Νιώθουμε ότι ζούμε σε μια εξαίρεση.

Είμαστε η χώρα που μπήκε στην κρίση και δεν έχει καταφέρει ακόμα να ανακάμψει. Η φτώχεια και η ανεργία στα ύψη. Και όταν αχνοφαινόταν λίγο φως φρόντισε το πολιτικό μας σύστημα να μας σύρει σε μια άβυσσο. Έξι μήνες σε μια κλωστή. Απομονωμένοι. Και πάλι. Χωρίς συναινέσεις και ευρύτερη συνεννόηση.

Και τώρα, τι; Ολισθαίνουμε ταχύτατα σε νέους διχασμούς, άγονες αντιπαλότητες, πόλωση. Αυτά για τα οποία η κρίση θα έπρεπε να μας κάνει καλύτερους, ήρθε τελικά με ορμή και αποκάλυψε τα χειρότερα ένστικτα του συλλογικού μας υποσυνείδητου. Φθόνος, ισοπέδωση, μοιρολατρία και παραίτηση. Συνηθίζουμε την αστειότητα και την προχειρότητα στη διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων. Συνεχείς θεσμικές ακροβασίες που συνοδεύονται από κορώνες για «αποκατάσταση της Δημοκρατίας». Πόσο κούφια ακούγονται αυτά τα λόγια; Πόσο ακόμα κάποιοι βυσσοδομούν στο όνομά της Δημοκρατίας; Αλλά δεν μας κάνουν εντύπωση. Τίποτα, πλέον, δεν μας κάνει εντύπωση. Η εξαίρεση, το μη αναμενόμενο, το αισθητικά, πολιτικά και πολιτισμικά περιθωριακό απέκτησε χαρακτηριστικά κανονικότητας.

Βιώνουμε εκ νέου συνθήκες γενικευμένης ανασφάλειας. Όχι  εκείνης που σε κινητροδοτεί να ρισκάρεις, να τολμήσεις, να καινοτομήσεις, να αναζητήσεις νέους δρόμους. Αλλά ανασφάλεια που παραλύει, υπονομεύει τα όνειρα  και την καθημερινότητά σου, γενικευμένη ανασφάλεια για τους ανθρώπους που ενδιαφέρεσαι, τους συμπολίτες σου.

Τα πάντα έχουν παραλύσει. Η οικονομία, η κοινωνία, οι ζωές μας. Θες να σχεδιάσεις, να προγραμματίσεις τα στοιχειώδη και δυσκολεύεσαι. Σκέφτεσαι τι θα κάνεις εσύ, τα παιδιά σου, οι φίλοι σου. Μπαίνει πάλι στο μυαλό σου η ιδέα του εξωτερικού. Τότε που σπούδαζες και σκέφτηκες να μείνεις αλλά θέλησες να γυρίσεις πίσω στην πατρίδα σου και αναρωτιέσαι αν έκανες λάθος. Και ας πούμε ότι καταφέρνεις να βρεις μια δουλειά έξω. Οι γονείς σου; Οι άνθρωποί σου; Να φύγεις; Και να αφήσεις τη χώρα έρμαιο οργανωμένων συμμοριών, του περιθωρίου, παρία της Ευρώπης, μια χώρα συνεχούς υστέρησης παρά τα βήματα που έγιναν σαράντα χρόνια τώρα;

Είναι αυτή η κανονικότητα, όμως, που θέλουμε; Είναι αυτή η μάχη που θα αποφύγουμε; Χωράνε εδώ, τώρα, κομματικές γραμμές και στείρες αντιπαραθέσεις του παρελθόντος;

Όχι. Μια κανονική, αξιοπρεπή χώρα σε μια καλύτερη Ευρώπη.

Αυτό θέλουμε. Και αυτό θα προσπαθήσουμε.

* Ο Θανάσης Κοντογεώργης είναι δικηγόρος.

Προηγούμενα άρθρα του Θανάση Κοντογεώργη 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News