Χθες, στα μπλόκα των αγροτών, ο Μανόλης Γλέζος ζήτησε συγγνώμη που εμπιστεύτηκε τον ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα, ο βουλευτής Γεράσιμος Μπαλαούρας εκτίμησε ότι η «17 Νοέμβρη» διέθετε ένα «ανθρωπιστικό ιδεώδες». Και στις δύο περιπτώσεις δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την εντιμότητα των δηλώσεων. Ειδικά, υπολογίζοντας την ηλικία και των δύο προσώπων που τις έκαναν. Ο σχεδόν αιωνόβιος  Γλέζος, διαθέτοντας την εμπειρία της διαχρονικής  συγχώρεσης (αποτυχία του ΕΑΜ να κυβερνήσει τη χώρα, της ΕΔΑ, πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, κατάρρευση του καθεστώτος του Χότζα, διάψευση του ΠΑΣΟΚ κτλ.) και ο διαχρονικός αγωνιστής Μπαλαούρας, επιμένοντας στο όραμα του «σοσιαλιστικού ανθρωπισμού», μέσα από την συνεχή συνδικαλιστική του δράση.

Το μοτίβο εν τω μεταξύ, είναι πλέον ξεκάθαρο: η Αριστερά θα οραματίζεται, θα σχεδιάζει, θα προσπαθεί και συνεχώς θα ηττάται. Και στο τέλος, ή θα ζητάει συγγνώμη ή θα σκοτώνει στο όνομα του «ανθρωπιστικού ιδεώδους»! Οσο δηλαδή θα υπάρχει το άδικο στον κόσμο (καπιταλισμός, παρακμή της αστικής δημοκρατίας, τυχοδιωκτικό κεφάλαιο κτλ.) θα εμφανίζεται ένα γκαφατζής αριστερός «Ζορό» και στην προσπάθειά του να σώσει την Εσμεράλντα θα πέφτει από το άλογό του ζητώντας συγγνώμη.

Υπάρχουν κοινωνίες – δεν συζητάμε βεβαίως για τις πρώην του ανατολικού μπλοκ – που δεν χρειάστηκε να δοκιμάσουν τις ακροβασίες της Αριστεράς για να νιώσουν την απογοήτευση. Διαθέτουν απλά, ένα μικρό ποσοστό πολιτών που ταυτίζει το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης με την «αριστεροσύνη». Υποθέτω βέβαια, ότι δεν μπορεί να στέρεψε το θυμικό τους και να μην επιζητούν το ιδεώδες. Απλά δεν το επιζητούν στην αριστερή ιδεολογία. Υπάρχουν όμως, άλλες (εμείς, οι Ισπανοί, οι Γάλλοι) που για κάποιους ιστορικούς λόγους, αναπαράγουμε μια μόνιμη αφήγηση αριστερής  θεωρίας που καταδικάζεται πάντα σε αποτυχημένη πράξη. Σε τέτοιο σημείο, που δύσκολα θα βρεις κάποιον σύγχρονο φιλελεύθερο ή δεξιό, να μην σου αναφέρει ότι κάποτε ήταν «λίγο αριστερός»!

Eχουμε γεμίσει παντού κατά φαντασίαν «προλετάριους» που ελπίζουν σε μια «μετά θάνατον ζωή» γεμάτη κρεμασμένους καπιταλιστές αλλά ταυτόχρονα δωρεάν γαρύφαλλα στον Παντελίδη

Μια άλλη διάσταση που έχει το ζήτημα της «αριστεροσύνης» είναι η θρησκοληψία που επιβάλλει το δόγμα, με σημείο αιχμής την «πίστη». Σαν να ζητάμε δηλαδή από έναν θεοσεβούμενο Χριστιανό να απαρνηθεί τον «ανθρωπισμό» της θρησκείας του, μετά από κάποια ηλικία. Είναι αδύνατον. Ολόκληρο το αξιακό του σύστημα περνάει μέσα από το δόγμα και οποιαδήποτε αμαρτία ξεπλένεται στο φίλτρο της μετάνοιας εν όψει του «Παραδείσου». Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τον Αριστερό: πιστεύει, προσπαθεί, κάνει λάθη, αμαρτάνει και στο τέλος, «προσεύχεται» στον λαό για «συγχώρεση». Ο ίδιος έφταιξε, όχι η «θρησκεία» του.

Το ζήτημα βεβαίως, είναι αν θέλουμε να μας διοικεί ένα «θεοκρατικό» καθεστώς – δεν αναφέρομαι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ – ή αν είμαστε σε θέση να δούμε την πολιτική απαλλαγμένη από την «πίστη» της ιδεολογίας. Αν δηλαδή, θα μπορέσουμε, κάποτε να προσμετρήσουμε ως αξίωμα τον κλασικό ανθρωπισμό, χωρίς να τον ερμηνεύσουμε μέσα από τη ματιά κάποιου προφήτη.

Οπως και να ‘χει, οι εκπλήξεις των συντρόφων κινούνται οπωσδήποτε στη σφαίρα του μεταφυσικού και προβληματίζουν για τη διάρκεια των συνεπειών τους. Γιατί η κοινωνία μας είναι γεμάτη από «αδικημένους» που αναζητούν στο όραμα και στον «προσηλυτισμό» τη λύτρωση και την ευδαιμονία. Οταν μάλιστα, έχουμε γεμίσει παντού κατά φαντασίαν «προλετάριους» που ελπίζουν σε μια «μετά θάνατον ζωή» γεμάτη κρεμασμένους καπιταλιστές  αλλά ταυτόχρονα, δωρεάν γαρύφαλλα στον Παντελίδη, μόνιμα επιδόματα για όλους και σύνταξη στα 40, ειδικά για τους πιο αφοσιωμένους στο «ηθικό πλεονέκτημα» του δόγματος.

«Για τον σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε όλοι», όπως έλεγε κι ένας παλιός σύντροφος. Και για τον «ανθρωπισμό» ακόμα περισσότερο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News