Εντάξει, όταν το έλεγε ο Λεβέντης κανένας δεν το έπαιρνε στα σοβαρά. Τώρα το επανέλαβε και ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος, πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, βουλευτής Επικρατείας και, κυρίως, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης: «Κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης με πρόσωπα κοινής αποδοχής και χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα πρωθυπουργό».

Για ποιο λόγο το έκανε; Η Φώφη πήρε τις αποστάσεις της, αναφερόμενη σε κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης, αλλά έπειτα από εκλογές. Όμως ο Θεοχαρόπουλος δεν ζήτησε εκλογές. Εντάξει, εδώ ο καθένας μπορεί να υποθέσει αυτό που θέλει. Από πολιτική γκάφα μέχρι διάθεση για άνοιγμα προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, αν μη τι άλλο, στην Κουμουνδούρου μπορούν να πάρουν αυτήν την πρόταση και να την κάνουν βούτυρο, να απολαύσουν καλύτερα τα ζεστά μπριός της εξουσίας. Δεν προβλέπει, βέβαια, την παραμονή του Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία, αλλά, μεταξύ μας, αυτό είναι κάτι που δεν θα ενοχλούσε και τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρό του. Κάποιος άλλος θα έβγαινε μπροστά για να κάνει τη δύσκολη και τη βρόμικη δουλειά, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θα παρέμενε κορμός της κυβέρνησης και κύριος ρυθμιστής της πολιτικής της.

Ναι, αλλά πού ακριβώς είναι το πρόβλημα σε αυτό; Μα, στη δυσαρμονία των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών. Αν αυτή τη στιγμή σχηματιστεί οικουμενική κυβέρνηση, η σύνθεσή της δεν θα διέθετε αντικειμενική κοινωνική αναφορά. Θα είχε ως κεντρικό κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, όμως, θα υστερούσε στην κοινωνία. Και ταυτοχρόνως θα έδινε δεύτερο ρόλο στη Νέα Δημοκρατία, η οποία αυτή τη στιγμή διατηρεί ηγεμονικό δημοσκοπικό προβάδισμα. Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να λειτουργήσει αυτό το σχήμα; Και πώς η κοινωνία θα αποδεχόταν μία κυβέρνηση η οποία δεν εκφράζει τους συσχετισμούς της;

Κάπου εδώ μπαίνει στην άκρη και ο Θεοχαρόπουλος και βγαίνει μπροστά ο Τσίπρας που, ακόμα και σήμερα, έχει την ευκαιρία να γυρίσει το χαρτί της Ιστορίας και να καταγραφεί ως ο ηγέτης που επέλεξε τη σύνεση έναντι της εξουσίας. Ο Τσίπρας θα μπορούσε να καλέσει τα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου σε μία συμφωνία αρχής: εκλογές και μετά σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής συνεννόησης. Και αν ήθελε να πετάξει τη μπάλα στην άλλη πλευρά, θα έθετε ως όρο την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τρίτο πρόσωπο, κοινής αποδοχής. Θα δεχόταν κάτι τέτοιο ο Μητσοτάκης;

Αυτά είναι σενάρια που εξαντλούνται το πολύ στο καφενείο της Βουλής, δεν πλησιάζουν καν την αίθουσα της ολομέλειας. Ακόμα και σε αυτές τις στιγμές που ζούμε, η εξουσία είναι ένα πιάτο που θέλεις να το μοιράζεσαι με όσο το δυνατόν λιγότερους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News