Θα θυμάστε ότι το Brexit έφτασε στο Λονδίνο με ένα κόκκινο λεωφορείο. Και στις δύο πλευρές του οχήματος, είχε γραφτεί το εξής: «Αντί να στέλνουμε κάθε εβδομάδα στην Ευρωπαϊκή Ενωση 350 εκατ. λίρες, ας χρηματοδοτήσουμε το Εθνικό Σύστημα Υγείας».

Κάτω από τις ρόδες του λεωφορείου βρέθηκε η θέση της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ο πρωθυπουργός της χώρας και, κυρίως, η κοινή λογική.

Την Παρασκευή επήλθε συμφωνία ανάμεσα στις Βρυξέλλες και στο Λονδίνο. Η Βρετανία θα πληρώσει περί τα 45 δισεκατομμύρια ευρώ και τον Μάρτιο του 2019 θα παρακολουθήσουμε την υποστολή της Union Jack έξω τα κτίρια της Κομισιόν και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Βέβαια οι Τζόνσον και Φάρατζ, που ηγήθηκαν της καμπάνιας του Brexit, έλεγαν, περίπου, στους Βρετανούς ότι, φεύγοντας από την Ευρωπαϊκή Ενωση, θα πάρουν και λεφτά στην τσέπη. Οι δυο τους δεν θα πληρώσουν ούτε πένα από τα 45 δισ. ευρώ. Ο Φάρατζ συνεχίζει να υβρίζει τους Ευρωπαίους, ο δε Τζόνσον πετάει τη μπάλα στις κερκίδες του Ουέμπλεϊ.

Τζόνσον, Φάρατζ και οι λοιποί, είπαν στους Βρετανούς ότι το Εθνικό Σύστημα Υγείας μπορεί να χρηματοδοτείται με 350 εκατ. λίρες την εβδομάδα. Ας πούμε ότι συνεχίζεται το αστείο. Πόσες εβδομάδες θέλουμε για να μαζευτούν 45 δισ. ευρώ; Βγαίνουμε κοντά στους 30 μήνες. Τι γίνεται μετά; Η Βρετανία θα πρέπει να πληρώνει για να έχει μία ειδική εταιρική σχέση, όπως η Νορβηγία. Για πόσα μιλάμε; Δεν έχει διευκρινιστεί ακόμα. Η Νορβηγία πληρώνει περίπου 1 δισ. ευρώ ετησίως. Η Βρετανία ως μέλος συνεισφέρει στον κοινοτικό προϋπολογισμό με 7 δισ. τον χρόνο. Θα πληρώνει λιγότερα, αλλά δεν θα έχει λόγο στις αποφάσεις.

Ασφαλώς το κόστος δεν θα είναι μόνο αυτό. Η στερλίνα έχει δεχθεί ισχυρές πιέσεις (αν και ανέκαμψε μετά τη συμφωνία), κορυφαίες επιχειρήσεις ανακοίνωσαν ή εξετάζουν την αποχώρηση τους από το Λονδίνο, τουλάχιστον 20.000 εργαζόμενοι θα εγκαταλείψουν το νησί και, φυσικά, το χρέος της χώρας θα διογκωθεί.

Η χώρα που την επομένη του δημοψηφίσματος έψαχνε στο Google πληροφορίες για την Ευρωπαϊκή Ενωση, καλείται να καταβάλει ένα τεράστιο τίμημα στο λαϊκισμό και στην ελαφρότητα των ηγετών της. Ο ένας έστηνε κάλπες και ο άλλος έβγαζε λεωφορεία στον δρόμο, έχοντας και τα tabloid από δίπλα. Kάποιοι έξυπνοι στα μέρη μας είπαν ότι ο βρετανικός λαός αμφισβήτησε τις πολιτικές λιτότητας του Σόιμπλε. Ανοησίες. Οι Βρετανοί ψήφισαν έτσι επειδή δεν θέλουν άλλους μετανάστες, δεν τους αρέσει η καταβολή επιδομάτων στους ξένους και θεωρούσαν ότι ο Νότος καλοπερνάει εις βάρος τους.

Και εδώ εγείρονται δύο ερωτήματα με ενδιαφέρον: είναι ο μέσος working class Βρετανός υπεύθυνος για το κόστος της απόφασης του; Μπορούσε ένας εργάτης στο Μάντσεστερ ή ένας πακιστανικής καταγωγής οδοκαθαριστής στο Λονδίνο να αξιολογήσει με ευθυκρισία τα δεδομένα; Περιέργως η απάντηση στην πρώτη ερώτηση είναι θετική και στη δεύτερη αρνητική. Και μέσα σε αυτήν την αντίθεση χωράνε τα πάντα: ο λαϊκισμός, η χειραγώγηση από τα media, η αμφίδρομη επιρροή των social media.

Ε, μετά ανθίζουν και άλλα ερωτήματα. Αν δεν υπήρχαν social media, θα είχαμε διαφορετικό αποτέλεσμα; Τι είναι πιο επιδραστικό; Ο συμβατικός Τύπος ή το κλίμα στα social; Τα πάντα, βέβαια, ξεκινούν από τους ανθρώπους και μετά φτάνουν στους μηχανισμούς. Αυτό που κοστίζει τόσα δισεκατομμύρια για τους Βρετανούς είναι, πρωτίστως, ο λαϊκισμός και η δημαγωγία συγκεκριμένων πολιτικών που κατάφεραν να ακουστούν πιο δυνατά από όλους. Το ακραίο, το χυδαίο, το λαϊκίστικο, το ψευδές, ακούγονται πάντα πιο δυνατά από την αλήθεια. Και τις περισσότερες φορές δείχνουν και πιο όμορφα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News