Στην έναρξη της νέας πολιτικής περιόδου, που μοιραία θα ανοίξει με την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει να αντιμετωπίσει ορισμένα –όχι ασήμαντα– προβλήματα.

Το ένα είναι ο χρόνος. Κυβερνά ήδη σχεδόν μία εξαετία. Και είναι ήδη θεμιτός και εφικτός ένας απολογισμός της διακυβέρνησης. Είναι χρήσιμο να συνειδητοποιήσει κάποιος ότι όσοι θα ψηφίσουν για πρώτη φορά στις επόμενες εκλογές, είτε αυτές γίνουν το 2027 είτε νωρίτερα, δεν θα θυμούνται κάποια διαφορετική πολιτική συνθήκη. Εχουν μεγαλώσει με Μητσοτάκη Πρωθυπουργό, τον αξιολογούν με βάση την δική τους εμπειρία ή/και τις επιρροές του περιβάλλοντός τους και δεν έχουν κανένα μέτρο σύγκρισης με τη διακυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου – Πολάκη.

Αυτό το στοιχείο κρύβει παγίδες για την κυβέρνηση. Είτε λόγω πλήξης και διάθεσης για κάτι νέο, είτε λόγω μιας πολιτικοκοινωνικής πραγματικότητας (ίσως να ήθελε να έχει συζητήσει για αυτό ο Πρωθυπουργός με τον αείμνηστο Σημίτη): από μία στιγμή κι έπειτα, ό,τι καλό και να έχει κάνει μια κυβέρνηση υποτιμάται· οτιδήποτε αρνητικό ή ό,τι δεν έχει κάνει, μπορεί να έχει εκθετική και ασύμμετρη επίδραση.

Εδώ έρχεται το δεύτερο πρόβλημα της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού.

Οσο και αν αυξάνει τον κατώτατο μισθό, μοιράζει επιδόματα και pass, ενισχύει τις Ενοπλες Δυνάμεις ή παραδίδει έργα υποδομής, έρχεται ένα περιστατικό όπως αυτό το με τον ανενόχλητο μεθυσμένο δολοφόνο με το τιμόνι στα Χανιά ή με το ασανσέρ που γκρεμίστηκε στον Ερυθρό και υπενθυμίζει αυτό, το γνωστό. «Από τύχη ζούμε».

Τα δύο αυτά περιστατικά (για να μην αναφερθούν τα Τέμπη ή τι θα συνέβαινε σε περίπτωση επανάληψης μιας τέτοιας τραγωδίας) φανερώνουν για μία ακόμη φορά υπαρκτά προβλήματα, εν προκειμένω, στις υποδομές του ΕΣΥ και στον τρόπο λειτουργίας της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης. Και υπενθυμίζουν κάτι κρίσιμο. Οτι πολλά έχουν εξαγγελθεί στο διάστημα των τελευταίων ετών και για τα δύο. Και όμως, υπάρχουν περιπτώσεις όπως αυτές, όπου φαίνεται ότι μένουν τόσο πολλά ακόμη να γίνουν, που εν τέλει μεγαλώνουν η απογοήτευση, η δυσπιστία, η απάθεια και η συνεχής αμφισβήτηση.

Ο πολιτικός λήθαργος λόγω της μακροχρόνιας απουσίας αντιπολίτευσης διαμόρφωσε μια αντικειμενική συνθήκη εξασθένησης των αντανακλαστικών της κυβέρνησης. Και αυτό έχει δυνητικά πολιτικές παρενέργειες και επιπτώσεις, πέραν των προφανών.

Εκεί όμως επικάθεται και η διαλυτική επίδραση της κρίσης της προηγούμενης δεκαετίας, στην καθοριστική κοινωνική της έκφανση.

Μπορεί η χώρα να τη γλίτωσε στο οικονομικό πεδίο, όμως το ψυχολογικό-κοινωνικό κόστος ήταν τελικά απροσμέτρητο. Η ήδη προβληματική νοοτροπία της ύστερης Μεταπολίτευσης οδηγήθηκε σε ακόμη βαθύτερη σαπίλα και τώρα εκδηλώνεται, ανάλογα με την περίπτωση, με πολλούς και διάφορους τρόπους, σε ένα περιβάλλον κοινωνικής ζούγκλας.

Αν δει κανείς τον συμβολισμό της πρόσφατης τραγωδίας, η εικόνα έχει ενδιαφέρον. Ο «διακεκριμένος» μεθυσμένος στα Χανιά δεν συλλαμβάνεται και όποιον πάρει ο Χάρος – κυριολεκτικά. Η αστυνομία δεν ασκεί ούτε καν ρόλο τροχονόμου.

Θα πει κάποιος, αυτά στην Κρήτη είναι καθημερινά – και όχι μόνο εκεί. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Θέλεις τύχη ή δεν θέλεις;

Το μόνο σίγουρο είναι πάντως ένα: Ο πρώτος που δεν έχει την πολυτέλεια να αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους είναι ο Πρωθυπουργός. Και η περιγραφή της δουλειάς (του), περιλαμβάνει από τη μία τον γεωστρατηγικό σχεδιασμό και την διεθνή αναβάθμιση της χώρας, αλλά από την άλλη και τη συμπεριφορά της Αστυνομίας, την καλλιέργεια υγιών συμπεριφορών και τη διασφάλιση μιας συνθήκης, ώστε να μην κινδυνεύεις με πολλαπλά κατάγματα στο ασανσέρ ενός από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της χώρας και πολλά ακόμη τέτοια «ασήμαντα».

Το πρόβλημα είναι ότι η μακροχρόνια διακυβέρνηση κάνει τα δεύτερα στοιχεία να βαρύνουν περισσότερο. Ο Μητσοτάκης είναι σε θέση να το γνωρίζει και έχει ακόμη ευκαιρίες να δράσει εγκαίρως. Η απόφασή του να ξηλώσει την Αστυνομική Διεύθυνση Χανίων μετά το τραγικό δυστύχημα το αποδεικνύει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News