Το 1999 ο Μπιλ Κλίντον ζήτησε συγγνώμη για τη στήριξη των ΗΠΑ στη χούντα των Συνταγματαρχών. «Ηταν ο Ψυχρός Πόλεμος που μας υποχρέωσε σε αυτήν την επιλογή» είπε.

Ο Τύπος της εποχής δεν προσπέρασε τη δήλωση, τη βρήκε υποκριτική. Λάθος. Οι Αμερικανοί δεν ζητούν εύκολα συγγνώμη, ειδικά όταν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μπορούν να επικαλεστούν τα συμφέροντα ή την ασφάλειά τους. Η συγγνώμη του Κλίντον προέκυψε από συγκυριακή αναγκαιότητα για αναθέρμανση και επαναπροσδιορισμό των διμερών σχέσεων.

Ο Κλίντον είχε έρθει τέτοιες μέρες στην Ελλάδα. Βογκούσε η άσφαλτος των κεντρικών δρόμων της πρωτεύουσας από τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν τότε 25 ετών. Εννοείται ότι συμμετείχε ενεργά. Πριν περάσουν είκοσι χρόνια, έγινε ο πρώτος Πρωθυπουργός που έχει διαδηλώσει έξω από την αμερικανική πρεσβεία. Εκανε δε και ορισμένες εθνικά απαραίτητες (ή αναπόφευκτες) κινήσεις δίπλα σε έναν πρόεδρο-καρτούν. Συμβαίνουν αυτά. Η ζωή είναι μεγάλη, χωράει τα πάντα.

Πέρα από τη δίκαιη οργή των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης, η πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία ήταν ένας προορισμός που βόλευε τους πάντες. Φανταστείτε να πήγαινε η πορεία στη Σχολή Ευελπίδων για να αποδώσει ευθύνες στους στρατιωτικούς ή να κατέληγε στη Βουλή, υπενθυμίζοντας τις εγκληματικές αστοχίες των κοινοβουλευτικών. Οχι. Χρόνο με τον χρόνο στην κλίμακα της συλλογικής μνήμης η ευθύνη ζούμαρε στους Αμερικανούς. Πάντα δεν φταίνε αποκλειστικά οι ξένοι; Τότε ήταν οι Αμερικανοί, τώρα είναι οι Γερμανοί, αύριο θα είναι κάποιοι άλλοι.

Η πορεία προς την πρεσβεία, όλο αυτό το ποτάμι που μικραίνει κάθε χρόνο, μεταφέρει πολλά από τα αντιφατικά και τα σουρεαλιστικά μας. Δεν είναι που το Πολυτεχνείο έχει εκθρέψει δύο σειρές εξουσιαστών. Είναι που θεωρούμε αυτονόητη την απόδοση ευθύνης μία μέρα του Νοέμβρη, αλλά όλο τον υπόλοιπο χρόνο μπορούμε να κάνουμε μπίζνες και να αναπτύσσουμε στρατηγικές συμμαχίες.

Φυσικά η ζωή δεν αποκλείει τη μνήμη. Μόνο που έτσι όπως κυλάει τα τελευταία χρόνια η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι λες και οι άνθρωποι που βγαίνουν στην πορεία δεν θέλουν να τιμήσουν τη μνήμη, αλλά να την αναβιώσουν. Εχει περάσει μισός αιώνας από τότε και όμως ακούγονται τα ίδια συνθήματα. Οι καιροί έχουν αλλάξει. Και οι αγώνες ενίοτε δικαιώνονται. Κυβερνά η Αριστερά, έτσι δεν είναι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News