Οχι ρε φίλε. Δεν φταίμε εμείς για όλα. Δεν έχω βίτσιο ενοχικού. Είμαι άνθρωπος με αυτοεκτίμηση. Πραγματικά κάνω, ή τουλάχιστον προσπαθώ να κάνω, το καλύτερο που μπορώ. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, ούτε σκοπό δεν το βάζω. Αναβλύζει αυθόρμητα. Πονάς για τον διπλανό σου, σε ετοιμότητα είσαι να φανείς χρήσιμος. Ενδιαφέρεται η ράτσα μας. Το πιστεύω.

Πιστεύω στη φιλοτιμία, στον αυθορμητισμό μας, στην εύφλεκτη διάθεσή μας να προσφέρουμε. Δεν φταίμε όλοι για το πώς ενεργούσαν τα κτήνη της Λέρου. Ετούτος ο πλανήτης φιλοξενεί και κτήνη. Τέρατα και σημεία πίσω από κλειστές πόρτες. Και να σου πω κάτι; Ο,τι και να λέμε, ο κόσμος πάει προς το καλύτερο. Αλλά δεν αλλάζει ταχυδακτυλουργικά. Σκέψου πόσο σημαντικό είναι, ότι άλλαξαν οι συνθήκες διαβίωσης και τα οικονομικά των ανθρώπων. Μην κοιτάς που είμαστε καλομαθημένοι και ξεχάσαμε να εκτιμούμε. Νομίζεις ότι μας χωρίζουν πολλά χρόνια από εκείνες τις ασφυκτιούσες ορμές των νέων στα χωριά, που δεν ήξεραν πού και πώς να εκτονώσουν το «μεθύσι» τους ή εκείνα τα κρεβάτια που φιλοξενούσαν αδέλφια στη σειρά και γονείς στο ίδιο δωμάτιο λόγω φτώχειας… Η μια σάρκα πυροδοτούνταν από την άλλη… Αιμομιξίες, κτηνοβασίες, ανωμαλίες, διαπομπεύσεις, ξεφωνήματα στη διαφορετικότητα…

Πόσα χρόνια νομίζεις μας χωρίζουν από εκείνη την Ελλάδα; Οχι, δεν φταίμε όλοι για τη Λέρο. Θα στο απογειώσω στο άλλο άκρο. Κυρίως είμαστε «θεία». Ναι, εκείνη η γυναίκα που υποψιάστηκε ότι κάτι δεν πάει καλά, που ενδιαφέρθηκε, που προσέγγιζε με υπομονή και επιμονή τα παιδιά… Δεν κτίζεται εμπιστοσύνη με το «καλημέρα σας».

Ναι, όσο άκουγα εκείνη τη γυναίκα συγκλονίστηκα, τσίτωσα, ένοιωσα, θυμήθηκα. Τα ξέρω αυτά που έλεγε. Τα ξέρω βήμα βήμα. Σκίστηκε για να βρεθεί λύση. Ενώ όλα βούρλιζαν γύρω της «κοίτα τη δουλειά σου, δεν βγαίνει άκρη».

Αρχικά επικοινωνούσε με την αστυνομία χωρίς να δίνει το όνομά της. Γιατί πρέπει να δίνεις όνομα για να λάβουν σοβαρά υπ΄όψιν αυτό που λες; Τι σόι μετατόπιση ευθύνης και τεμπελιά είναι το αιώνιο «ελάτε να κάνετε μήνυση»;

Μετά, αφού είδε ότι δεν έβγαινε άκρη, πήγε η ίδια και κατήγγειλε αυτοπροσώπως. Σκέψου σε τι κίνδυνο έβαζε τον εαυτό της, έχοντας απέναντί της έναν βίαιο αλκοολικό με σύμμαχο τη γυναίκα του. Κι όμως δεν κιότεψε. Κατόρθωσε να κινητοποιήσει το, με ελεφάντινα βήματα, σύστημα και έφτασαν τα παιδιά στο Παίδων.

