Είχα αποφασίσει να μη γράψω ούτε μία γραμμή για την μαύρη επέτειο των δύο χρόνων από τη δολοφονία του Αλέξη από τις σφαίρες αστυνομικού. Όχι προς ένδειξη ασέβειας και αδιαφορίας για αυτό το τραγικό γεγονός. Αλλά ως μία σιωπηρή διαμαρτυρία του εαυτού μου, δηλωτικής της επίμονης άρνησής μου να γίνω συμμέτοχος σε ένα ατέρμονο μελοδραματικό πανηγύρι που στήθηκε πάνω από το πτώμα του πιτσιρικά.

Τα όσα επακολούθησαν τότε ήταν απτά δείγματα πολίτικου, ηθικού, κοινωνικού και πολιτισμικού κανιβαλισμού που σκηνοθετήθηκε, χορογραφήθηκε και παίχτηκε στη χώρα μας. Δεν ήταν φόρος τιμής στη μνήμη του νεκρού, αλλά ξεδιάντροπη παραχάραξη και στυγνή καπήλευσή της από κάποιους άλλους «δράστες» – όχι τον Κορκονέα αυτή τη φορά- που από τη μία ξεσπούσαν κατά της αστυνομικής βίας και από την άλλη καταστούσαν τη βία και τον τρόμο κυρίαρχα σε μία ολόκληρη κοινωνία. Και ως γνωστόν όταν μία κοινωνία επαναστατεί, το κάνει για να επαναφέρει αρχές και αξίες δημοκρατίας και ελευθερίας σε έναν τόπο. “Επανάσταση” δημοκρατίας και ελευθερίας δε γίνεται με όρους τρομοκράτησης του κοινωνικού συνόλου.

Η δολοφονία του Αλέξη αντί να γίνει πραγματικό σύμβολο αφύπνισής μας, κατέληξε να σηματοδοτεί χρονικά την περίοδο εκείνη κατά την οποία οι λέξεις, οι πράξεις και οι συνδηλώσεις τους έχασαν το πραγματικό νόημά τους. Μίλησαν κάποιοι για τα νέα Δεκεμβριανά. Άλλοι για το θυμό και την οργή της νεολαίας που ξεχύθηκε στους δρόμους. Άλλοι πάλι είπαν ότι το Δεκέμβρη του 2008 με αφορμή τον Αλέξη, η κοινωνία ξύπνησε από το λήθαργο. Ειλικρινά θα ήθελα να ήταν έτσι τα πράγματα. Στην Ελλάδα όμως μας αρέσει όχι μόνο να καλλιεργούμε μύθους, αλλά και να τους πιστεύουμε. Να πείθουμε εαυτούς και αλλήλους για μια «επανάσταση» που στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ. Και αυτό γιατί:

Πρώτον: Ολες οι επαναστάσεις διαχρονικά στην ιστορία ξεκίνησαν για κάποιο λόγο. Συνήθως για την ανατροπή ενός καθεστώτος ή μιας κοινωνικής πραγματικότητας. Είχαν έναν ιδεολογικό σκελετό, ξεκάθαρα κίνητρα και συγκεκριμένα αποτελέσματα. Είναι αντιληπτό πόσο πολύ πουλάει να μιλούν κάποιοι για την εξέγερση μίας καταπιεσμένης νεολαίας. Πλην όμως ας μη ξεχνάμε ότι αυτή η καταπιεσμένη νεολαία είναι η ίδια που σήμερα βλέπει να περνούν από μπροστά της μέτρα που τη μεταλλάσσουν από γενιά των εφτακοσίων σε γενιά των πεντακοσίων και τετρακοσίων ευρώ, την οδηγούν στον εργασιακό Μεσαίωνα και της πετσοκόβουν το μέλλον της. Κι όμως κανείς δεν αντιδρά. Κοινώς, δεν ανοίγει μύτη. Και αν τότε χάθηκε η ζωή ενός παιδιού από την αστυνομική αυθαιρεσία, σήμερα κινδυνεύουν να χαθούν δεκάδες χιλιάδες ζωές νέων παιδιών από τη σκληρές οικονομικές, κοινωνικές και εργασιακές αυθαιρεσίες που γίνονται εις βάρος του δικού τους αύριο. Ούτε ένα δείγμα, έστω ένα μήνυμα αντίστασης και αντίδρασης της νεολαίας σε όλα αυτά. Αν το 2008 υφίσταντο λόγοι πραγματικής επανάστασης, αυτοί δεν θα είχαν σίγουρα ημερομηνία λήξεως. Και δε θα ήταν αλά καρτ. Η ιδεολογία που κινεί και εξωθεί μία κοινωνία στην πραγματική επανάσταση είναι διαρκής. Αν τότε, δηλαδή, η νεολαία ήταν καταπιεσμένη, σήμερα να υποθέσουμε ότι ο λόγος που δεν αντιδρά είναι γιατί το ΔΝΤ τη βοήθησε να ξεπεράσει την κατάθλιψή της; Λίγο οξύμωρο μου ακούγεται αυτό.

