των συγκοινωνιών. Τι θα κάνει το Εποπτικό Συμβούλιο; Ποιος εξασφαλίζει ότι δεν θα εισηγηθεί την εφαρμογή του γνωστού δόγματος «πληρώνει ο χρήστης» και ότι το ενιαίο εισιτήριο δεν θα εκτοξευθεί στα 5-7 ευρώ;

Εάν εφαρμοστούν όλες οι πρόνοιες του νέου μνημονίου, το Εποπτικό Συμβούλιο, αντί της ελληνικής κυβέρνησης, θα αποφασίζει εφεξής εάν και με τι όρους και προϋποθέσεις η Αθήνα χρειάζεται Μετρό, εάν και πού θα πρέπει να ανοίξουν ή να κλείσουν ταχυδρομικά καταστήματα, για το πού θα κατασκευαστούν οι επόμενες σχολικές μονάδες ή για το πόση χωρητικότητα  τελικά θα επιτρέπει το σιδηροδρομικό δίκτυο του ΟΣΕ.

Ακόμη και ο Διεθνής Οικονομικός Eλεγχος του 1898 είχε δεσμεύσει έσοδα από τα έξι κρατικά μονοπώλια της εποχής (αλάτι, πετρέλαιο, σπίρτα, τραπουλόχαρτα, τσιγαρόχαρτα, σμυρίδα) και από επιλεγμένες γραμμές εσόδων (φόρος καπνού, τέλη χαρτοσήμου και δασμοί τελωνείου Πειραιά). Ούτε που είχε διανοηθεί η – υπο τον Βρετανό Λω – Τρόικα της εποχής να αξιώσει την υποθήκευση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News