Οι εν ενεργεία αποτυχημένοι πολιτικοί έχουν πάντα να κάνουν μια ύστατη αλλά χρήσιμη για τον τόπο τους κίνηση. Κάτι σαν την τελευταία σφαίρα σε μια χαμένη μάχη. Να παραιτηθούν. Αν εδώ ήταν Ιαπωνία, ο κ. Τσίπρας αφού θα χαιρετούσε τους συντρόφους του το βράδυ της Κυριακής, κλείνοντας από μέσα την πόρτα του γραφείου του μόνος θα έκανε ό,τι έχουμε διαβάσει ότι έκαναν οι σαμουράι μετά την ήττα. Αν ήταν στην Αρχαία Ελλάδα, θα αυτοεξοριζόταν στη Χαλκιδική, στη Μυτιλήνη ή έστω, με τα σημερινά δεδομένα, στην Αίγινα. Βέβαια τα παιδιά τότε δεν θα μπορούν να πηγαίνουν στη Σχολή Χιλλ…

Ο Αλέξης Τσίπρας έζησε στην πολιτική ακριβώς όπως ένας ροκ σταρ. Μια ζωή έντονη αλλά σύντομη. Και κατά τη γνώμη μου, πήρε περισσότερα από όσα έδωσε. Βέβαια κρίνοντας από το πώς χρησιμοποίησε τις εμπειρίες του από τις χιλιάδες χιλιομέτρων που είχε διανύσει ταξιδεύοντας τα τελευταία δυο χρόνια στον κόσμο, θα έλεγα πως πήγαν τζάμπα τα ναύλα, τα ξενοδοχεία, τα καύσιμα, το τεράστιο αποτύπωμα του διοξειδίου του άνθρακα που άφησαν όλα αυτά.

Οι ήττες ήλθαν τους τελευταίους μήνες η μια μετά την άλλη. Και έξω αλλά και μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Αναρωτιέμαι ποια ομάδα θα άντεχε να στέλνει συνέχεια στους εκτός έδρας αγώνες τον ίδιο προπονητή, που κάθε φορά επιστρέφει έχοντας φάει όλο και περισσότερα γκολ. Μετά τον Ρανιέρι της Εθνικής αποκτήσαμε και τον Ρανιέρι της πολιτικής. Αλλά και εντός έδρας είναι η αλήθεια δεν τα πήγε και καλύτερα. Για παράδειγμα, για εμένα μια σημαντική ήττα που για ευνόητους λόγους έμεινε ασχολίαστη από αρκετούς δημοσιογράφους, ήταν όταν ζήτησε υπουργοί και αξιωματούχοι του κόμματος να φέρουν από το εξωτερικό τα χρήματά τους. Και δεν τον άκουσε κανείς. Όλοι έπιναν νερό στο όνομά του αλλά για τα λεφτά τους τον είχαν γραμμένο. Ενώ συνέχισαν να διορίζουν μέχρι και χθες ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπάει αρκεί να ήταν δικό τους. Ανιψιούς, συζύγους, παλιές και καινούριες γκόμενες. Επίσης δεν κατάλαβα γιατί όταν είχε την ευκαιρία, πριν το μαύρο Σαββατοκύριακο των Τραπεζών, δεν έβαλε βέτο στη συνάντηση των πρωθυπουργών για να τα σταματήσει όλα, μέχρι να λυθεί και το θέμα της Ελλάδας, έστω και έτσι εκβιαστικά. Φρενάροντας τις αποφάσεις για την έγκριση δαπανών της Ε.Ε. προς τις πολεμικές βιομηχανίες της Ευρώπης, κάτι που έκαιγε τους δανειστές μας.

«Θέλουν να φάνε το κεφάλι του Τσίπρα» κραύγαζε ο ογκόλιθος της πολιτικής μας ζωής κ. Στρατούλης, πριν λίγες ημέρες στο ραδιόφωνο που τον άκουγα. Θα ήθελα να του πω, αν ήμουν κοντά, ότι δεν με ενδιαφέρει καν και αν ακόμη είναι έτσι τα πράγματα. Στη μάχη, δεν κάθονται αξιωματικοί και στρατιώτες γύρω από τον αρχηγό για να έχουν το νου τους μην του φάει ο εχθρός το κεφάλι. Σημασία έχει η επιβίωση. Αν είναι δυνατόν και η νίκη. Άλλωστε η μάχη αναδεικνύει και τον επόμενο αρχηγό. Και εκεί ακριβώς θα ήθελα να καταλήξω. Δεν είναι ότι βρήκα τώρα την ευκαιρία να χτυπήσω πεσμένο δέντρο (διότι όποιος θα είχε την υπομονή να ψάξει, εντελώς ανεπίκαιρα, πριν ένα χρόνο τουλάχιστον, είχα γράψει ότι δεν είναι ο κατάλληλος για αρχηγός και για τις δοκιμασίες που έρχονται). Είναι ότι τη Δευτέρα δεν θα πρέπει πλέον να είναι αυτός που θα μας εκπροσωπήσει στην όποια συνάντηση με τον αντίπαλο. Εννοείται πως δεν θα ήθελα με κανέναν τρόπο να ξαναεμφανιστούν οι αποτυχημένοι του παρελθόντος αλλά και του παρόντος. Όχι άλλους Σαμαράδες, Γεωργιάδηδες, Γιωργάκηδες, Κωστάκηδες, Σημίτηδες και κολλητούς του κ. Σουλτς, όχι κυβερνήσεις Παπαδήμων και άλλων που βγήκαν ξαφνικά από τη ναφθαλίνη. Θα έπρεπε κάποιοι άνθρωποι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας καταλάβει τι ερείπια έχει δημιουργήσει ήδη η πρωθυπουργία Τσίπρα, να γίνουν αρκετά πειστικοί όσο και πιεστικοί, ώστε αφού μαζέψει και τους δικούς του εξ ίσου αποτυχημένους «Χρύσανθους» και «Σταμάτηδες» να τον αποστρατεύσουν. Μέσα στο βράδυ της Κυριακής το αργότερο. Οποιοδήποτε και αν είναι το αποτέλεσμα αυτού του ψευδεπίγραφου δημοψηφίσματος. Που γίνεται, ως ύστατη πονηριά ενός φιλόδοξου νεόκοπου πολιτικάντη για να πέσει το αμάρτημα της τελειωτικής καταστροφής της χώρας στις πλάτες όσων έχουν φταίξει λιγότερο από όλους. Δραγασάκηδες, Παπαδημούληδες, Σταθάκηδες, Τσακαλώτοι, Ξυδάκηδες και οι λοιποί εκεί μέσα, μόλις πριν πέντε μήνες οι άνθρωποι στις υποβαθμισμένες συνοικίες, σας έλεγαν «μη μας προδώσετε». Βγείτε λοιπόν τώρα να δείτε σε ποια κατάσταση τους φέρατε και αυτούς και τους άλλους που ίσως δεν σας ψήφισαν και κάντε κάτι άμεσα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News