Δεύτερον: Όπως η ιδεολογία έτσι, επίσης, και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο ανθρώπινα ανάλογα με τον άνθρωπο για τον οποίον μιλάμε. Ο Αλέξης που δολοφονήθηκε από αστυνομικό ήταν Έλληνας. Δεν ήταν όμως Έλληνας και ο 25χρονος που σχεδόν ένα χρόνο μετά σκοτώθηκε επίσης από σφαίρα αστυνομικού στο Βύρωνα. Τον Γρηγορόπουλο θα τον θυμούνται όλοι. Το Nikollas Todi ελάχιστοι πλην της οικογένειάς του, παρότι θύμα κι αυτός ανευθυνότητας και ανικανότητας των αστυνομικών αρχών. Η δική του ατυχία όμως ήταν διπλή. Γι αυτόν η κατά τ’ άλλα ευαίσθητη κοινωνία μας σε ζητήματα αστυνομικής αυθαιρεσίας και ανθρώπινης ζωής, δεν έριξε ούτε δάκρυ. Να υποθέσουμε ότι στις κομματικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ δεν περίσσεψε ούτε ένα κεράκι να ανάψουν από τα τόσα που άναβαν πίσω από τις αφίσες του Ανδρέα Παπανδρέου στη μνήμη του μικρού Αλέξη εκείνον το Δεκέμβρη; Ο Nikollas ήταν Αλβανός και ίσως έτσι εξηγείται γιατί το όνομά του θα μείνει για πάντα στο περιθώριο της συλλογικής μας λήθης. Η ιστορία η ίδια και η μετέπειτα στάση μας απέναντί της είναι αυτή που αποφασίζει πότε μία «επανάσταση» είναι αληθινή. Και όχι ιδεολογικά κάλπικη και υποκριτική.

Τρίτον: Όταν μία πραγματική επανάσταση ξεκινάει, οργανώνεται και εκφράζεται από το πάθος της κοινωνίας και τη συλλογική της συμμετοχή, τότε η ίδια η κοινωνία δεν αφήνει ούτε ένα περιθώριο για κομματικές τυχοδιωκτικού τύπου εκμεταλλεύσεις. Το Δεκέμβρη του 2008 ζήσαμε στο έπακρον την κομματική σπέκουλα εκμετάλλευσης αυτού του γεγονότος, ειδικά από τα κόμματα της αριστεράς. Φθηνές επαναστατικές κορώνες που βρήκαν χώρο και χρόνο να εκφραστούν μυριζόμενες ότι το παιχνίδι αυτό προσφέρεται για πολιτικές εντυπώσεις. Η μνήμη του Αλέξη δεν κηλιδώθηκε μόνο από τις διάφορες μορφές αναρχοαυτόνομης βίας που βρήκαν πρόσφορο έδαφος στην ανικανότητα της τότε πολιτικής ηγεσίας να προστατεύσει το κοινωνικό σύνολο απέναντι σε ακραίες συμπεριφορές τρομοκράτησής του. Σε αυτό το σκηνικό προστέθηκε η πιο πρόστυχη μορφή κομματικής εκμετάλλευσης που έχει υπάρξει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας.

Το έχω ξαναγράψει. Χειρότερη μορφή χρεοκοπίας μας από την οικονομική είναι η χρεοκοπία του ίδιου μας του εαυτού. Χρεοκόπησε κι αυτός μαζί με τη χώρα γιατί ουδέποτε τον βάλαμε σε διαδικασία να αποτινάξει από πάνω τους τις αυταπάτες, που του καλλιεργήσαμε και με τις οποίες τον σκεπάσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Μπορεί να ακούγεται αιρετικό και κυνικό όμως ο Δεκέμβρης του 2008 θα έπρεπε να σηματοδοτεί κάτι αν πραγματικά είχε σταθεί ορόσημο για να αλλάξει κάτι. Και να μη μας αποκαλεί μετά από χρόνια η ιστορία «γιαλαντζί επαναστάτες»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News