Υπάρχει λοιπόν ένας εργένης που απολαμβάνει την ελευθερία του, τα ξενύχτια του, τις εκδρομές του, την ποικιλία της ζωής, και είναι πολύ ευχαριστημένος από τον εαυτό του. Κάποτε ερωτεύεται μια γυναίκα, την παντρεύεται, ανοίγουν σπιτικό και κάνουν 4-5 παιδιά. Κάποια στιγμή τα χάνει όλα. Εσείς τι νομίζετε, μπορεί αυτός ο άνθρωπος να πει «δεν πειράζει, και πριν ωραίος ήμουνα, μια χαρά περνούσα και μόνος μου, μεγαλουργούσα»; Αυτή είναι η αναλογία που βρίσκω εγώ σε αυτήν την συζήτηση που θεωρεί ότι η επιστροφή στη δραχμή μπορεί να σημαίνει επιστροφή στη ζωή που είχαμε πριν από το ευρώ, χωρίς δηλαδή τη δυστυχία της απώλειας.

Ο Νίκος Ξυδάκης λέει κάτι που φαίνεται καταρχάς εύλογο – γιατί να μην αρχίσουμε να συζητούμε στη Βουλή, στην κοινωνία, στα πάνελ, για μια τέτοια προοπτική; Στη χώρα μας έχουμε ούτως ή άλλως μια λατρεία διαλόγου για οτιδήποτε, επομένως γιατί να μην τον κάνουμε και αυτόν. Μα απλούστατα γιατί θα δημιουργήσει η ίδια η συζήτηση τεράστιο γεγονός με απρόβλεπτες συνέπειες. Οταν επισήμως οι πολιτικοί συζητούν για ενδεχόμενο δραχμής, έστω και με τρόπο θεωρητικό και ύφος απευκταίου, το ενδεχόμενο γίνεται αυτομάτως προοπτική και η συμπεριφορά όλων προσαρμόζεται σε αυτή. Τα στρώματα θα γεμίσουν με καινούργια χρήματα, οι άνθρωποι θα γίνουν ακόμα πιο επιφυλακτικοί στην κατανάλωση, η κίνηση της αγοράς θα επιδεινωθεί, οι επενδυτές θα αποθαρρυνθούν ακόμα περισσότερο και φυσικά, όπως συνέβη ήδη, οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων θα εκτοξευθούν. Και να μην γίνει η δραχμή αυτοεκπληρούμενη προφητεία, θα γίνει ο φόβος της.

Εγώ έχω να ρωτήσω κάτι άλλο τον Νίκο Ξυδάκη. Γιατί να μην ανοίξει η συζήτηση για το ενδεχόμενο να δεχτούμε πυρηνική επίθεση; Εχουμε κανένα ταμπού με το θέμα; Στον πλανήτη υπάρχουν παρανοϊκοί ηγέτες που κρατούν στα χέρια τους βαλιτσάκια που έχουν μπουτόν εκτόξευσης πυραύλων με πυρηνική γόμωση. Οι παρανοϊκοί είναι απρόβλεπτοι, άρα κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι σε αυτή τη ζωή κάποτε θα στοχοποιηθεί η χώρα μας. Μία υπεύθυνη ηγεσία λοιπόν θα πρέπει να ανοίξει έναν δημόσιο διάλογο για το πώς θα συμπεριφερθούμε σε  αυτήν την περίπτωση. Η Βουλή θα πρέπει να ασχοληθεί εκτενώς με το θέμα, οι υπηρεσίες του κράτους θα πρέπει να εκπονήσουν σχέδιο δημιουργίας αντιπυρηνικών hot spots για όλον τον πληθυσμό, οι αρμόδιοι επιστήμονες θα μας αναλύσουν ψύχραιμα τις φρικτές επιπτώσεις του πυρηνικού ολέθρου στη ζωή και την υγεία μας, ο δε λαός θα πρέπει να εκπαιδευτεί με πρόγραμμα συστηματικής ενημέρωσης από τα Μέσα για το σχέδιο μαζικής συντεταγμένης αντίδρασης τη στιγμή της επίθεσης. Ποιος λαός; Ο λαός στο μεταξύ θα έχει παραλύσει από τον πανικό και η κοινωνία θα έχει αποδιοργανωθεί, γιατί όταν η ηγεσία ενός κράτους μιλάει φόρα παρτίδα για ενδεχόμενο πυρηνικής επίθεσης ο κόσμος το έχει προεξοφλήσει ως αναπόφευκτη προοπτική. Αυτή είναι η φύση του ανθρώπου.

Για αυτό δεν υπάρχουν αθώες και ακίνδυνες συζητήσεις. Ολοι γνωρίζουμε ότι το ενδεχόμενο πυρηνικού πολέμου είναι πολύ μικρότερο από εκείνο της εξόδου από την Ευρωζώνη, επομένως ο πανικός για ένα πιο ρεαλιστικό ενδεχόμενο σαν αυτό της δραχμής είναι πιο εξασφαλισμένος. Και μπορούμε να λέμε ότι δεν φοβόμαστε την επιστροφή στη δραχμή γιατί μεγαλουργήσαμε με τη δραχμή όσο μπορούμε να λέμε δεν μας τρομάζει ο πυρηνικός πόλεμος γιατί η Ελλάδα στους πολέμους έχει μεγαλουργήσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News