Τι ανακούφιση θα ένοιωσε! Θα φαντάστηκε ότι εκεί θα υπήρχε το έδαφος και υπέδαφος των ειδικών που θα έπιαναν το θέμα στον αέρα. Είναι όμως το νοσοκομείο Παίδων κατάλληλο για κάτι τέτοιο; Ειδοποιούν κάποια άλλη υπηρεσία για ανάλογα θέματα; Υπάρχει μηχανισμός; Πώς δούλεψε σε τούτη την περίπτωση; Στο νοσοκομείο της δυσκόλευαν την επαφή με τα παιδιά, αφού ήταν η μαμά τους μαζί τους ως υπεύθυνη τους. Σκέψου δηλαδή μπλοκάρισμα! Υπάρχει κλιμάκιο παιδοψυχολόγων ώστε να ξεσκεπαστεί όλο αυτό;

Η θεία έσπασε τον κλοιό και κατόρθωσε η μικρή, μέσα στις τουαλέτες, να της εξομολογηθεί τη σεξουαλική βία που ασκούσαν οι γονείς πάνω της. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Η θεία απευθύνθηκε και στο Χαμόγελο του Παιδιού. Εκείνοι προωθήσαν στον Εισαγγελέα. Πότε το έπραξαν; Μπορούμε να ελέγξουμε και το Χαμόγελο του Παιδιού; Πώς να το κάνουμε αφού το κράτος έχει παραδώσει κάθε δική του ευθύνη και ξεμπέρδεψε! Ο κ. Γιαννόπουλος, μπορεί και δικαίως αφού δεν υπάρχει άλλη δομή σοβαρή, θεωρείται ιερό πρόσωπο. Δεν το αγγίζεις, γιατί την ίδια στιγμή μονολογείς «σάμπως υπάρχει και τίποτα άλλο;».

Σκέψου τον αγώνα της θείας! Και τι έγινε μετά; Τα παιδιά γύρισαν στη Λέρο μετά βαΐων και κλάδων. Είναι έγκλημα; Μπορείς να έρθεις στη θέση των παιδιών; Μπορείς να έρθεις στη θέση της θείας;

Την «έχω» τη θεία. Το έχω περάσει. Να ξημερωθώ κλαίγοντας από τύψεις αν και είχα κάνει το σωστό. Να με πνίγει η αγωνία «Και τώρα; Τι θα υποστούν τώρα;». Να με τρελαίνει η σκέψη «Κι αν γίνει κακό; Κι αν τους σκοτώσει; Κι αν αυτοκτονήσει το παιδί;».

Η ευθύνη είναι περίεργο πράγμα όπως και η ντροπή. Κυρίως την νοιώθουν όσοι δεν τους αναλογεί και την κλωτσάνε όσοι τους πρέπει. Και ξανά αγώνας η θεία. Τι μάχη με την ακύρωση!

«Ολοι ήξεραν» λέμε συχνά. Και η θεία που ήξερε τα περισσότερα, τι κατάφερε; Ποιος θα μας το απαντήσει αυτό; Φτάσαμε να βρεθεί το κορίτσι πνιγμένο στο αίμα του βιασμού για να δούμε την υπόθεση. Στο νησί είχε εγκαινιαστεί «Δομή». Θέλω να σταθείτε σε αυτό. Λυπάμαι που δεν του έχουν δώσει την κατάλληλη σημασία. Προσλήφθηκε κοινωνική λειτουργός και ψυχολόγος. Ηταν στον τόπο. Στη Λέρο. Υπεύθυνες για το παιδί.

Τι έκαναν; Είχαν εξουσία να κάνουν; Τι μπορούν να κάνουν; Υπάρχει μηχανισμός; Υπάρχει σύστημα; Ή όλα γίνονται τυχαία και επιπόλαια; Μόνο ταμπέλες και προσλήψεις;

Οχι δεν είμαστε όλοι Λέρος. Μέσα μας είμαστε θεία. Και πες με αθώα και πες με μαλάκω. Αλλά είναι τόσο τραγικά κοπιώδες να είσαι θεία! Να έρχεσαι αντιμέτωπη με το αντίπαλον δέος «σύστημα του κακού». Αυτό κυβερνάει, αυτό ορίζει, αυτό νικάει. Πρέπει να ιδρύσουμε κράτος. Να υπάρχει αλυσίδα. Όχι κρίκοι που γυρνοβολάνε δώθε κείθε. Πρέπει, πρέπει, πρέπει… Θεέ τούτης της παράγκας-χώρας! Πόσα πρέπει!…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News