Στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού δεν λείπουν οι μεγάλες στιγμές. Το 1896, όταν ο Σπύρος Λούης έγινε ο πρώτος Ολυμπιονίκης, κατεγράφη η πρώτη ατομική επιτυχία. Το 2004, όταν η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου κατέκτησε το ευρωπαϊκό κύπελλο, η τελευταία μεγάλη, η μεγαλύτερη, επιτυχία σε συλλογικό επίπεδο. Όμως, αυτή που «γιορτάζουμε» σήμερα ήταν η πρώτη και μεγαλύτερη.

Δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια, έχουν ειπωθεί όλα στα χρόνια που μεσολάβησαν. Ομως, η «επέτειος» των 30 χρόνων δικαιολογεί μερικές σκέψεις. Τα πιτσιρίκια που έζησαν το «έπος του ‘87» είναι σήμερα μεσήλικες. Οι νέοι, που έτρεχαν στο ΣΕΦ και μετά για πανηγύρια στην Ομόνοια, είναι στα πρώτα και στα δεύτερα –ηντα. Εχει εξηνταρίσει ο Γκάλης, πλησιάζει ο Γιαννάκης, ας αφήσουμε τ’ άλλα παιδιά.

Τι έκαναν τότε όλα αυτά τα παιδιά, που έχουν πλημμυρίσει αυτές τις μέρες τις οθόνες μας, ασπρομάλληδες, γκριζομάλληδες, με λίγα (ή χωρίς) μαλλιά; Εφτιαξαν τη μεγαλύτερη συλλογική επιτυχία στον ελληνικό αθλητισμό:

– Από αυτές που βγάζουν μαζικά τον κόσμο στο δρόμο. Ηταν η πρώτη σε τέτοια έκταση.

– Η πρώτη σε επίπεδο εθνικής ομάδας. Ακολούθησε το 2004, αλλά…

-Το 2004 δεν είχε συνέχεια, το ελληνικό ποδόσφαιρο βρίσκεται στη χειρότερη στιγμή του. Αντίθετα…

– Το 1987 είχε συνέχεια. Το ελληνικό μπάσκετ απογειώθηκε από τότε: η εθνική ομάδα ξαναπήρε ευρωπαϊκό(2005), έφτασε στη δεύτερη θέση του παγκόσμιου μπάσκετ(2006) και μάλιστα νικώντας την αμερικανική ντριμ τιμ, για πρώτη φορά στην ιστορία. Δύο ελληνικές ομάδες(Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός), στα βήματα της εθνικής ομαδας, κατέκτησαν έκτοτε επανειλημμένα το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα συλλόγων. Το 1987 γέννησε πολλούς καρπούς.

Ομως, πέρα από τις αδιαμφισβήτητες αυτές επιτυχίες, η μεγαλύτερη προσφορά των «παιδιών του ‘87» ήταν άλλη: στις αλάνες και στα γήπεδα με τις μπασκέτες βγήκαν χιλιάδες πιτσιρίκια, σπρωγμένα από τα μαγικά του Γκάλη, τη θέληση και το πείσμα του Γιαννάκη, τα καρφώματα του Φασούλα και το παράδειγμα όλων των άλλων.

Χωρίς μεγάλη υπερβολή, η ουσία αυτού που έγινε το 1987, μπορεί να συμπυκνωθεί στην εμβληματική φράση-προτροπή του Καζαντζάκη: «Φτάσε όπου (δεν) μπορείς, παιδί μου».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News