Τα επιχειρήματα εκείνων που θεωρούν λάθος την ένταξη-παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη/EE είναι κυρίως τρία:

1) Oτι οι ανεπτυγμένες χώρες που είναι εκτός της Ευρωπαϊκής Ενωσης απο την δεκαετία του ’50 μέχρι σήμερα έχουν κατά μέσον όρο υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης από ό,τι οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης (διαβάστε εδώ)

2) Οτι οι ευρωπαϊκές χώρες που εμειναν εκτός ευρωζώνης έχουν υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης από ό,τι οι χώρες της ευρωζώνης. (διαβάστε εδώ)

3) Οτι οι κορυφαίοι νομπελίστες οικονομολόγοι του κόσμου, ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης θεωρούν τόσο το ευρώ αντιαναπτυξιακό όσο και την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη καταστροφική για την χώρα – κορυφαίοι οικονομολόγοι όπως οι Μίλτον Φρίντμαν, Τζορτζ Στίγκλιτζ, Αμάρτια Σεν, Μάρτιν Φελντστάιν, Πολ Κρούγκμαν, Γκάρι Μπέκερ κ.α.

Σε μια λογική χώρα αυτά τα επιχειρήματα θα είχαν προ καιρού κλείσει την συζήτηση. Οχι ομως στην Ελλάδα. Εδω η συζήτηση κυριαρχείται είτε απο μεταφυσικά επιχειρήματα («Η Ευρώπη είναι το σπίτι μας») είτε απο αμφίβολης ποιότητας «γεωστρατηγικά» επιχειρήματα: «Αν δεν είμαστε στην Ευρώπη οι Εσκιμώοι θα μας είχαν πάρει το Κολωνάκι».

Ενα εξίσου κεντρικό επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι οπαδοί της ευρωζώνης είναι το επιχείρημα της Ιρλανδίας. Σύμφωνα με αυτούς η Ιρλανδία αποδεικνύει περίτρανα ότι υπάρχει ζωή εντός της ευρωζώνης άρα και προοπτικές για την Ελλάδα. Η Ιρλανδία παλαιότερα μαστιζότα -όπως και η Ελλάδα σήμερα- από ανεργία και μαζική μετανάστευση των νέων. Αν λοιπόν κατάφερε να ξεφύγει απ’ αυτήν την καταθλιπτική κατάσταση εντός της ευρωζώνης γιατί να μην τα καταφέρει και η Ελλάδα;

Φυσικά το επιχείρημα της Ιρλανδίας δεν καταρρίπτει τα επιχειρήματα των αρνητών της ευρωζώνης που βασίζονται στον μέσο όρο επιδόσεων και όχι στις ιδιατερότητες μιας περίπτωσης.

Αλλα ακόμα και αν επικεντρωθουμε στην περίπτωση της Ιρλανδίας είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν η επιτυχία της χώρας οφείλεται στο ότι η χώρα ακολούθησε τις οδηγίες των Βρυξελλών ή αν αντιθέτως οφείλεται στο ότι τις έγραψε στα παλαιά της υποδήματα.

Διότι αν ισχύει το δεύτερο, τότε φυσικά η Ιρλανδία δεν αποτελεί παράδειγμα της επιτυχίας της ευρωζώνης – το αντίθετο!

Τι θέλω να πω; Αν ένας φυλακισμένος γίνει πάμπλουτος σε μια φυλακή διακινώντας παράνομα τσιγάρα, κανείς λογικός ανθρωπος δεν θα βγάλει το συμπέρασμα ότι η φυλακή είναι το καλύτερο μέρος για την ανάπτυξη επιχειρηματικών δραστηριοτήτων! Κανείς πατέρας δεν θα πει στον γιο του «κάνε κανένα έγκλημα για να σε βάλουν φυλακή και να γίνεις παμπλουτος». Αντίθετα αυτό που θα πουν είναι ότι ο φυλακισμένος που διακινούσε παράνομα τσιγάρα στην φυλακή, έγινε πάμπλουτος επειδή ακριβώς δεν ακολούθησε τους κανόνες και τους κανονισμούς της φυλακής.

