Υπήρχαν πολλοί που ήξεραν κάτι παραπάνω και θεωρούσαν δεδομένη τη φιλία Ιερώνυμου – Τσίπρα. Ακόμα και πριν εκλεγεί, ήταν φανερές οι διαθέσεις του Πρωθυπουργού απέναντι στην Εκκλησία. Μόνο ο Νίκος Φίλης δεν είχε καταλάβει τίποτα. Γιατί άλλο είναι η θρησκεία με την φιλοσοφία της και άλλο η Εκκλησία με την πολιτική της. Γι’ αυτό πήρε και την «άδεια» να πάει λίγο στο βουνό, να ηρεμήσει και να βρεθεί σε μία καλύτερη γωνία επαφής με τον Κύριο…

Οπως ήταν αναμενόμενο, στα δύο χρόνια διακυβέρνησης, δεν βρήκαμε χρόνο να μιλήσουμε ούτε για διαχωρισμό Πολιτείας – Εκκλησίας ούτε και να προασπίσουμε την πολιτική του κοσμικού κράτους στην Εκπαίδευση. Αλλά ούτε και να προχωρήσουμε σε ελέγχους της εκκλησιαστικής περιουσίας, όπως είχαμε υποσχεθεί στην πρώιμη συριζαϊκή εποχή. Τότε που οι σύντροφοι των συνιστωσών κράδαιναν σφυροδρέπανα πάνω από τα κεφάλια παπάδων και τσιφλικάδων.

Προϊόντος όμως του χρόνου, βλέπω ότι εκείνο που μένει είναι η παραδοσιακή συμπόνια της Εκκλησίας απέναντι στην τραγικότητα των πολιτικών. Είναι το γνωστό και διαχρονικό μοτίβο του μεγάλου πνευματικού «Ποιμένα» που κατανοεί τα πάθη του ατελούς κοσμικού ηγέτη. Αυτού που οι δυσκολίες της πολιτικής τον ωθούν στις περιπέτειες και «πάσχων» όπως είναι, προσφεύγει ηττημένος -που αλλού;- στον «Πατέρα» του για να απαλύνει τον πόνο, δια μέσου της ταπείνωσης…

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έκλεισε την πρόσφατη συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα», με την φράση: «Εγώ λυπάμαι τον Τσίπρα και λέω λυπάμαι για όλα αυτά που τραβάει. Λένε ότι αυτός ο παπάς σήμερα έπεσε στα βάτα, ξέρετε τι είναι τα βάτα; Ετσι έπεσε ο Τσίπρας, έχει διάθεση, θέλει, αλλά…».

Ε, λογικό είναι να τον λυπάται, αφού είναι ο μεγαλόψυχος νικητής και ο άλλος ο ηττημένος. Συνήθως, έτσι γίνεται μετά την έκβαση μιας –τύποις μόνο– «σύγκρουσης». Αλλά το εκπληκτικό με την Εκκλησία είναι το πώς καταφέρνει, από το 313 μ.Χ. (Διάταγμα Μεδιολάνων) έως σήμερα να «ίπταται των συνθηκών» και να χαρίζει το έλεος στους πολιτικούς. Να είναι η λάμψη της θεϊκής προστασίας, η πνευματική βασιλεία των ουρανών, η απομάκρυνση από τα εγκόσμια ή μήπως η «δαιμόνια» και παραδειγματική διπλωματική της τακτική έναντι των εξουσιών;

Παίρνοντας αποστάσεις από την τελευταία εκδοχή, οφείλω βέβαια, να παραθέσω τις απόψεις κάποιων που λένε ότι η προαιώνια κυριαρχία της οφείλεται ακριβώς σε αυτή της την ικανότητα: στο ότι έχει την ευχέρεια να εκδηλώνει απλόχερα τον οίκτο της για τους κοσμικούς ηγέτες! Αφού, λένε, πρώτα εξασκήσει όλη την «διπλωματική» της διήθηση στους ανυπεράσπιστους της πολιτικής, στη συνέχεια, «κατανοεί» όσους επιβίωσαν και τους συμπονεί…

Υποθέτω λοιπόν, ότι ο Αρχιεπίσκοπος λυπάται για τα «δεινά» του, τον Πρωθυπουργό μεταφέροντας σε όλους το πνεύμα των ημερών. Και ως άλλος σύγχρονος «Αρχιερέας» παρακολουθεί δακρυσμένος –εν κρυπτώ– τον «Ιησού» να ανηφορίζει τον Γολγοθά πριν από την σταύρωση. Αναμένοντας την αποκαθήλωση, προκειμένου να ασχοληθεί με τον επόμενο «τραγικό νυμφίο» που θα πέσει στα χέρια του…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News