Οταν ήμουν παιδί πήγαινα στους προσκόπους. Ο όρκος που είχα δώσει ήταν περίπου «Ορκίζομαι εις τον Θεόν να φυλάττω πίστιν εις τον Χριστόν, την πατρίδα και τον βασιλέα, να βοηθώ κάθε άνθρωπον και εις κάθε περίστασιν και να τηρώ τον νόμον των προσκόπων». Είχαμε ένα έφορο (αρχηγό δηλαδή) ο οποίος δεν ξέρω πόσο φύλαττε πίστιν εις τον βασιλέα αλλά τον Χριστόν με την μητέρα του τους είχε μονίμως στο στόμα του με τη μορφή της Χριστοπαναγίας.

Ακόμα και τόσο μικρός που ήμουνα μου φαινότανε αστείο όποτε τον άκουγα να απαγγέλλει τον όρκο για τους νέους προσκόπους – το σίγουρο είναι ότι αυτός ο όρκος είχε πολύ μικρότερη δύναμη πάνω μας από τις ενδιαφέρουσες λέξεις που μαθαμε εκείνην την περίοδο για τα θεία.

Αυτό μου ήρθε το μυαλό όταν διάβασα το συμβόλαιο τιμής που προτείνει η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας στους μαθητές. Ενα κείμενο σίγουρα καλών προθέσεων, αλλά αν κανείς προσπαθήσει να το αντιστοιχίσει με την προϊστορία του κόμματος που το προτείνει το αποτέλεσμα είναι σουρεαλιστικό. Διότι μέχρι τότε αυτός ο πολιτικός χώρος πρότεινε τελείως άλλο πρότυπο στα παιδιά και επιβράβευε τις ακριβώς αντίθετες συμπεριφορές.

Πριν λοιπόν ο Νίκος Φίλης προχωρήσει στη συμφωνία για το νέο πρότυπο του μικρού αυριανού πολίτη οφείλει καθαρά και ξάστερα να αποδοκιμάσει αυτό που το κόμμα του πρότεινε μέχρι τώρα

Πώς να μιλήσεις για αλληλοσεβασμό στους μαθητές όταν ανεχόσουν αν δεν επικροτούσες τους νεαρούς που έσπαζαν βιτρίνες καταστημάτων από τα οποία ζούσαν τις οικογένειές τους γονείς άλλων παιδιών; Πώς να μιλήσεις για ειρηνική συνύπαρξη όταν χαρακτήριζες δίκαιη νεανική οργή στις ορδές που έκαιγαν την Αθήνα; Πώς να μιλήσεις για ευπρέπεια όταν αναγόρευες σε κοινωνικούς ήρωες τα θρασίμια που μούτζωναν επισήμους στις παρελάσεις; Πώς θα μιλήσεις για αγωγή όταν δικαιολογούσες τα γιαουρτώματα σε πολιτικούς από ξέφρενα καλόπαιδα; Πώς να μιλήσεις για αγάπη στο σχολείο και την εκπαιδευτική διαδικασία όταν υποδαύλιζες πολυήμερες καταλήψεις που τελείωναν με το σχολείο ρημαδιό και εσένα να απαιτείς να μειωθεί η εξεταστέα ύλη των παιδιών;

Μίλα τώρα λοιπόν στους μαθητές για τις αξίες του δημοκρατικού διαλόγου εσύ που δίδασκες διχόνοια και μίσος και έστηνες κρεμάλες για τους προδότες πολιτικούς σου αντιπάλους. Μίλα για το μέτρο των πραγμάτων ενώ ούρλιαζες για γενοκτονίες και ανθρωπιστικές καταστροφές. Μίλα για τις αξίες της ζωής ενώ ηρωοποιούσες δυστυχισμένους που αυτοκτόνησαν. Μίλα για πολιτισμό, στα τέσσερα.

Θα μου πείτε άλλαξε η εποχή. Τώρα η κυβερνητική εκπρόσωπος εκπλήσσεται γιατί για πρώτη φορά προπηλακίζονται βουλευτές. Δηλαδή, εκτός από το θράσος, την αλητεία και τη βία διδάσκεις και το ψέμα. Τα ‘χουμε ξαναπεί, θα το βρίσκουν συνέχεια μπροστά τους. Οι εποχές δεν αλλάζουν μόνες τους, μοιραία επικαλύπτονται όταν το αποτύπωμα της προηγούμενης είναι τόσο ανεξίτηλο και καταλυτικό.

Οι όρκοι είναι κενά γράμματα όταν τους ειρωνεύεται η πραγματικότητα. Πριν λοιπόν ο Νίκος Φίλης προχωρήσει στη συμφωνία για το νέο πρότυπο του μικρού αυριανού πολίτη οφείλει καθαρά και ξάστερα να αποδοκιμάσει αυτό που το κόμμα του πρότεινε μέχρι τώρα. Και αυτό θα ήταν ένα σπουδαίο και γενναίο παράδειγμα για τους νέους , πολύ σημαντικότερο από σαράντα αράδες συμβολαίων. Σφάλαμε , το παραδεχόμαστε, ζητούμε συγγνώμη και διορθωνόμαστε.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News