Η Ιρλανδία πέτυχε επειδή ακριβώς έγραψε στα παλαιά της υποδήματα τους γερμανογαλλικους κανόνες της «φυλακής» (ευρωζώνης) σχετικά με τους φόρους στις επιχειρήσεις. Η χώρα αυτή βάσισε την ανάπτυξη της στις ξένες επενδύσεις προσφέροντας ιδανικές συνθήκες για τη λειτουργία των επιχειρήσεων. Αυτό σήμαινε πάνω απ’ όλα χαμηλό φόρο επιχειρήσεων και αλλα φορολογικά προνόμια. Ετσι επέβαλλε 12,5% ως φόρο επιχειρήσεων έναντι 30%-36% που επέβαλλαν η Γαλία και Γερμανία.

Αυτά τα μέτρα είχαν ως αποτέλεσμα συγκριτικά υψηλότερους ρυθμους ανάπτυξης που επέτρεψαν στην χώρα να ανεβάσει το κατά κεφαλή εισόδημά της πολύ πάνω από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Στην πολιτική της αυτή η Ιρλανδία αντιμετώπισε ευθης εξ αρχής τη λυσσώδη αντίδραση των αφεντικών της ευρωζώνης, δηλαδή της Γαλλίας και της Γερμανίας, που άσκησαν κάθε πίεση στην Ιρλανδία, όταν μπήκε στο μνημόνιο, για να αυξήσει τον φορολογικό συντελεστή επί των επιχειρηματικών κερδών, ώστε να πλησιάσει τους δικούς τους.

Ομως σε αντίθεση με την ελληνική κυβέρνηση η οποία υπερθεμάτισε στην επιβολή των φορομπηχτικών μέτρων, η ιρλανδική κυβέρνηση δεν ενέδωσε στις πιέσεις.

Αντίθετα, υπεραμύνθηκε του συγκριτικού πλεονεκτήματος που της παρείχαν οι χαμηλοί φορολογικοί συντελεστές. Ομως δυστυχώς η συμπαθής αυτή χώρα δεν γνώριζε με ποιους είχε να κάνει και ότι οι τραμπούκοι των Βρυξελών δεν θα δίσταζαν ακόμα και να υπονομεύσουν την οικονομική ανάπτυξη της χώρας προκειμένου να ικανοποιήσουν τους φορομπηχτικούς τους στόχους.

Κι όμως. Ετσι την περασμένη εβδομάδα η λεγόμενη «Επιτροπή Ανταγωνισμού» της Κομισιόν ανακοίνωσε ότι απαιτεί η Apple να πληρώσει αναδρομικούς φόρους ύψους 13 δισ. ευρώ στην Ιρλανδία.

Οπως ήταν φυσικό, τόσο η Apple όσο και η ιρλανδική κυβέρνηση αρνήθηκαν να το πράξουν, λέγοντας ότι θα εφεσιβάλλουν την απόφαση. Ταυτόχρονα η ιρλανδική κυβέρνση υπεραμύνθηκε του δικαιώματος της κάθε χώρας να καθορίζει τους δικούς της φορολογικούς συντελεστές.

Τα αφεντικά της ευρωζώνης υποστηρίζουν ότι η ευρωζώνη δεν μπορεί να λειτουργήσει αν δεν υπάρχει ένα κοινό πλαίσιο θεσμών που να περιλαμβάνει τους κτηνώδεις φορολογικούς συντελεστες της Γαλλίας και Γερμανίας.

Εχουν απόλυτο δίκιο. Γι’ αυτό ακριβώς η επιτυχία της Ιρλανδίας δεν σηματοδοτεί την επιτυχία της ευρωζώνης αλλα την απόλυτη αποτυχία της.

Οπως ακριβως το παράδειγμα του παμπλουτου φυλακισμένου δεν σηματοδοτεί την επιτυχία της φυλακής ως κοιτίδα επιχειρηματικών δραστηριοτήτων αλλα την απόλυτη αποτυχία της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News