Κανένα non-paper. Καμία δημόσια τοποθετηση στελέχους ή έστω κάποιου από τους επαγγελματίες «παρεμβατικούς» των social media. Μόνο σιγή ασυρμάτου για την αγωγή του Πάνου Καμμένου εναντίον του Protagon και του Ανδρέα Πετρουλάκη. Μια χειρουργική οχύρωση στην γκρίζα περιοχή. Μόνο που εδώ, όταν κάποιος άνθρωπος και ένα μέσο απειλούνται με εξόντωση από έναν συνεταίρο σου, sorry αλλά δεν υπάρχουν γκρίζες περιοχές.

Οι οπαδοί και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης βέβαια, μπορούν να λένε ό,τι θέλουν στους εαυτούς τους. Οτι διαφυλάσσουν την συμμαχία με τον Πάνο Καμμένο γιατί υπάρχει ένας απώτερος «ιερός σκοπός» που αγιάζει τα μέσα. Ή ακόμα και ότι η αντιπαράθεση Πετρουλάκη – Καμμένου είναι μια μάχη ανάμεσα στο «φιλελεύθερο σκότος» (που εκπροσωπούν ο σκιτσογράφος και το Protagon…) και στην «αντιμνημονιακή ελπίδα των λαών» (που εκπροσωπεί ο Πάνος Καμμένος). Οπότε με τη σιωπηλή ανοχή τους, έστω κι αν δεν εκφράστηκαν ανοιχτά, πήραν την πιο ξεκάθαρη θέση. Δεν είναι κακό να είσαι υπέρ του ανθρώπου που με την ψήφο του σε κρατάει στην κυβέρνηση. Κακό είναι να ντρέπεσαι να το πεις.

Εξάλλου και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας έχει φροντίσει να δώσει άλλοθι. Eχει εκθειάσει τον συγκυβερνήτη του ως εκ πρώτης όψεως «μπούλη» που όμως όταν τον γνωρίσεις καλύτερα βλέπεις ό,τι είναι «λαϊκός τύπος» και πολύ «δημοφιλής». Ο Πρωθυπουργός είναι τίμιος απέναντι στον εαυτό του και τα στελέχη. Δεν είπε «ικανός», προφανώς γιατί δεν έχει καμιά σημασία αυτό στις πολιτικές συμμαχίες. Ούτε «δημοκράτης» είπε. Διότι ούτε αυτό φαίνεται να έχει σημασία. Ειδικά όταν πολεμάς εναντίον της παγκόσμιας συνωμοσίας των γελοιογράφων εναντίον σου.

Προφανώς το «δημοφιλής» αρκεί. Γι’ αυτό και όσοι παρενέβησαν με την εκκωφαντική σιωπή τους έδειξαν ότι δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν πολιτικά το κοινό τους που γουστάρει να τμωρούνται όσοι διαφωνούν. Είναι η λογική της πολιτικής με όρους AGB. Οπου κάποιος προσαρμόζεται στις αξίες των πελατών-ψηφοφόρων του και του δίνει ό,τι θέλει. Σαν την Μενεγάκη – έχουν άλλωστε και τον Καρανίκα που έχει το know how… Οταν λοιπόν ο κόσμος σου γουστάρει «λαϊκό τύπο» που τον χαιρετάνε όλοι, ποιός χέστηκε για την ελευθερία του λόγου; Είμαστε τώρα για να τον δυσαρεστούμε με δημόσιες παρεμβάσεις;

Στο κάτω-κάτω είναι απόλυτο και αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να είναι με όποιον θέλει. Αλλά ας το πει. Εδώ δεν υπάρχει γκρίζα περιοχή. Είναι η στιγμή να «αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις» που τραγουδούσαν με κλειστά μάτια από πάθος στα ουζερί και στις παραλίες μπροστά στην φωτιά. Πριν έρθει να παρκάρει δίπλα τους το Hummer του συγκυβερνήτη.

Και εκείνοι που δεν έβγαλαν άχνα διάλεξαν με ποιον θα πάνε. Με τον Γιάννη Ντάσκα. Δεν είναι κακό. Αρκεί να το πάρεις απόφαση. Να πάρεις απόφαση δηλαδή ότι τάχθηκες με εκείνον που κατέθεσε ότι οι «ξένοι δανειστές έβαλαν τον Πετρουλάκη να γράψει» (σ.σ.: ναι, τόση δύναμη έχει ο Πετρουλάκης…) εναντίον του Πάνου Καμμένου. Και να το διαβάσει μετά ο ΣΥΡΙΖΑ και να πει «ο Πετρουλάκης μας λέει να μην συγκυβερνήσουμε μαζί του. Ας τον διώξουμε»… Γιατί αυτό ισχυρίστηκε ο Γιάννης Ντάσκας. Γνωστός και ως «ο νέος φίλος».

Το να συντάσσεσαι (σ.σ.: έστω και σιωπηλά) με την θεωρία της συνωμοσίας που «αποκάλυψε» ο παραπάνω μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη είναι κάτι περισσότερο από ευκαιριακή τοποθέτηση. Είναι κρίσιμη επιλογή. Επιλογή ζωής. Είπαμε, δεν είναι κακό να είσαι στο στρατόπεδό του. Το κακό είναι να αυτοπαραμυθιάζεσαι ότι είσαι κάτι άλλο. Κάτι ηθικό. Κάτι που υπηρετεί αξίες. Οσο κι αν σπεύδουν κάποιοι να σε διαβεβαιώσουν ότι «δεν τον χρεώνεσαι». Τον χρεώνεσαι και τον παραχρεώνεσαι.

Οσες δικαιολογίες κι αν πεις στον εαυτό σου μπροστά στον καθρέφτη, πίσω σου θα βλέπεις τον Πάνο Καμμένο. Τον δημοφιλή. Που δεν θέλεις να δυσαρεστήσεις. Και τους βουλευτές του. Και τον Γιάννη Ντάσκα. Να σου χαμογελούν φιλικά. Και να σου κάνουν «πατ-πατ» στον ώμο. Γιατί αυτοί είναι πλέον οι φίλοι σου. Και αν δεν τους βλέπεις είναι γιατί ο Πετρουλάκης έχει τελικά δίκιο. Έχεις αρχίσει να τους μοιάζεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News